Don Juan z Puław

• Czy był pan zakochany?
- Tak.
• Jak bardzo?
- Gdy usłyszałem od niej to jedno słowo, na które czekałem, ziemia — jak u Hemingwaya — zadrżała mi pod nogami... Ale, właściwie dlaczego pan pyta?
• Przygotowuje się pan do roli don Juana, najbardziej słynnego kochanka i wszetecznika. Interesują mnie więc ... pana kwalifikacje. Jest pan bowiem młodym człowiekiem, a postać tę grywają zazwyczaj doświadczeni aktorzy. Przykładem Andrzej Seweryn z goszczącym właśnie w Polsce legendarnym paryskim teatrem Comedie Francaise.
- W życiu nie jestem don Juanem. Lubię kobiety, dobrze się czuję w ich towarzystwie, ale związałem się z jedną. Można więc powiedzieć, że takich "kwalifikacji” mi brak. Ale, jak dowodzi praktyka aktorska, łatwiej zagrać postać będącą naszym przeciwstawieniem, aniżeli pokazać samego siebie.
• Będzie więc pan uwodzić, czarować?
- Tak! I to nie tylko kobiety, lecz świat cały. Przypomnę, że pod niebywałym urokiem Molierowskiego don Juana są wszyscy, którzy mają z nim jakikolwiek kontakt. Ale autor lubelskiego przedstawienia Marek Wojtyszka odnosi się przede wszystkim do dwóch kwestii — Boga i moralności. Pragnęlibyśmy, reżyser i aktorzy, aby na widowni pojawiło się pytanie o granice tego, co moralne i niemoralne. Dziś przesunęły się one znacznie. A bywa też, że Pan Bóg kogoś, kogo cechuje wątpliwa moralność, obdarzy urodą, czarem i rozumem. Stąd pod koniec monolog o obłudzie. Z pytaniem, czy nie dotyczy on także nas, a nie tylko "pewnych, powszechnie znanych obłudników”.
• Kiedy premiera?
- Na walentynki, 14 lutego.
• Jak pan został aktorem?
Gdy chodziłem do szkoły średniej - było to Liceum Ogólnokształcące im. Komisji Edukacji Narodowej w Puławach - znalazła się grupka kolegów z którymi postanowiliśmy pobawić się w teatr. Dość szybko trafiliśmy pod opiekuńcze skrzydła znanej w ruchu amatorskim pani Renaty Siedlaczek z puławskiego "Domu Chemika”. Po różnych aktorskich wprawkach mieliśmy przystąpić do wystawienia "Króla Ubu”. Nadeszły jednak ferie zimowe i wyjazd na obóz integracyjny w góry. Ja nie mogłem pojechać, w wyniku czego poniosłem podwójną stratę. Integracja przebiegała na tyle pomyślnie, że z obozu powróciły same pary. Dla mnie już zabrakło dziewczyny. A i sam teatr się rozpadł, bo zbliżała się matura. Połknąłem już jednak bakcyla. Dlatego, gdy nadszedł czas zgłaszania uczelni do których zamierza się zdawać, podałem łódzką szkołę aktorską. Ale, wiedząc o olbrzymiej konkurencji (na jedno miejsce przypadało 25 osób) złożyłem też podanie na prawo w UMCS.
• Jest właśnie czas wyboru studiów. Z pewnością i w tym roku pewne grono maturzystów z Lubelszczyzny postanowi pójść w pana ślady. Proszę więc opowiedzieć, jak zdawać, aby zostać przyjętym.
- Sprawa pierwsza: chłopcy mają łatwiej. Egzamin odbywa się w trzech etapach. Na pierwszym etapie, kiedy należy zaprezentować zarówno klasyczną, jak i współczesną poezję i prozę oraz piosenkę, ma miejsce klasyczny odsiew. Trzeba się czymś wyróżnić, aby nie znaleźć się za burtą. Spośród naszej pięćsetki zostało około 60 osób. W drugim etapie dowieść należy profesjonalnych umiejętności i predyspozycji, tańcząc, mówiąc monolog, wykazując się sprawnością fizyczną. Podobnie w trzecim — na przykład ucząc się tekstu na pamięć w warunkach stresu, by za chwilę powiedzieć go w zaimprowizowanej scence. Ja zagrałem faceta przywiązanego do cyrkowej tarczy, do której rzuca nożami piękna kobieta. Trzeba było również zaprezentować scenkę mimiczną. Ja wymyśliłem sobie perypetie, których doświadczam w budce telefonicznej. No i na koniec był egzamin teoretyczny, z historii literatury i dramatu oraz języka. Należało także dokonać pisemnej analizy obejrzanego filmu, pod kątem warsztatu reżyserskiego, gry aktorskiej albo przedstawionego problemu.
• A gdy nadeszła z Łodzi wiadomość, że znalazł się pan wśród dwudziestki przyjętych ...
- Mój stan porównać można z szokiem powypadkowym. Trząsłem się, nie mogłem jeść.
• Porozmawiajmy teraz o szkole teatralnej. Czy były to cztery lata orki, czy przyjemności?
- Na przemian. Na początku była fascynacja, do czego przyczyniali się koledzy ze starszych lat, uważani przez nas przez pół-bogów, mówiący o nas — "fuksy”. Oznaczało to, że do tej legendarnej szkoły dostaliśmy się fuksem. Warsztatu uczyli nas wychowawcy aktorskich pokoleń: Zofia Petri i Michał Pawlicki. Nie przepadałem za obowiązkowym tańcem baletowym z wygibasami przy poręczy, co innego gdy przyszedł czas na tango i bolero z dziewczynami. Wręcz fantastyczne były zajęcia z nauki walk scenicznych. Jak już usłyszeliśmy nazwisko prowadzącego — Mogiła, wiedzieliśmy, że będzie fajnie. I rzeczywiście, pojawił się olbrzymi i milczący facet, postury Rambo, niesamowicie sprawny, który obalał nas dotknięciem jednego palca.
• Ponoć bardzo kocha się szermierkę.
- Nie mogliśmy się jej doczekać, bo była dopiero na drugim roku. Dlatego podbieraliśmy kolegom szpady i praliśmy się na całego. A że nie znaliśmy jeszcze sposobów jak ciąć, by szkody partnerowi nie zrobić, jak się zasłonić przed ciosem, niejednokrotnie popłynęła krew, a sińców to nikt nie liczył.
• Są filmy, które dowodzą, że w siodle trzyma się pan całkiem chwacko.
- Jazdy konnej nauczyłem się jeszcze w Puławach. Dlatego miałem okazję zagrać m.in. w dokumencie o życiu Adama Mickiewicza "Litwo, ojczyzno moja”.
• Jak trafił pan do Lublina?
- Od Anity Sokołowskiej, koleżanki, która rok przede mną skończyła łódzką szkołę i już zaangażowana została do Teatru im. Osterwy, dowiedziałem się, że dyrekcja poszukuje młodzieży. Na początek otrzymałem niewielką rólkę porucznika Edmunda w "Damach i huzarach”. A potem miałem coraz więcej powodów do satysfakcji.
• Nie żałuje pan dziś, że wybrał pan szkołę aktorską, a nie prawo?
- Nie! Zawód prawnika jest trochę podobny do tego, który uprawiam. Ostatnio poszedłem na rozprawę, którą prowadziła moja siostra, by zobaczyć jak sobie radzi. I zobaczyłem... niezły teatr.
• Jak powodzi się dziś aktorom?
- Jesteśmy dżentelmenami, nie będziemy więc rozmawiać o pieniądzach. Powiem tyle, że jakoś sobie radzimy. Nie żyję o chlebie z musztardą, potrafię odłożyć na niezłe wakacje.
• Gdzie i jak pan mieszka?
- W Lublinie, na Czubach, w mieszkaniu, które zostawili mi rodzice.
• Czym pan jeździ?
- W mojej rodzinie jest taki przechodni peugeot 405. Najpierw jeździł nim tato, później mama, następnie siostra. Jako że z teatru wychodzę, gdy nie kursują już miejskie autobusy, zwróciłem się do rodziny z prośbą o przyznanie mi tego auta. Moja prośba spotkała się ze zrozumieniem.
• Proszę dokończyć zdanie: Szymon Sędrowski, najpopularniejszy dziś aktor Teatru im. J. Osterwy w Lublinie, nie kupuje nowego samochodu, bo ...
- ... jest utracjuszem.
• Przyjmijmy. Próbuje pan współpracy z filmem, telewizją?
- Pewien dorobek już mam. Grałem w "Syzyfowych pracach”, a także w serialach telewizyjnych "M jak miłość”, "Na dobre i na złe”. Jednak mieszkając i pracując w Lublinie, należy dokonać wyboru: udział w castingach w Warszawie, gdzie znajduje się centrum filmowe i telewizyjne, czy macierzysty teatr. Ja postawiłem na teatr, tym bardziej, że otrzymuję wspaniałe role i ciągle się uczę. Nie rezygnuję jednak z castingów, być może coś wyjdzie na czas wakacji.
• Czy jest rola, o jakiej pan marzy?
- Tak, to legendarny czarny charakter Ryszard III. Rola mroczna, a więc wspaniała do zmierzenia się z nią, świetnie przez Szekspira napisana.
• I musi jeszcze paść pytanie o damę pańskiego serca, inaczej Drogie Czytelniczki nie darowałby mi.
- Też jest aktorką, pracuje w jednym z łódzkich teatrów. Daleko więc.
• Proszę przyrzec, że nie wyprowadzi się pan do Łodzi ani gdziekolwiek.
- Przyrzekam.

ur. się w 1977 r. w Biłgoraju, gdzie mieszkał przez dwa tygodnie, po czym został przewieziony do Puław. Tu ukończył "podstawówkę” i LO im. KEN. Jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. L. Schillera w Łodzi. Od 1991 r. pracuje jako aktor w Teatrze im. J. Osterwy. Kawaler.