Orhan Pamuk,"Dom ciszy”

Wart Nobla - pomyśli każdy, kto przeczyta najnowszą książkę Orhana Pamuka. Od pierwszych stron powieść głęboko porusza niezwykłą znajomością ludzkich emocji, fantastycznym językiem, sposobem narracji, akcją, która rozwija się pozornie tylko powoli, ale przecież pulsuje wszystkimi ludzkimi emocjami.

Pamuk okazał się tu mistrzem zrozumienia i wyrażenia najbardziej subtelnych i głęboko skrywanych przeżyć. W dodatku tak prawdziwie potrafił odmalować starość i młodość ze wszystkimi przepastnymi różnicami i sprzecznościami, tak świetnie opisał charaktery.

W starym domu mieszka równie stara babka ze służącym karłem. Oczekują przyjazdu gości - trojga wnuków, które zaglądają do niej w odwiedziny bardzo rzadko. Każdy z bohaterów rozpoczynającej się akcji ma szansę mówić. O swojej strasznej samotności, o niespełnieniu, nie kochaniu, braku zrozumienia. Szukają bliskości, a są sobie obcy, odrzuceni.

Tłem do tych wzruszających i prawdziwych zwierzeń jest niespokojny czas tureckich miast, bojówki, kontestująca młodzież, zawirowania polityczne. Scenerią jest też ów stary dom pełen tajemnic i schowków skrywających dziwne rzeczy, szafa, której drzwi tak bardzo pilnuje babka.

W skrzętnie skrywane sekrety rodzinnych powiązań wprowadza nas osoba nieszczęsnego karła, stare dokumenty, ożywają duchy zmarłego dziadka i ojca przyjezdnych. Każda z osób w tej powieści szuka szczęścia, szuka własnej drogi, ale najczęściej zostaje zraniona, odrzucona, straszliwie samotna.

Pamuk powiedział, że "...każdy z młodych bohaterów był mną...”. Może dlatego ta książka jest tak prawdziwa, pochłaniająca całą uwagę, znakomita.