Daniel od słupa, Dorota od kwiatów

Czyli święci Kosma i Damian. Według syryjskiej legendy byli lekarzami, którzy nie brali pieniędzy za swoje usługi. Nazywani są także lekarzami apostołującymi. Wiemy, że ponieśli śmierć męczeńską przez ścięcie mieczem.
- Kosma i Damian leczyli ziołami, być może posiadali zdolności uzdrawiania. Znali sekrety medycyny arabskiej - mówi dr Safuah Al. Wafai, syryjski lekarz, pracujący w Lublinie.
Kult obu świętych bardzo szybko rozpowszechnił się w Europie, już w VI wieku w Rzymie zbudowano kościół pod ich wezwaniem.
Dziś są patronami chorych, lekarzy, aptekarzy i akademii medycznych na całym świecie.

Urodził się w 409 roku w Syrii. W wieku osiemnastu lat wstąpił do klasztoru i zaczął prowadzić życie wędrowne. Kiedy usłyszał o Szymonie Słupniku, odwiedził go i postanowił, że zobaczy się z najsłynniejszymi pustelnikami Palestyny i Syrii.
Najpierw zamieszkał w ruinach świątyni pogańskiej. Po dziewięciu latach usłyszał o śmierci Słupnika. Daniel pojechał na miejsce, wszedł na kolumnę po Słupniku i żył potem na niej przez trzydzieści trzy lata.
Zasłynął z życiowej mądrości, po radę uciekali się do niego kościelni dostojnicy i panujący.
W szczególnych przypadkach schodził ze słupa, żeby upominać ludzi i nawracać ich na dobrą drogę.
Ponoć przewidział swoją śmierć, wezwał do siebie uczniów i odszedł do Pana.

Choć brak o niej wiadomości historycznych, to z legend wiemy, że została umęczona w Cezarei Kapadockiej podczas prześladowania Dioklecjana.
Najpierw próbowano siłą odwieść ją od chrześcijaństwa.
Kiedy to nie poskutkowało, skazano ją na śmierć.
Adwokat, który towarzyszył jej na miejsce kaźni, słynął z nienawiści do chrześcijan. Rzucił do Doroty: Uwierzę w Chrystusa, jeśli z chrześcijańskiego raju dostanę wiązankę kwiatów.
Na zamówione kwiaty nie czekał długo.
Przy Dorocie stanęło dziecko z koszyczkiem, w którym znajdowały się jabłka i róże.
Adwokat Teofil został wyznawcą Chrystusa i męczennikiem. Relikwia czaszki Doroty znajduje się dziś w Krakowie.

Zwana Elżbietą Portugalską urodziła się w 1271 r. Już w wieku dwunastu lat o rękę Elżbiety starali się następcy tronów w Anglii i Neapolu.
W 1283 roku wydano ją za Dionizego, króla Portugalii. Urodziła mu dwójkę dzieci. I zaczęła się jej gehenna. Mąż był porywczym okrutnikiem, w jego życiu liczyły się tylko kochanki. Nie obchodziły go dzieci, nie obchodziła żona.
Według legendy, jeden z paziów oskarżył ją o romans z innym paziem. Rozwścieczony król kazał wrzucić podejrzanego do dołu z wapnem. Przez pomyłkę siepaczy w wapnie wylądował paź, który oskarżył królową.
Wkrótce okazało się, że król cierpi na chorobę wywołaną nadmierną skłonnością do przypadkowych romansów. Cierpiał bardzo, do końca opiekowała się nim cierpliwa Elżbieta. Kiedy sama zmarła, jej grób stał się miejscem cudów. Waldemar Sulisz