Aleksander Kaczorowski "Praski elementarz”

Szybko okaże się, że to nie tak. Jednak nasza wiedza o Kafce, Haąku czy nawet Hrabalu była powierzchowna, może zabrakło w niej refleksji, albo wyobrażenia sobie tej istotnej scenerii społeczno-politycznej w jakiej przyszło im żyć.

Książka Kaczorowskiego nie dlatego jest ważna, że czegoś nas uczy. Ona po prostu daje nam przyjemność czytania, bo napisana jest z barwnie, żywo, intryguje i zaciekawia. Można powiedzieć ot, życiorysy pisarzy. Jednak nie sztampowe, nie od "urodził się”.

To wybrane etapy ich życia i twórczości pasjonujące, dla nas często odkrywcze, a jakimś spoiwem dla tych wszystkich życiorysów, dla tych swoistych CV jest Praga, w której spotykali się, lub tylko pisali, mieszkali, miasto będące zwierciadłem różnych – także bardzo tragicznych wydarzeń w historii narodu. I zarówno jego klimat, jak wątki dramatyczne miały wpływ na twórczość tych, o których Kaczorowski pisze.

Czytając wciąż uświadamiamy sobie, jak mało wiedzieliśmy o ich zmaganiach z komunizmem, o miłości i samotności, obłędzie i zbyt szybkim umieraniu, o kolaboracji rzeczywistej lub doczepionej przez plotkę.

Czuje się też silną więź autora z niezwykłą Pragą, z miejscami które zna na pamięć i traktuje bardzo osobiście. Nawiązuje się jakaś emocjonalna więź z twórcami, o których on pisze i których na nowo odkrywamy, poznajemy, zaczynamy inaczej rozumieć. To z pewnością zbiór esejów nie dla każdego czytelnika, ale jakże świetny.