Z miłości daje się oszukiwać

Do biedy można się przyzwyczaić.
Do beznadziei też, chociaż trudniej.
Ale najważniejsze to znaleźć cel w życiu i nie narzekać.
Barbara Sternik urodziła 9 dzieci. Najmłodsze ma 8 lat, najstarsze dobiega 30. Ośmiu synów i córkę. Najstarszy już się usamodzielnił i założył własną rodzinę.
Reszta czasem mieszka w domu. Czasem, bo gdy nadarza się okazja, to z niego uciekają. Do swoich miłości, albo tam, gdzie jest szansa na pracę. Wracają, gdy skończy się praca lub miłość.

Mały domek z zaniedbanym ogródkiem. Dwa pokoje z kuchnią. Młodzi nie chcą mówić o biedzie, bo się wstydzą. Barbara nie.
Drobna kobieta długo bije się z myślami, zanim zacznie opowiadać o swojej codziennej walce. - Wychowywałam dzieci, jak mogłam - mówi. - Gdyby jeszcze chcieli się uczyć... A tak pokończyli tylko podstawówki.
- Ja chodziłem do pracy zamiast do szkoły - mówi Jacek. Nie chciał rozmawiać, ale w końcu się zgodził. Dla najmłodszego brata. Brat ma 8 lat i cierpi na dziecięce porażenie mózgowe. - Ale i tak nie wierzę, że ktoś nam pomoże.
Chodzi nerwowo po pokoju. - Mamo, ludzie to tylko gębą pomagają.

Na niepełnosprawnego Mateuszka Barbara dostaje 720 zł. To jedyne pewne pieniądze. Dzięki nim jest co jeść. - Kupię dla wszystkich chleb i coś do niego i poszło 10 zł. - Barbara co chwila dorzuca drewno do pieca stojącego w kącie, spogląda na leżącego w łóżku synka. Bardzo się o niego troszczy.
Z tej miłości to czasem da się oszukać różnej maści oszustom, co jeżdżą po wsiach i sprzedają "cudowne” sprzęty do masażu.
A potem Jacek jej wypomina, że 100 zł w błoto wyrzuciła.
Dzięki Bogu zaczął się rok szkolny. Do tej pory do najmłodszego syna przychodził rehabilitant, który brał 25 zł za pół godziny pracy. Teraz codziennie jest u nich pani ze szkoły prowadząca bezpłatne, dwugodzinne zajęcia rewalidacyjne. - Jak ona przestanie przychodzić, to bieda będzie. Mateusz nie mówi, nie chodzi, nie siedzi - czule głaszcze go po główce matka. - Cierpi na dziecięce porażenie mózgowe. To choroba nieuleczalna. Do tego ma padaczkę.
Musi się cały czas nim opiekować. Bo Mateusz ciągle na coś choruje. A to coś z gardłem, a to zapalanie oskrzeli. Niedawno leżał dwa tygodnie w szpitalu.

Barbara o chorobie syna dowiedziała się pół roku po porodzie. Lekarze proponowali, żeby zostawiła go w szpitalu. Przecież ma już tyle dzieci... - Oddać własne dziecko!? - powiedziała wtedy Barbara i od tamtej chwili Mateusz jest dla niej najważniejszy w życiu. - Może dlatego nie dopilnowała reszty dzieci? - zastanawia się. - Ale robiłam, co mogłam.
Mirek ma 17 lat. Jak starszy Jacek, zamiast do szkoły poszedł do roboty. Jakiejkolwiek. Ostatnio przez dwa tygodnie pomagał przy budowie domu. Od rana do wieczora. Zarobił 300 zł, za które kupił sobie ciuchy. - Nie liczę na mamę, bo skąd ona ma wziąć?
A gdzie mąż, głowa rodziny? Podczas rozmowy nie ma go. Synowie mówią: obrządza. Ale przy czym? Całe gospodarstwo to 75 arów ziemi, trzy kury, cztery króliki, dwie papużki w klatce, kilka gołębi oraz koza, która daje mleko dla Mateuszka.
No to mówią, że wyjechał murować.
- Wypić wypije, ale nie tak, żeby nadużywał - tłumaczy jeszcze żona.

Ale Barbara Sternik narzekać nie będzie. Owszem, opieka społeczna nie pomoże, bo ma dorosłe dzieci. - A ludzie mówią: do roboty, próżniaki! - przyznaje Barbara. - Ale ludzie gorzej mają, na przykład sieroty... Jak sobie radzę? Muszę sobie jakoś radzić. W sklepie się nie zadłużam. Może kiedyś się polepszy, ale chyba nie...
Barbara patrzy na Mateusza i cicho dodaje: Żebym dostała węgiel tobym była szczęśliwa. Nawet tonę, toby się z drewnem mieszało...