Piloci prowincjonalni z Mokrego

Mokre, wieś na obrzeżach Zamościa jest znana z dwóch rzeczy – lotniska i dużej giełdy samochodowej. Ale naprawdę, to jest miejsce magiczne, w którym ludzie bywają wniebowzięci.

Latanie to magia

Artur Dobrowolski z Biłgoraja zaraził się lotnictwem od paralotniarzy. – Poszedłem zobaczyć jak startują i od razu poczułem, że to jest to. Wolność, przestrzeń, żadnych korków. Po prostu musiałem tego spróbować. Tylko, że paralotnia wymaga odpowiedniego wiatru, nie zawsze można sobie polatać. Jedynym wyjściem był samolot – mówi Artur Dobrowolski.

Inaczej było w przypadku Przemysława Panasa. – Z lotnictwem zetknąłem się po raz pierwszy w wojsku. Służyłem w jednostkach specjalnych, gdzie obowiązkowo musiałem zaliczyć kurs spadochronowy. Minęły lata, w Polsce nastała wolność, rozkręciłem biznes transportowy, który wymaga szybkiego poruszania się po całej Polsce i Europie. Najpierw kupiłem szybkie auto. Nie zdało egzaminu. Potem był motocykl – też zawiódł. Korki, koleiny i cała zgraja wariatów na drodze. Rosyjska ruletka. Pozostał samolot. Odpalam i za godzinę z moimi pracownikami jestem w Łodzi. Pasja i potrzeba dnia codziennego – mówi Przemysław Panas.

Samolot na imieniny

Podobnymi przesłankami kieruje się Bogdan Jasina, który w Mokrem robi kurs pilota. – Z Warszawy do Zamościa jedzie się samochodem 6 godzin. Samolot to najszybszy środek komunikacji. Za kilka lat na naszym lotnisku będzie stać kilkadziesiąt małych samolocików – mówi Bogdan Jasina.

Natomiast Mariusz Rachował jest genetycznie obciążony. Lublinianin, choć mieszka pod Warszawą i oficjalnie przedstawia się, jako rodowity zamościanin. – Wychowałem się przy lotnisku w Radawcu. Cała rodzina latała na samolotach: ojciec, brat i siostra. Nie miałem innego wyboru. Lotnictwo po prostu było wpisane w moje życie. Poza pracą zawodową szkolę pilotów w Zamościu. Prywatnie latam Jakiem 3, który dostałem od żony na imieniny.

Lotnisko w Mokrem powstało w 1928 roku. Dziś historia przeplata się tu z nowoczesnością. W minionym roku, na 80 urodziny aeroklubu członkowie z własnych składek oraz środków zarobionych na giełdzie postawili nowy, największy po tej stronie Wisły, hangar. – To nasza duma. Trwają jeszcze prace wykończeniowe, ale już za kilka tygodni przeprowadzimy się do nowych pomieszczeń. Na razie stoją tu szybowce i samoloty. Za chwilę nowy kąt będą mieli spadochroniarze i inne sekcje – mówi Panas.

Zwolennicy powolnego opadania na spadochronie, przez lata za główną siedzibę na terenie lotniska mieli wagon kolejowy, pamiętający czasy cesarza Franciszka Józefa. – Z Krakowa kiedyś przyjechał ekspert od kolejnictwa i stwierdził, że nasza spadochroniarnia to wielki zabytek kolejnictwa – opowiada Krzysztof Sierak, główny mechanik w aeroklubie, który bacznym okiem dogląda wszystkich statków powietrznych, od motolotni aż po najnowszy zakup: polski samolot szkoleniowy AT3.

Trzeba inwestować

Niestety, rzeczywistość na lotnisku nie jest sielankowa. – Pas trawiasty nie przystaje już do wymagań lotnictwa. Mamy wiele telefonów z całej Europy, z Niemiec, Austrii, od pilotów, którzy chcieliby przylecieć do Zamościa. Jak się dowiadują, że będą lądować na trawie, to rezygnują. Szkoda im podwozia – dodaje Panas.

Wymogiem jest betonowy pas o długości 1200 metrów.
Na lotnisku w Mokrem był już utwardzony pas, zbudowany w czasie okupacji przez Niemców. Pas był odwodniony, pokryty asfaltem sprowadzonym z Afryki, wydobytym z dna jeziora. Niestety, nikt nie dbał o ten fragment infrastruktury i asfalt zamienił się w żwirek. Teraz tylko z powietrza widać czarne zarysy. – Spokojnie można wykorzystać niemieckie odwodnienie, tylko że koszt budowy betonowego pasa to 2,5–3 miliony złotych. Poza naszym zasięgiem – przyznaje prezes.

Tutaj piłeczka leży po stronie Starostwa Powiatowego w Zamościu. – Jeszcze w tym roku złożymy do Regionalnego Programu Operacyjnego wniosek o budowę pasa betonowego na lotnisku w Mokrem. Jeżeli przejdzie pozytywną weryfikację, wówczas zaczniemy budowę, na której inwestorem zastępczym będzie Aeroklub Ziemi Zamojskiej – zapewnia Henryk Matej, starosta zamojski.

– 1200 metrów drogi prowadzi donikąd – mówi Panas. – Ale 1200 metrów pasa startowego otwiera cały świat.