Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Publiczność zobaczyła \"Taneczne żywioły” (Emilia Żukowska)
Przez trzy miesiące, trzy klasy pierwszaków miały zajęcia jakich jeszcze żadne dzieci nie miały. Anna Żak z Lubelskiego Teatru Tańca wysłała dzieci na spotkanie z nowym językiem – językiem ciała!
W piątek (16 grudnia) na scenie sali widowiskowej Warsztatów Kultury zakończył się edukacyjny program pilotażowy "Myśl w ruchu”. W praktyce - kilkadziesiąt dzieci w kolorowych trykotach i boso (jak to tancerze tańca współczesnego) pokazało rodzicom i dziadkom swój spektakl. Publiczność zobaczyła "Taneczne żywioły” – trzy proste choreograficznie (i wściekle skomplikowane organizacyjnie) etiudy przygotowane pod kierunkiem Eweliny Drzał, Barbary Czajkowskiej i Joanny Szot.
Autorką i koordynatorką całości projektu była Anna Żak (Lubelski Teatr Tańca, Grupa Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej), która w trzech lubelskich szkołach podstawowych zorganizowała dzieciom ciekawe spotkanie z różnymi rodzajami ruchu.
Pomysł był prosty. Początkujący młodzi tancerze zapoznali się z technikami przede wszystkim tańca współczesnego i teatru tańca, ale także dzięki zaproszonym artystom z Warszawy, Łodzi, Wrocławia z takimi technikami jak balet, taniec narodowy, hip-hop, capoeira, improwizacjami łączącymi ruch z głosem.
Autorką i koordynatorką całości projektu była Anna Żak (Lubelski Teatr Tańca, Grupa Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej), która w trzech lubelskich szkołach podstawowych zorganizowała dzieciom ciekawe spotkanie z różnymi rodzajami ruchu.
Pomysł był prosty. Początkujący młodzi tancerze zapoznali się z technikami przede wszystkim tańca współczesnego i teatru tańca, ale także dzięki zaproszonym artystom z Warszawy, Łodzi, Wrocławia z takimi technikami jak balet, taniec narodowy, hip-hop, capoeira, improwizacjami łączącymi ruch z głosem.
Efektem pilotażowego edukacyjnego programu jest film jaki powstał w czasie zajęć i prób oraz piątkowy spektakl. To są efekty wymierne. Jak za kilka lat dzieci będą korzystały z kontaktu z językiem ruchu – czy zostaną tancerzami czy tylko widzami spektakli teatrów tańca – tego nie wiadomo.
Ale już na pokazie w Warsztatach Kultury widać było, że niektóre dzieci się świadomie ruszają, potrafią pracować na scenie w grupie, dobrze się przy tym bawią. I trzy miesiące im wystarczyły by oddać ruchem pomysły choreografa. Bez podpowiedzi kolorystycznej w postaci czerwonych getrów lub błękitnych bluzeczek – wiadomo było gdzie na scenie szaleje ogień a kto jest wodą.
W zajęciach z Programu Rozwoju Edukacji na Rzecz Tańca, prowadzonego przez Instytut Muzyki i Tańca oraz Lubelski Teatr Tańca/Centrum Kultury w Lublinie brały udział dzieci z klasy I a Szkoły Podstawowej nr 6 w Lublinie, klasy Ia Szkoły Podstawowej nr 24 w Lublinie i klasy I b Szkoły Podstawowej nr 28 w Lublinie.
PS.
Program był edukacyjny ale tylko dla dzieci. Tymczasem to rodzice i dziadkowie powinni być beneficjentami kilku warsztatów tematycznych "idziemy na spektakl”. Tam by się dowiedzieli, że do tancerzy w czasie występu się nie macha ani nie woła. Że się nie wstaje z krzesła by sfilmować własne dziecko. I że spóźnieni widzowie nie tratują punktualnych ani nie gadają przez telefon w czasie spektaklu. Ale to może trema tak zjadała publiczność, bo tancerzy w ogóle. Byli świetni.
Ale już na pokazie w Warsztatach Kultury widać było, że niektóre dzieci się świadomie ruszają, potrafią pracować na scenie w grupie, dobrze się przy tym bawią. I trzy miesiące im wystarczyły by oddać ruchem pomysły choreografa. Bez podpowiedzi kolorystycznej w postaci czerwonych getrów lub błękitnych bluzeczek – wiadomo było gdzie na scenie szaleje ogień a kto jest wodą.
W zajęciach z Programu Rozwoju Edukacji na Rzecz Tańca, prowadzonego przez Instytut Muzyki i Tańca oraz Lubelski Teatr Tańca/Centrum Kultury w Lublinie brały udział dzieci z klasy I a Szkoły Podstawowej nr 6 w Lublinie, klasy Ia Szkoły Podstawowej nr 24 w Lublinie i klasy I b Szkoły Podstawowej nr 28 w Lublinie.
PS.
Program był edukacyjny ale tylko dla dzieci. Tymczasem to rodzice i dziadkowie powinni być beneficjentami kilku warsztatów tematycznych "idziemy na spektakl”. Tam by się dowiedzieli, że do tancerzy w czasie występu się nie macha ani nie woła. Że się nie wstaje z krzesła by sfilmować własne dziecko. I że spóźnieni widzowie nie tratują punktualnych ani nie gadają przez telefon w czasie spektaklu. Ale to może trema tak zjadała publiczność, bo tancerzy w ogóle. Byli świetni.
