Szukają pamiątek po znanym lekarzu

W czwartek w budynku szpitala klinicznego nr 1 przy ul. Staszica 11 pojawiła się tablica upamiętniająca Piotra Borsukiewicza, lekarza pediatrę, ordynatora otwartego w 1911 roku Szpitala Dzieciątka Jezus. Działacza społecznego i wykładowcy Uniwersytetu Lwowskiego. Na razie ją tylko umocowano, oficjalne odsłonięcie zaplanowano na październik.

– Mamy nadzieję, że przy tej okazji uda nam się dotrzeć do osób czy instytucji, które mogą mieć archiwalia związane z doktorem. Chodzi przede wszystkim o zdjęcia, których mimo wielu poszukiwań m.in. w Archiwum Państwowym i w bibliotekach nie udało się znaleźć. Próbowaliśmy też sprawdzić w archiwum szpitala dziecięcego, ale zostało ono zniszczone przez Niemców. Dokumenty są dopiero od 1946 roku – mówi Mieczysław Borsukiewicz, kuzyn Piotra Borsukiewicza, jeden z fundatorów pamiątkowej tablicy i dodaje: apelujemy o pomoc w tej sprawie. Jako rodzinie bardzo nam na tym zależy.

Praktycznie jedynym źródłem informacji jest biogram zamieszczony w „Słowniku Biograficznym Miasta Lublina”. To tam się można dowiedzieć, że Piotr Borsukiewicz studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Po uzyskaniu dyplomu lekarza w 1895 r. pracował w Uściługu nad Bugiem, a potem w Porycku na Wołyniu.

Do Lublina przyjechał w 1909 r. Szybko zyskał uznanie i popularność zwłaszcza jako ordynator powstałego w 1911 r. Szpitala Dzieciątka Jezus (dziś to budynki przy ul. Staszica).

Głównym obszarem działalności społeczno-medycznej Borsukiewicza była powołana do życia przez lubelski oddział Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego „Kropla Mleka” - instytucja zajmująca się opieką nad niemowlętami. Jako kierownik zorganizował w czasie I wojny przy niej Koło Pomocy Dzieciom, które w ciągu kilku miesięcy rozwinęło intensywną działalność.

Aktywie działał w lokalnym środowisku lekarzy, które wspierał m.in. na polu naukowym. Aktywnie działał również w lubelskim Towarzystwie Walki z Gruźlicą utworzonym w 1909 r.. Był jego współorganizatorem oraz członkiem pierwszego zarządu. Kierował powołaną w 1911 r. komisją do urządzenia poradni przeciwgruźliczej. W 1914 r. brał udział w I Zjeździe Higienistów Polskich we Lwowie. Wystąpił z inicjatywą (która nie została zrealizowana za jego życia) ustanowienia w mieście nocnych dyżurów lekarzy.
Po wkroczeniu do Lublina w 1915 r. oddziałów Józefa Piłsudskiego, wraz z żoną zaangażował się energicznie w popieranie i upowszechnianie (zwłaszcza wśród miejscowej młodzieży) idei legionowej.

Zmarł w 1918 roku w wieku 45 lat, po tym jak zaraził się od pacjenta tyfusem plamistym. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej.