Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
(fot. LUW)
W 80. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego, wojewoda lubelski Krzysztof Komorski odwiedził Nałęczów, gdzie spotkał się z Jerzym Filipowiczem, jednym z ostatnich uczestników powstańczego zrywu. – Przyjechałem, by oddać mu należyty szacunek i podziękować za to, co zrobił – że pokazał nam, późniejszym pokoleniom, co oznacza prawdziwa miłość do Ojczyzny – mówi K. Komorski.
Podczas spotkania Jerzy Filipowicz podzielił się z wojewodą wspomnieniami z 1944 roku:
- W czasie Powstania miałem 17 lat. Ale walczyłem tak, jak dorośli. Jak wszyscy – podkreślił J. Filipowicz. - Walczyliśmy o Warszawę i walczyliśmy o Polskę, a jednocześnie o to, żeby w ogóle żyć. Niemcy wprowadzili taki terror w Generalnej Guberni, że wytrzymać było trudno. Gdy wychodziłem do szkoły, nie było wiadomo, czy wrócę, bo zostanę rozstrzelany na rogu ulicy.
Jerzy Filipowicz, pseudonim „Filip”, urodził się 15 sierpnia 1927 r. Był członkiem Szarych Szeregów. Brał udział m.in. w kolportowaniu konspiracyjnych wydawnictw, które dowoził do lokalu kontaktowego na pl. Wilsona. W 1943 r., podczas powstania w getcie warszawskim szmuglował broń dla walczących Żydów.
1 sierpnia 1944 roku miejscem zbiórki na godzinę „W” miał być dla niego teren IV Rejonu I Obwodu Śródmieście Okręgu Warszawa AK, jednak ze względu na przedwczesne rozpoczęcie walk na terenie II Obwodu Żoliborz, nie mógł dotrzeć na wyznaczone miejsce zbiórki, wobec tego dołączył do pierwszego napotkanego oddziału, zostając żołnierzem 206 plutonu w Zgrupowaniu AK „Żaglowiec”.
Wraz z innymi strz. Filipowicz bronił stanowisk na wprost Cytadeli i linii kolei obwodowej. W nocy z 20 na 21 sierpnia i z 21 na 22 sierpnia brał udział w nieudanych natarciach na Dworzec Gdański. 14 września odpierał atak pododdziałów nacierającej na Żoliborz niemieckiej 25 Dywizji Pancernej.
Po zakończeniu powstania, opuścił Warszawę wraz z ludnością cywilną. Od 16 października do 20 listopada 1944 był zatrudniony przymusowo w Niemczech, w zakładach mechanicznych w Rostocku, a następnie aż do wyzwolenia w Mecklenburg-Güstrow.
Jest autorem wspomnień z okresu wojny, Powstania Warszawskiego oraz losów po 1945 roku.
