Płytki dobrze przyklejone

- jednak to, czy obłożone płytkami ściany i podłogi będą trwałe, w dużej mierze zależy od odpowiedniego kleju.

Najczęściej stosowane są płytki fajansowe (glazura), kamionkowe (terakota), klinkierowe i gresy porcelanowe. Dobierając je do wnętrza kierujemy się wzorem, ale i właściwościami użytkowymi. Różne materiały mają inną odporność na ścieranie, nasiąkanie wodą, domowe środki chemiczne i zaplamienie. Istotna jest także twardość powierzchniowa oraz przeciwpoślizgowość. Dlatego do przedpokojów wybieramy terakotę o dużej twardości, odporną na ścieranie i nieśliską, a do kuchni odporną na nasiąkanie wodą.

Wybór kleju zależy od rodzaju płytek oraz powierzchni, na której będą układane. Standardowe kleje stosujemy przy podłożach łatwych, czyli dobrze przyczepnych i nienarażonych na odkształcenia lub drgania. Są to najczęściej kleje sztywne, do nakładania cienkowarstwowego. W przypadku podłoży o gorszej przyczepności lub układania na ścianach płytek nieco cięższych, stosuje się zaprawę wzmocnioną.
- Kiedy dobraliśmy już odpowiednią zaprawę do rodzaju płytek i podłoża, które wcześniej przygotowaliśmy, możemy przystąpić do pracy - mówi Bartosz Polaczyk, doradca z firmy Kreisel Technika Budowlana. - Najpierw musimy odpowiednio przygotować zaprawę, przestrzegając instrukcji na opakowaniu. Jest to prosta czynność, polegająca na wsypaniu suchej mieszanki do pojemnika z odpowiednią ilością czystej wody, dokładnym wymieszaniu, odstawieniu na 5 minut i ponownym wymieszaniu masy. Ważne, żeby zaprawa była na tyle gęsta, by nie spływała z pacy!

Zaprawę klejącą nakładamy na podłoże i rozprowadzamy przy użyciu stalowej pacy zębatej. Wielkość zębów powinna być dostosowana do wielkości płytek. W przypadku płytek o długości boku do 5 cm, stosuje się pace o zębach 3 mm; przy długości boku 5-10 cm - pace o zębach 4 mm, przy długości boków 10-20 cm - pace o zębach 6 mm, a przy płytkach o bokach większych niż 20 cm - pace o zębach 8 lub 10 mm. Jeżeli płytki mają wyraźnie profilowaną stronę tylną, wielkość zębów pacy należy odpowiednio zwiększyć.

Nakładanie zaprawy zaczynamy od rozprowadzenia na podłożu cienkiej warstwy, przy użyciu prostej krawędzi pacy. Zaraz potem nanosimy grubszą warstwę zaprawy i przeciągamy ją ząbkowaną krawędzią pacy, prowadzonej pod kątem 45-60 stopni do podłoża. Średnia grubość zaprawy nie powinna przekroczyć 5 mm.
- Płytki przykładamy do warstwy kleju, dociskamy ręką i ewentualnie poprawiamy gumowym młotkiem tak, żeby zaprawa przylegała do 70 proc. powierzchni płytki - radzi B. Polaczyk. - Jeżeli kładziemy płytki na zewnątrz budynków, czy w miejscach wilgotnych, zaprawa musi pokrywać 100 proc. powierzchni płytki.
Ważne jest stosowanie krzyżyków dystansowych, pozwalających zachować równe spoiny. Kładąc płytki pamiętajmy zawsze o czasie zużycia zaprawy, który jest podany na opakowaniu. Twardniejącej zaprawy nie wolno rozrabiać wodą ani mieszać ze świeżym materiałem.

Masz dosyć peerelowskich płytek w łazience? Jeżeli są w dobrym stanie nie musisz ich skuwać - nową glazurę można bowiem położyć na starą. Zaoszczędzamy tym samym czas i pieniądze, unikając przy okazji uciążliwego, hałaśliwego i brudzącego procesu skuwania. Jednak by możliwe było zastosowanie klejenia "płytka na płytkę”, muszą być spełnione dwa podstawowe warunki. Pierwszy dotyczy stabilności i wytrzymałości starej glazury, drugi to zastosowanie odpowiedniej zaprawy klejącej.
Stare płytki muszą dobrze przylegać do powierzchni ściany czy podłogi. Aby to sprawdzić stosujemy metodę "ostukiwania”. Uszkodzone lub obluzowane płytki należy usunąć, a puste miejsca wypełnić zaprawą renowacyjną lub wyrównawczą.

Powierzchnia starych płytek jest zazwyczaj gładka i nienasiąkliwa. Dlatego do przyklejania nowych płytek stosuje się zaprawy o zwiększonej elastyczności i dużej przyczepności do podłoża. Dobrym rozwiązaniem jest także użycie kleju dyspersyjnego
Przed układaniem płytek, powierzchnię należy starannie oczyścić z tłuszczów, osadów, kurzu i innych zanieczyszczeń. Następnie, metodą szpachlowania przy użyciu zaprawy klejącej, nanosimy cienką warstwę kontaktową. Po wyschnięciu (około 12 godzin) możemy przystąpić do układania glazury. Pamiętajmy o zastosowaniu takiego układu płytek, aby spoiny w starej i nowej okładzinie nie pokrywały się.