Zaadoptowali i pokochali

- Miałam problem z zajściem w ciążę - opowiada pani Beata. - Postanowiliśmy z mężem, że adoptujemy dziecko. Wtedy nie wiedzieliśmy jeszcze, że jest coś takiego, jak rodzina zastępcza.
Pergółowie adoptowali dziewczynkę i chłopczyka. Piotruś miał pięć miesięcy, Oliwia rok i dwa miesiące. Zaczęli rozbudowywać dom. Po dwóch latach do nowych pokojów wprowadziły się kolejne trzy dziewczynki. Rok później w domu zamieszkała jeszcze Agnieszka. Jedna dziewczynka już się usamodzielniła i wyprowadziła do cioci.
- Mamy pięcioro dzieci - uśmiecha się pani Beata. - Właściwie to sześcioro, bo najstarsze, Wioletka, często nas odwiedza.

Piotruś jest bardzo ruchliwy, dobrze się rozwija. Oliwia jest grzeczna. Agnieszka dobrze się uczy, często walczy o swoje zdanie. Dorotka uwielbia pomagać w kuchni, ma dobry kontakt z młodszymi dziećmi. Agnieszka, która trafiła do rodziny jako ostatnia, dłuższy czas żyła w swoim świecie. Teraz dobrze się uczy, jest chwalona przez nauczycieli za zachowanie i poprawę w nauce.
Oliwka i Piotruś mówią do Pergółów: mama, tata. Dla pozostałych małżeństwo jest ciocią i wujkiem. Jednak i te młodsze i starsze dzieci wiedzą, że Pergółowie nie są biologicznymi rodzicami.

- Pewnie, że nieraz się kłócimy - zgodnie mówią dziewczynki. - Ale polubiłyśmy się, więc sprzeczka szybko się kończy. Ciocia, jeśli trzeba, zawsze nam doradzi, można z nią o wszystkim pogadać.
- Dobra rodzina zastępcza doskonale zastępuje dzieciom rodzinę biologiczną - mówi Bożena Przybylska, kierowniczka działu opieki nad dzieckiem i rodziną PCPR w Białej Podlaskiej. - Pergółowie są doskonałym tego przykładem. Dziecko rozwija się prawidłowo, jest kochane, uczy się pewnych zachowań i norm społecznych, może zdobyć wykształcenie.
Na terenie powiatu bialskiego funkcjonuje 107 rodzin zastępczych.
- To wciąż za mało - tłumaczy Halina Mincewicz, dyrektorka PCPR w Białej Podlaskiej. - Co kilka dni do Domu Dziecka w Komarnie trafiają kolejne maluchy...