Maria Dobosiewicz, nasza Pani Maria 1945-2015

Niestety w ostatnim czasie tego zdrowia naszej Pani Marii zabrakło. Odeszła od nas dzień przed Wszystkimi Świętymi. A tak wszyscy wypatrywaliśmy chwili, kiedy znowu pojawi się w redakcji i siądzie przy biurku, na którym z jednej i z drugiej strony piętrzą się sterty książek czekających na Jej recenzje. Dziś już wiemy, że ta sterta będzie przyrastać, ale naszej Pani Marii już w redakcji nie zobaczymy. Ale Jej wieloletnia obecność w newsroomie zostawiła w naszych sercach i głowach trwały ślad.

 

Napisać o naszej Pani Marii, że była kimś wyjątkowym, człowiekiem instytucją, to banał. Kiedy inni Jej koledzy i koleżanki od lat korzystali z przywilejów bycia beztroskim emerytem, nasza Pani Maria wciąż była na dziennikarskim posterunku, pokazując młodszym, że bycie reporterem to pasja na całe życie, a nie przygoda do 65. czy 67 roku życia.

 

Miała wyjątkowy dar zjednywania ludzi, rozmawiania z nimi. Pokazała nam wszystkim, na czym polega inny rodzaj dziennikarstwa. O ile teraz od reporterów wydawcy wymagają, by byli multimedialni, o tyle nasza Pani Maria była na wskroś analogowa: nikt tak jak Ona nie potrafił spokojnie, rzeczowo, z ogromnym szacunkiem dla rozmówcy przeprowadzać wywiady, zbierać informacje, czy celnie (tak jak to miała w zwyczaju robić na strzelnicy) komentować skrzeczącą rzeczywistość. I nigdy przy tym nie sprawiała wrażenia, że gdzieś Jej się spieszy, bo zaraz trzeba oddawać stronę, bo deadline... Ogromny szacunek dla czytelników i dla słowa był wyznacznikiem tempa i sposobu Jej pracy. Sposobu niedoścignionego.

 

Żegnaj, Mario, nasza Pani Mario.

Redaktor naczelny Krzysztof Wiejak i Koleżanki i Koledzy z Dziennika Wschodniego