Ludzka podłość nie zna granic

• Szczeniak podpalony przez nastolatków, pies z odciętą siekierą łapą... Takie historie to dla państwa w schronisku chleb powszedni?

- Każdy pies, który do nas trafia, ma za sobą dramatyczną historię: głodu, samotności, poniewierki. Także bólu i cierpienia, którego sprawcą jest człowiek, często jego własny pan. Ale przyznam, że historia podpalonego psa wstrząsnęła mną strasznie. To już dowód absolutnego zwyrodnienia! Boję się, że żadna kara nie zmieni psychiki sprawców, którzy najwyraźniej nie mają uczuć, sumienia i od małego byli nauczeni, że każde żywe stworzenie można skrzywdzić, a nawet zabić. Jestem tym przerażona. Co za ludzie z nich wyrosną?!

• Do państwa schroniska trafiają zwierzęta boleśnie skrzywdzone przez człowieka. Zastanawiacie się, jakie przeżycia mają za sobą i kto im to zrobił?

- Większość z tych historii już na zawsze pozostanie dla nas tajemnicą. My widzimy tylko ślady na ciele zwierząt. W Łuszczowie miejscowi wskazali mojemu pomocnikowi Alfredowi dół, w którym od dłuższego czasu leżał pies. Pies leżał bez ruchu, a robaki jadły go żywcem. Na głowie i szyi Robaka, bo tak go potem ochrzciliśmy, było 7 głębokich dziur po widłach. To przecież zrobił człowiek!

- Moim zdaniem, nie ma. Pirat, gdy do nas trafił, miał świeżo obciętą łapę. Równiutko, siekierą. To była tygodniowa rana. Pies cierpiał strasznie, ale się nie poddawał. Dziś Pirat ma wspaniały dom, ale trochę czasu zajęło, zanim przekonał się do ludzi. Kusy też trafił do nas bez łapki. Ślady wskazują, że też została odrąbana siekierą. Może, żeby nie biegał za kurami? A może ktoś miał taką fantazję? Tofi czeka na amputację łapki, bo ma ją całkowicie zmiażdżoną. Baja ma ponadcinane całe ciało. Miluś przyjechał do nas z wielką blizną na szyi. Któregoś dnia mój pomocnik wziął kosę, a Miluś z potwornym skowytem uciekł do budy. Mało jej nie rozniósł. Było jasne, co go wcześniej spotkało. Na wsi jest taki zwyczaj, żeby dorosłemu psu podciąć ogon szpadlem, żeby głośniej szczekał; takie bestialstwo. Mam wymieniać dalej?

- Szukanie sprawców nie przynosi efektów, bo zwierzęta zazwyczaj są wywiezione daleko albo same przebyły długa drogę. Możemy im ulżyć w cierpieniu, z powrotem odbudowywać w nich zaufanie do człowieka. Rany powoli się zabliźniają, natomiast te w psychice pozostaną do końca. Dopiero po pewnym czasie widać, jaką krzywdę człowiek wyrządził psu. Gdy czuje się już bezpieczny, to otwiera się na ludzi, zaczyna się normalnie zachowywać. Szczeka, nie chowa się przed ludźmi. Ale są takie psy, np. Tofi, że nie można przy niej podnieść ręki do góry. Strach ją paraliżuje. Ale wcale nie lepsi są pseudo-hodowcy, którzy obcinają psom ogony czy nadcinają uszy, żeby były bardziej "rasowe”. To przecież zabronione.

• Nikt nie ma wypisane na twarzy, że jest złym człowiekiem, czy ma nieczyste intencje. A pewnie i tacy zgłaszają się do schroniska, żeby wziąć psa.

- Pewnie, że tak. Dlatego nie każdy, kto przychodzi do naszego schroniska, dostaje psa. Pierwsze, o co pytam, to gdzie będzie mieszkało zwierzę. Gdy słyszę, że pies jest potrzebny na wieś, do pilnowania, od razu zapala mi się ostrzegawcza lampka.
Nie oddam go na łańcuch, do pustej miski "żeby był ostry”. Z takich nieludzkich warunków je zabieramy i nie zgotujemy im z powrotem piekła. Ale przychodzą też np. rodzice z dziećmi, szukają dla nich pupilka. Dzieciaki szarpią psy, drażnią się z nimi, widać, że tak są nauczone, że to zabawka, przedmiot. Ja już wiem, że im nie dam psa. Zwierzęta też to czują, bo się chowają. Potem te psy, jak się znudzą albo rodzina wyjeżdża na wakacje, lądują w lesie przywiązane do drzewa. A, w skrajnych przypadkach, a i takie się zdarzają, powieszone na drzewie. Bywa też i tak, że oddają do nas psa, bo mówią, że jest stary i śmierdzi. Zwierzę takiego rozstania nie jest w stanie przeżyć. Zdycha z tęsknoty. Dosłownie.

- I to jak! Czują całym sercem i wszystko rozumieją. Tak jak człowiek. Ale od ludzi różni je to, że nie są zdolne do takich okrucieństw, jak człowiek.