Robię sweterki dla jajek

W połowie lat 70. Krystyna Sadowska pracowała w zakładach EDA w Poniatowej. Kiedy złamała nogę, strasznie się nudziła. Wtedy sięgnęła po czasopismo "Przyjaciółka”, w którym dawniej były wykroje. - Trafiłam na wzór narzuty. Poprułam czerwone i zielone swetry, potem część włóczki farbowałam, żeby mieć inne kolory i zaczęłam robić narzutę.

Narzutę zobaczyły koleżanki i też takie chciały. - Pomyślałam, że może warto robić to na sprzedaż. I tak dzięki szydełkowaniu mogłam sobie pozwolić na wyjazdy zimowe w góry, letnie wczasy za granicą.

Ukończyła kilka semestrów na politechnice, ale straciła zapał do nauki. - Tym bardziej że wydałam się za mąż. Lata 80. były ciężkie, miałam małe dzieci, a nic nie można było kupić, więc im wszystko robiłam szydełkiem: spodnie, czapeczki, rękawiczki, kiedyś nawet śpiwór. A w między czasie serwetki dla klientek - wyliczaa pani Krystyna.

Kiedy pracowała, szydełkowanie było zajęciem dodatkowym. - Ale w 1998 roku poszłam na zasiłek przedemerytalny i stało się to moim głównym zajęciem. Kobitki ze wsi siedziały w malinach, a ja brałam szydełko.

Do dziś dorobiła się wiernego grona klientek, jedna z nich mieszka nawet w Australii. - Jak ma przyjechać na święta, to dzwoni wcześniej i zamawia towar na kilogramy.

Pani Krystyna należy do Klubu Haftu "Ziemianka” w Nałęczowie. Miesiąc temu zdobyła nominacje do Poniatowianki Roku 2008. Uczestniczy w jarmarkach w Lublinie, Opolu Lubelskim, Sandomierzu, przeróżnych kiermaszach w całym województwie. Wystawia się też w Malborku.

- Tam mnie ciągnie, bo się urodziłam na Żuławach - wyjaśnia. - A tu w 1962 roku przyjechali rodzice i wybudowali dom. Poniatowa to piękna okolica, pełna grzybów, a ja jestem maniakiem chodzenia po lesie. Nie wiem, co to nuda, nie znam okolicznych plotek, nie mam na to czasu. Ciągle jestem w ruchu, bo szydełkowanie to nie tylko godzina dziennie pracy, ale czasem i 17 godzin, jak pilna robota jest.

- Zaczęło się od tego, że w zagranicznej prasie zobaczyłam bombkę w ubranku. Później byłam na imprezie w Sandomierzu i obok było stoisko, na którym mieli bombki w koronce. Pod koniec listopada zadzwoniłam do właściciela tego stoiska i przywiózł mi pakę szklanych przezroczystych bombek - opowiada Sadowska.

Później pojechała z koleżanką do producenta i zobaczyła, że mają też w ofercie szklane jajka. - Rok temu wzięłam 10 na próbę i wystawiłam. Zrobiły furorę, dlatego w tym roku przywiozłam dużo szklanych wydmuszek w różnych kolorach i rozmiarach.

Jak przekonuje, ubranka na jajka robi się łatwo, trzeba tylko dobrać nici. Najlepiej takie z połyskiem. - W tym roku robię też jajka w koronce, ale na szklanych kijkach, które można wstawić do wazonu. Ostatnio na kiermaszu wzięłam jajko na kijku, gałązkę bukszpanu i bazi, i pytam klientki, czy ładny stroik. To się kolejka ustawiła i każda pani chciała mieć - zachwala pani Krystyna.

Ubranko na duże jajko robi 40 minut, a na mniejsze 15 minut. Zaczęła je dziergać już w styczniu, bo przywiozła ponad 200 jajek.