Zawsze w pogotowiu

A jej kierowca - bo o nim mowa - twierdzi, że… kocha swoją pracę.

Właśnie przywiózł uczennicę, która zemdlała w szkole. Uśmiecha się, coś sobie nuci pod wąsem. To znaczy, że będzie dobrze. Mała czuje się już lepiej. Wrócił do swojego samochodu sprawdzić, czy wszystko jest w porządku, bo przecież za chwilę znów może trzeba będzie jechać. Artur Wasiłek prawie dwadzieścia lat jest kierowcą karetki w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym w Puławach.

- Zaczynałem od nysy - wspomina. - Nigdy nie mogliśmy być pewni, czy dojedzie na miejsce i w zapasie musiała stać druga. Albo coś się urwało, albo nie chciała zapalić, w środku było zimno, głośno, niewygodnie, trzęsło na wybojach, żadnych osiągów. Wyposażona była marnie w porównaniu z dzisiejszymi erkami, nosze stare, ciężkie. Jak włączyło się sygnał, to wewnątrz był hałas nie do zniesienia.
W domu o pracy nie rozmawia.
- Po co? Nie mogę stresować rodziny swoją pracą - tłumaczy.

Zamknięte drzwi gabinetu izolują od gwaru i krzątaniny w pogotowiu. To w tym pokoju ratuje się najcięższe przypadki. Sprzęt jest zawsze gotowy do użycia. Artur Wasiłek musiał zgłosić dyspozytorce, że właśnie tu będzie przez jakiś czas.
- Jak trzeba jechać, to nikt nie może mnie szukać. Najważniejsze są te pierwsze trzy minuty, ale czy wszędzie się tak prędko dojedzie? - zastanawia się. - No, może w mieście, ale gdzieś dalej to wątpię. Mój rekord to 22 minuty do Lublina - wyjaśnia. - Jechałem z chorym dzieckiem.
Do jego obowiązków należy nie tylko praca za kółkiem. Przeszedł szkolenie medyczne i musi uczestniczyć w udzielaniu pomocy. Robi to wszystko co trzeba - masuje serce, pomaga opatrywać rany, zakładać szyny.

- Tak, to prawda, że w pogotowiu powinni raczej jeździć mężczyźni - mówi. - Wzywają nas do różnych wypadków i w różne miejsca. Czasem jest niebezpiecznie, obrzucani jesteśmy wyzwiskami, groźbami. Czego najbardziej nie lubię? - szuka przez chwilę w pamięci. - Chyba jak ktoś wpadnie pod pociąg. No, widok wtedy jest naprawdę przykry i pomóc już tam się nie da. Pamiętam, jak wezwano nas do człowieka, któremu piła ucięła rękę. Poleciał później z tą ręką w pojemniku do specjalistycznego szpitala na Śląsk.
- Dlaczego zdecydowałem się jeździć w pogotowiu? - zastanawia się przez chwilę. - Dla pieniędzy na pewno nie, mam 1200 zł, z powodu adrenaliny też nie, bo ona może nawet przeszkadzać. Ze względu na czas pracy? Hm, muszę jeździć w nocy i w każdych warunkach - wylicza. - No, to pozostało jedno - po prostu chciałem zawsze pomagać innym - śmieje się trochę zażenowany, ale mówi to szczerze.

Jadąc, skupia się na prowadzeniu erki, ale słyszy polecenia wydawane z tyłu, słyszy jak przebiega akcja ratunkowa. Musi kontaktować się ze szpitalem, zlecić przygotowanie sali reanimacyjnej. Bywa że pacjent umrze. I cały czas trzeba uważać, pilnie uważać, bo od niego zależy bezpieczeństwo chorego i załogi.
- Ludzie dziś inaczej jeżdżą. Muzyka na full i kierowca nawet sygnału z tyłu nie słyszy. A jak zaskoczy, że za nim wyje karetka, to naciska na hamulec w ostatniej chwili, a ja mało mu na tył nie najadę. Najgorsze są takie zachowania. Ulice ciasne, mało kto ustępuje. To chyba brak wyobraźni. Żaden z kierowców nie dopuszcza mysli, że możemy jechać do jego rodziców albo dzieci.
Sam też miał podobny przypadek. Zostali wezwani do rowerzysty potrąconego przez samochód. Na miejscu okazało się, że to był jego ojciec.
- Odetchnąłem, kiedy okazało się, że nie ma zagrożenia dla życia, ale przecież dziś my wszyscy możemy się znaleźć w obliczu jakiegoś niebezpieczeństwa.

Wysoki, dobrze zbudowany, wciąż młody, a przecież mówi, że nie wie, czy jako kierowca dotrwa do emerytury. Już kiedyś w czasie dźwigania noszy wysiadł mu kręgosłup. Poszedł na zwolnienie. I wrócił tu.
- Nie odmówię dźwigania dlatego, że pacjent waży za dużo - twierdzi. - Większość kolegów ma już zmiany w kręgosłupie. Wzrok też nam wysiada. Wcześniejsza emerytura się nie należy.
Na pytanie, czy coś go jeszcze dziwi odpowiada, że musi się zastanowić. Milczy długo, szuka we wspomnieniach.
- Dużo rzeczy widziałem, przy mnie umierali starzy i młodzi. Ale też wielu ratowaliśmy życie. Byłem przy topielcach, wisielcach, ofiarach wypadków. Może tym bardziej cenię sobie radość życia. Do wielu spraw nabrałem dystansu. Cieszę się z tego, co mam, a nawet utwierdzam się w tym, że to piękna praca i naprawdę ją lubię...