Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Kielecki Teatr Tańca (Bartosz Kruk)
W środę (6 listopada) zaczynają się w Lublinie 17. Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca. – Nie wiemy czy po tylu latach możemy jeszcze czymś widzów zaskoczyć, ale spróbujemy – zapowiadają organizatorzy.
Jednym z głównych bohaterów festiwalu będzie zmodernizowany budynek Centrum Kultury, bo niemal każde miejsce w nowym CK będzie polem działań artystycznych i edukacyjnych: spektakli, akcji performatywnych, projekcji filmów, warsztatów, wykładów, spotkań i rozmów z artystami. – To "totalne zagarnięcie przestrzeni” doskonale współbrzmi z głównym przesłaniem, jakie niesie ze sobą taniec współczesny – sztuka bez ograniczeń, przekraczająca granice mentalne, geograficzne i kulturowe – tłumaczą organizatorzy MSTT.
Na tegorocznym festiwalu pojawi się twórczość choreografów operujących supernowoczesnymi technologiami wspierającymi tancerzy (Klaus Obermaier, Marco Cantalupo i Katarzyna Gdaniec). Zobaczymy artystów, którzy operując na wskroś współczesnym językiem tańca, szanują klasyczne kanony estetyczne czy inscenizacyjne i szukają w nich wciąż nowych inspiracji (Jean Claude Gallotta, Jacek Przybyłowicz, Kielecki Teatr Tańca i Angelin Preljocaj). Ale także i gości, którzy mając za sobą bogate doświadczenie artystyczne i pedagogiczne, wciąż szukają kontaktu z młodym pokoleniem (Jacek Łumiński, Witold Jurewicz, Iwona Olszowska).
Lekcja obowiązkowa dla osób interesujących się tańcem to spotkanie z działalnością Judson Church i amerykańskim Judson Dance Theatre – zjawiskiem inspirującym artystów w każdym pokoleniu i każdej szerokości geograficznej. Zobaczymy filmy pokazujące pracę Steve'a Paxtona, Yvonne Rainer, Nancy Stark Smith i Lisy Nelson oraz przygotowane specjalnie na lubelski festiwal akcje performatywne oparte na improwizacji i kontakt improwizacji, w wykonaniu takich artystów jak: Kathryn Schetlick, Zena Bibler, Iwona Olszowska, Jacek Owczarek, SzaZa, Justyna Jasłowska, Ludomir Franczak, Robert Curgenven, Anna Haracz, Witold Jurewicz i tancerze Pracowni Fizycznej.
Bilety i karnety
Bilety (po 20 i 30 zł) na spektakle XVII Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca pon.–pt. 10.00–19.00 w kasie Centrum Kultury w Lublinie, ul. Peowiaków 12 oraz na godzinę przed spektaklami w miejscu prezentacji. Karnety (110–170 zł, dla uczestników warsztatów – 80 zł) do nabycia tylko w kasie Centrum Kultury w Lublinie.
PROGRAM
6 listopada
19.00 Sala Czarna CK
"Falling after Paxton” Iwona Olszowska z udziałem tancerzy EST / Hurtowni Ruchu i Pracowni Fizycznej – wykład per-formatywny
20.00 Sala Kinowa CK
"Upadek po Newtonie” – projekcja filmu
20.30 Sala Kinowa CK
"Wariacje Goldbergowskie” Steve Paxton i Walter Verdin – projekcja filmu
7 listopada
17.00 Księgarnia CK
"Przyjdźcie, pokażemy Wam, co robimy. O improwizacji tańca” Katarzyna Słoboda i Sonia Nieśpiałowska-Owczarek, Muzeum Sztuki w Łodzi – promocja książki
18.00 Przestrzenie CK
"...And We Will Have Danced Together – score 1” Iwona Olszowska, Jacek Owczarek, SzaZa – akcja performatywna
19.00 Sala Widowiskowa CK
"Apparition” Klaus Obermaier & Ars Electronica Futurelab – spektakl
21.00 Sala prób 4 CK
"Soul Project / PL” Pracownia Fizyczna i goście – spektakl
8 listopada
18.00 Sala Widowiskowa ACK UMCS Chatka Żaka
"Święto wiosny” Kielecki Teatr Tańca – spektakl
19.15 Plac CK
"...And We Will Have Danced Together – score 2” Kathryn Schetlick i Zena Bibler – akcja performatywna
20.00 Sala Widowiskowa CK
"Apparition” Klaus Obermaier & Ars Electronica Futurelab – spektakl
9 listopada
18.00 Sala Widowiskowa ACK UMCS Chatka Żaka
"re-mapping the body” Cie Linga – spektakl
19.30 Oratorium CK
"...And We Will Have Danced Together – score 3” Anna Haracz – akcja performatywna
20.00 Sala Widowiskowa CK
"Daphnis é Chloé” Jean-Claude Gallotta – spektakl
10 listopada
18.00 Sala Widowiskowa ACK UMCS Chatka Żaka
"Black & White” Balet Teatru Wielkiego w Poznaniu - spektakl
19.15 Wirydarz CK
"...And We Will Have Danced Together – score 4” Witold Jurewicz i goście – akcja performatywna
20.00 Sala Widowiskowa CK
AEROWAVES PRIORITY COMPANIES: "Joseph” Alessandro Sciarroni / "I will try” Alexander Andriyashkin / "Der grüne Stuhl” Public in Private i Clément Layes – spektakle
11 listopada
15.00 Okolice CK
"...And We Will Have Danced Together – score 5” Justyna Jasłowska, Robert Curgenven, Ludomir Franczak – akcja per-formatywna
18.00 Sala Widowiskowa ACK UMCS Chatka Żaka
"Kocham tylko i wyłącznie, całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę” Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu PWST im. L. Solskiego w Krakowie – spektakl
20.00 Sala Widowiskowa CK
“Body Eye” Marta Ziółek – spektakl
21.00 Sala Czarna CK
"Unisono – re//mix Anna Halprin” Aleksandra Borys – spektakl
Wydarzenia towarzyszące
Nocne rozmowy z artystami, prowadzenie Anna Królica – 8–11 listopada, Szklarnia CK
O improwizacji tańca – projekcje filmowe 6–11 listopada, Szklarnia CK
Warsztaty tańca współczesnego 8–11 listopada, Sale prób CK
Relationscapes/Kształcenie relacji – warsztaty improwizacji w przestrzeni miasta 9–10 listopada
Opisy wydarzeń i spektakli
układ chronologiczny
Wykład performatywny o kontakt improwizacji Falling after Paxton
Prowadzenie: Iwona Olszowska z udziałem tancerzy EST / Hurtowni Ruchu i Pracowni Fizycznej
Wykład performatywny to sposób przekazywania teorii w połączeniu z pokazem praktycznego zastosowania wiedzy. Iwona Olszowska wraz z zaproszonymi przez nią tancerzami opowie i pokaże, na czym polega technika kontakt improwizacji zainicjowana przez Steve'a Paxtona w 1972 roku. W praktyce tej, nazwanej przez Simone Forti "sztuką-sportem” (art sport), podstawę stanowi fizyczny kontakt dwóch poruszających się osób i relacja powstająca między nimi wyłącznie w oparciu o podstawowe właściwości ruchu – grawitację, bezwład, pęd. Tytuł wykładu odnosi się do filmu Fall after Newton, który ukazuje pierwsze lata rozwoju kontakt improwizacji na przykładzie praktyki Nancy Stark Smith. W wykładzie Iwona Olszowska nawiązuje także do współczesnych kontekstów kontakt improwizacji - idei pracy z ciałem oraz jamu jako społecznej formie jej praktykowania.
...And We Will Have Danced Together
Seria pięciu akcji performatywnych mających na celu zbadanie możliwości ruchu służącego przemieszczaniu się pomiędzy ciałami, w czasie i przestrzeni. Stworzone w odpowiedzi na estetyczne i krytyczne propozycje Judson Dance Theatre (Nowy Jork, 1962-64) i innych współczesnych im twórców, akcje nawiązują do zasad najbardziej charakterystycznych dla artystów ery grupy Judson: ruchów pieszych, performansów w przestrzeni publicznej, dostępnych technologii, "czystego” ruchu i współpracy interdyscyplinarnej. Spuścizną grupy Judson jest, pod wieloma względami, poszerzanie horyzontów estetycznych. Pięćdziesiąt lat później, współcześni nam korzystają z przestrzeni utorowanych przez tamtych artystów, dążąc do uwzględnienia zróżnicowanych praktyk i sposobów tworzenia w sferze tańca. Jednak zamiast próbować odtworzyć lub utrwalić cechy charakterystyczne dla epoki grupy Judson, akcje w serii starają się zbadać sposób, w jaki wymienione podejścia przedostały się do nowoczesnej świadomości, a także różnorodne interpretacje i permutacje, które pojawiły się po drodze.
Iwona Olszowska i Jacek Owczarek, SzaZa "...And We Will Have Danced Together – score 1”
Kathryn Schetlick i Zena Bibler "...And We Will Have Danced Together – score 2”
Poszukiwania w tej akcji można najlepiej podsumować jako nielinearną grę (tańca video) telefonu. Wykorzystując przenośną technologię (iPhone), wielopokoleniowy, wielonarodowościowy zespół reaguje wzajemnie na swoje ruchy, tworząc kompozycję w czasie i przestrzeni. Wyobrażamy sobie, że działanie to może dać wgląd w inspiracje i proces powstawania pomysłów, ich przekazywania, przemian i przetwarzania.
Anna Haracz "...And We Will Have Danced Together – score 3”
Akustyczne ciało w akustycznej przestrzeni. Rezonujemy tym, co dźwięczy w ciele, rezonujemy tym, co nas otacza, rezonujemy mijającymi nas ludźmi. Absorbujemy wszystkie dźwięki, przetwarzamy je, pozwalamy, by współtworzyły nasz wewnętrzny system fal i tonów... Ślemy to dalej...
Witold Jurewicz i tancerze "...And We Will Have Danced Together – score 4”
Czy świadomość ciężaru ciała pomaga w tańcu czy też przeszkadza?
Performerzy pod czujnym okiem ruchmistrza Witka Jurewicza będą sprawdzać zasady wykorzystania ciężaru ciała na wirydarzu Centrum Kultury, w miejscu, które nie było przygotowywane do tańczenia.
Justyna Jasłowska, Robert Curgenven, Ludomir Franczak "...And We Will Have Danced Together – score 5”
Statyczność w zgiełku miejskim, małe, nieuświadomione "przyruchy” wykonywane w oczekiwaniu na zielone światło na przejściu dla pieszych. Obraz i dźwięk otoczenia. Wszystko miesza się i wyolbrzymia, by zaraz potem zniknąć. Czy to, co robimy, jest powtórzeniem ruchu/dźwięku/obrazu innych ludzi? Czy nasze własne kody ruchowe są w stanie współgrać z przestrzenią? Na ile otoczenie – komunikacyjne, architektoniczne, społeczne – steruje naszym ciałem i umysłem? Poddać się temu, czy raczej przeciwstawić? Nasz spektakl jest jak łagodne przejście od teatru do ulicy. Znika, rozpływa się w przestrzeni.
Klaus Obermaier & Ars Electronica Futurelab – Apparition
Koncept, dyrekcja artystyczna, muzyka i wizualizacje: Klaus Obermaier
Choreografia, wykonanie : Robert Tannion, Desirée Kongerød
Projekt interaktywny i opracowanie technologiczne: Ars Electronica Futurelab: Peter Brandl, Jing He, Christopher Lindinger, Hirokazu Kato – Uniwersytet Osakijski
Wsparcie dramaturgiczne: Scott deLahunta. Technologia projekcji ciała opracowana przez: buero+staubach Berlin wraz z André Bernhardtem
czas trwania: 60 min
Wysokiej klasy technologie interaktywne uwalniają wykonawcę od ograniczeń z góry określonej choreografii, a także tworzą treści wizualne w czasie rzeczywistym. Celem było stworzenie interaktywnego systemu, który jest czymś więcej niż po prostu przedłużeniem wykonawcy – jest potencjalnym partnerem wykonania.
Procesy obliczeniowe, które formują i symulują fizykę świata rzeczywistego, tworzą przestrzeń kinetyczną, w której piękno i dynamika ludzkiego ciała oraz jakość jego ruchu są rozszerzone i przeniesione do świata wirtualnego.
Te dwa główne obszary badań – interaktywny cyfrowy system jako partner wykonawcy oraz stworzenie immersyjnej przestrzeni kinetycznej – tworzą ramy artystyczne ZJAWISKA.
Interaktywny spektakl tańca i mediów opracowany i wyreżyserowany przez Klausa Obermaiera, we współpracy z Ars Electronica Futurelab, z udziałem Desirée Kongerød i Roba Tanniona.
Jaka choreografia powstaje, gdy twoim partnerem jest oprogramowanie?
Kiedy obraz wirtualny i rzeczywisty dzielą tę samą fizykę?
W jakim przypadku wszystko, co się porusza na scenie, jest zarówno interaktywne, jak i niezależne?
Czy każda forma, ruchoma lub stała, może być przeniesiona na płaszczyznę projekcji kinetycznej?
Stawiając te pytania jako punkt wyjścia, ZJAWISKO wynosi spektakl interaktywny na nowy poziom, tworząc unikalne widowisko sceniczne, które łączy w sobie wykonanie na żywo, dźwięk, projekcje oraz interaktywny system, na który składa się tworzenie obrazu w czasie rzeczywistym, jak i obraz komputerowy.
Soul Project / PL
koncepcja i reżyseria: David Zambrano;
asystent kreatywny : Peter Jasko,
asystent produkcji : Dawid Lorenc,
tancerze: Paweł Grala, Dawid Lorenc, Wojciech Łaba, Aleksandra Klimiuk, Jacek Owczarek, Krzysztof Skolimowski [Pra-cownia Fizyczna], Piotr Skalski i Dominika Szala-Wentland [EST/Hurtownia Ruchu, Kraków], Adam Adamonis Krawczyk, Małgorzata Haduch;
Pracownia Fizyczna i goście pokażą podczas Festiwalu skróconą wersję spektaklu Soul Project / PL w reżyserii Davida Zambrano. Jest to seria wirtuozerskich improwizacji solowych, z których każda trwa tak długo, jak piosenka, do której jest wykonywana. Kolejność solówek i ich rozmieszczenie w przestrzeni jest zawsze improwizowane, co czyni każdy spektakl wyjąt-kowym.
Na zaproszenie łódzkiej Pracowni Fizycznej, David Zambrano podjął się współpracy z 10 polskimi tancerzami – w rezultacie premiera nowej wersji spektaklu odbyła się w ramach wystawy "Przyjdźcie, pokażemy Wam, co robimy. O improwizacji tańca” w Muzeum Sztuki w Łodzi we wrześniu tego roku. Davidowi Zambrano w pracy nad spektaklem towarzyszył Peter Jasko [Les SlovaKs Dance Collective], z pierwszego składu Soul Project.
Soul Project powstał w 2006 roku jako efekt współpracy Zambrano z dwunastką tancerzy pochodzących z Mozambiku, Słowenii, Grecji, Słowacji, Szwajcarii, Korei Południowej, Francji, Brazylii, Stanów Zjednoczonych i Wenezueli, od tego czasu zespół odbył tournée po Europie, Stanach Zjednoczonych, był ze spektaklem w Senegalu, w Korei Południowej i na Kostaryce.
W spektaklu Soul Project tancerze i publiczność dzielą tę samą przestrzeń. Publiczność może oglądać występy solistów z dowolnej perspektywy: z bliska lub z daleka. Przeżycie staje się nagle intymne i osobiste – czuje się każde drżenie ciała tancerzy – a jednocześnie wspólnotowe, bo wraz z pozostałymi widzami można zgadywać, kto zatańczy następny i do jakiego utworu.
Spektakl mówi o duszy w każdym jej aspekcie: duchowym, abstrakcyjnym, muzycznym i osobistym, stawia pytanie zadane przez Zambrano: czy potrafimy tańczyć tak głęboko i przejmująco i znaleźć język ciała tak żywy, wymowny i pełny ekspresji, który byłby w stanie przemówić emocjonalnie do widza i dotrzeć do niego tak głęboko, jak piosenkarze soulowi śpiewający podczas koncertów. Języka wciąż żywego, rozedrganego jak płomień świecy.
Soul Project / PL, koncepcja i reżyseria: David Zambrano; asystent kreatywny: Peter Jasko, asystent produkcji: Dawid Lorenc, tancerze: Paweł Grala, Dawid Lorenc, Wojciech Łaba, Aleksandra Klimiuk, Jacek Owczarek, Krzysztof Skolimowski [Pracownia Fizyczna], Piotr Skalski i Dominika Szala-Wentland [EST/Hurtownia Ruchu, Kraków], Adam Adamonis Krawczyk, Małgorzata Haduch; produkcja: Pracownia Fizyczna / Jacek Owczarek, Fundacja Kino Tańca, Akademia Muzyczna im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi we współpracy z Muzeum Sztuki w Łodzi i Akademią Sztuk Pięknych w Łodzi.
Spektakl Soul Project / PL został wyprodukowany w ramach współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu "Zamówienia choreograficzne".
Kielecki Teatr Tańca – Święto Wiosny /Le Sacre Du Printemps/
muzyka: Igor Strawiński
choreografia: Angelin Preljocaj
asystentka choreografa: Claudia de Smet
scenografia: Thierry Leproust
kostiumy: Eric Bergère
światło: Marion Hewlett
choreolog: Dany Lévêque
Występują tancerze Kieleckiego Teatru Tańca w składzie:
Wybrana: Aleksandra Zatorska
Gromada: Alicja Horwath-Maksymow, Barbara Karol, Anna Kmiecik, Monika Kuc-Piechota, Sara Sobieraj, Jerzy Kaźmierczak, Dawid Kwarciany, Bartłomiej Łącki, Jan Madej, Dawid Matlak, Grzegorz Pańtak
Czas trwania: 40 minut
Premiera "Święta wiosny” w choreografii Angelina Preljocaja odbyła się w 2001 r. w Staatsballett Berlin. W premierze udział wzięli tancerze Ballet Preljocaj i Staatsballett Berlin. Preljocaj rozgrywa akcję spektaklu w minimalistycznej scenografii. W przestrzeni, w której dokonana zostanie ofiara, znajdują się sześciany imitujące trawiasty grunt. Ta oszczędna, surowa sceneria uwydatnia pierwotną, silną relację pomiędzy naturą a człowiekiem. Staje się nie tyle tłem, co współuczestnikiem barbarzyńskiego obrzędu. Z kolei choreografia Preljocaja uwydatnia rozdźwięk pomiędzy tym konstytutywnym, pierwotnym związkiem człowieka z naturą, a kruchą, złudną relacją z drugim człowiekiem. Dramatyzm rozgrywających się wydarzeń spotęgowany jest realistycznym ukazaniem relacji i agresji.
Mężczyźni obserwują zmysłowo poruszające się kobiety. Narasta energia witalnej seksualności. Soczystość i gwałtowność ruchów potęguje współodczuwanie tworzących się par. W rytmicznym pędzie Gromada wpada w trans, podczas którego przenika przez nią myśl naznaczenia ofiary. Staje się to niepostrzeżenie. Gromada otacza Wybraną ze wszystkich stron. Ona rozpaczliwie próbuje uciec z rytualnego kręgu, szarpie się, dziko i gwałtownie broni swego istnienia. Jest świadoma nieuchronności własnego, okrutnego losu, mimo to pierwotne instynkty każą jej zawzięcie walczyć. Grupa pozostaje nieugięta. Zdziera z Wybranej ubranie, by dokonać rytualnego gwałtu. Upokarzana ofiara zapamiętale broni się nadal, jednak finał obrzędu zbliża się nieuchronnie.
Cie Linga – re-mapping the body
Idea i choreografia: Katarzyna Gdaniec i Marco Cantalupo
Współpraca: Julien Goumaz
Tancerze: Blenard Azizaj, David Gernez, Hyekyoung Kim, Ai Koyama, Dorota Łęcka, Michalis Theophanous, Aggeliki Trobouki
Światło: Bert De Raeymaecker
Muzyka: Christophe Calpini
System interaktywny: Alain Crevoisier
Kostiumy: Katarzyna Gdaniec i Marco Cantalupo
Obsługa techniczna: German Schwab
Czas trwania: 60 minut
Za pomocą bezprzewodowych czujników fizjologicznych i interaktywnemu systemowi opracowanemu we współpracy z In-stytutem Nauk Sportowych Uniwersytetu w Lozannie, Wyższą Szkołą Muzyczną w Genewie, Future Instruments i Biopac System Inc. ruchy tancerzy są przekształcone w muzykę, tworząc ścieżkę dźwiękową do spektaklu.
Poprzez "system” dźwiękowy opracowany wspólnie z Christopem Calpinim tancerze badają nowy związek z własnymi ciałami, "rozszerzony” przez możliwość wydawania dźwięku, tworząc spektakl, który nie bierze jeńców. Jest to laboratorium z momentami intensywnej zmysłowości, ożywiającej ten destabilizujący wszechświat. Proponując widzom przedstawienie hybrydowego ciała, w którym wciąż obecne są emocje kontaktów międzyludzkich, spektakl "re-mapowanie ciała” ponownie udowadnia, że język sztuki dostarcza środków do poszukiwań i tworzenia nowych sojuszy.
"Badanie ciała zmodyfikowanego, futurystycznego ciała będącego tu i teraz, do którego podeszliśmy z mieszaniną nieufności i fascynacji. Wyruszyliśmy w podróż zdominowaną przez czujniki, obliczenia, wykresy i interfejsy, ostatecznie odkrywając ciało, ale było to ciało z dodatkowym składnikiem: dźwiękiem. Móc usłyszeć ruch, "zobaczyć” muzykę – to powracające marzenie osób, które tańczą. Dla nas ten sen się spełnił, co otworzyło przed nami fascynujące możliwości artystyczne.”
Jean-Claude Gallotta – Dafnis i Chloe
Choreografia: Jean-Claude Gallotta
Asystent choreografa: Mathilde Altaraz
Muzyka: Henry Torgue, fortepian
Kostiumy: Jacques Schiotto i Marion Mercier z Jean-Yves Langlais
Dramaturg: Claude-Henri Buffard
Projekt świateł: Dominique Zape we współpracy z Pierre Escande
Tancerze: Francesca Ziviani, Nicolas Diguet, Sébastien Ledig/Alexandre Galopin
Akustyk: Antoine Strippoli
Światło: Benjamin Croizy
Czas trwania: 55 min
Postaci Dafnisa i Chloe, antycznych bohaterów opowieści, której autorstwo przypisuje się Grekowi Longosowi, do szerokiego grona odbiorców trafiły głównie dzięki muzyce Maurice Ravela napisanej w 1912 roku dla zespołu Baletów Rosyjskich – w wykonaniu utworu w tytułowej roli tryumfy święcił Wacław Niżyński.
Kiedy w 1982 roku, w kilka miesięcy po stworzeniu swojego baletu "Ulisses”, Jean-Claude Gallotta zaprezentował ten "pais de trois”, nie skupiał się zbytnio na samej historii (Chloe, żona młodego pasterza Dafnisa, po porwaniu przez piratów jest zwrócona mężowi dzięki cudowi dokonanemu przez Boga Pan), jak na pracy z ruchem i uchwyceniu energii, delikatności oraz przemocy walki o miłość.
Choreografia stworzona dla Festiwalu w Avignon, wykonywana w tym czasie przez Mathilde Altaraz, Jean-Claude Gallotta oraz Pascale Grava, przy akompaniamencie muzyki skomponowanej i granej na żywo przez Henrego Togue, poruszyła widownię sposobem, w jaki elementy intelektualne i zwierzęce łączą się z humorem i radością zmysłów. Spektakl zebrał entuzjastyczne recenzje krytyków: "małe arcydzieło” – napisała Libération; "jedno z najwspanialszych dzieł, które zobaczyliśmy” - Nouvel Observateur; "istota kochających się związków” pisał Le Monde.
Jean-Claude Gallotta chce utrzymać repertuar National Choreographic Centre w Grenoble, i po odtworzeniu "Ulissesa”, który stał się "Kochanym Ulissesem” w 2007, teraz podjął się pracy z trójką nowych, młodych tancerzy, by dać nowe życie Dafnisowi i Chloe, w tym intymnym, wolnym, zmysłowym, atrakcyjnym, dzikim i psotnym spektaklu (nawet w samym tytule – w oryginale "é”, gra na nosie pierwotnemu dziełu).
Balet Teatru Wielkiego w Poznaniu
Black & White to wieczór choreograficzny autorstwa twórców współpracujących z izraelskim Kibbutz Contemporary Dance Company – jednym z najlepszych zespołów tańca współczesnego na świecie. Rami Be'er, autor duetu Motyle, jest dyrektorem artystycznym i choreografem KCDC, światowej klasy twórcą, którego prace wywarły ogromny wpływ na język choreograficzny Jacka Przybyłowicza, wieloletniego tancerza KCDC, obecnego szefa baletu Teatru Wielkiego w Poznaniu.
Black & White to spektakl różnych kolorów choreograficznych, przedstawionych w monochromatycznym świecie czerni i bieli.
Kilka krótkich sekwencji
czas trwania 25 min
choreografia: Jacek Przybyłowicz
muzyka: Marin Marais
projekcje: Katarzyna Kozyra
Kilka krótkich sekwencji to choreografia do muzyki barokowego kompozytora Marin Maraisa z wykorzystaniem projekcji autorstwa Katarzyny Kozyry. W spektaklu zarówno taniec współczesny, jak i projekcja zostały poddane barokowej stylizacji. W choreografii niezwykle ważną rolę odgrywa muzyka w wykonaniu Jordi Savalla, stanowiąca historyczny kontrapunkt dla współczesnego w swym zamyśle spektaklu.
Motyle
czas trwania 22 min
choreografia: Rami Be'er
muzyka: collage Alex Claude
oprawa plastyczna, światła: Rami Be'er
Motyle to duet – opowieść o dwojgu ludzi, których połączył ze sobą los. To uniwersalna historia opowiedziana językiem tańca. Bohaterowie spektaklu przenoszeni są przez choreografa w czasie, co znajduje swoje odzwierciedlenie nie tylko w warstwie choreograficznej, ale również w opracowaniu muzycznym autorstwa Alexa Clouda.
AEROWAVES PRIORITY COMPANIES:
"Joseph” Alessandro Sciarroni / "I will try” Alexander Andriyashkin / "Der grüne Stuhl” Public in Private i Clément Layes
Alessandro Sciarroni – Joseph / Józef
Koncepcja i wykonanie: Alessandro Sciarroni
Dramaturgia i studium procesu: Antonio Rinaldi
Obraz: Roberto Fodai
Czas trwania: 30 minut
W spektaklu "Joseph” na scenie znajduje się mężczyzna, zupełnie sam, przez cały czas trwania spektaklu zwrócony plecami do widowni, poszukujący swojego obrazu we wszystkim, na czym spocznie jego wzrok. Twórca spektaklu przybiera imię tego, który zgadza się zostać ojcem człowieka noszącego w sobie Boskość: nie możemy wiedzieć, kim jest Joseph albo gdzie on jest. Nie wiemy, czy jest on mężczyzną na scenie, czy tym, którego nieznane oczy przypadkowo stanowią część systemu reprezentacji. Solo spektakl przestaje być teatrem jednego aktora, staje się pełnym zadziwionych, zniekształconych, podwojonych i wzmocnionych oczu. Pełnym obnażonych ciał, które czekają, by być wystawione na widok publiczny, gdzieś tam, na drugim końcu świata, ale w tym samym czasie.
Fiat lux: Tak jak kapelusz magika, któremu udzielono pozwolenia na wyciąganie z niego białych królików.
W "Joseph” Alessandro Sciarroni gra na żywo z Chatroulette, siecią społecznościową, która w losowy sposób łączy ze sobą ludzi z całego świata. Możliwe jest wystąpienie scen o silnym zabarwieniu erotycznym.
Obiecujące objawienie, Alessandro Sciarroni, jest młodym artystą, który w sposób, który nie jest ani nieuzasadniony, ani dziwny wykorzystuje proste rozwiązania techniczne dostępne na swoim komputerze, by nagrywać i odtwarzać za sobą na dużym ekranie swój powielony, symetryczny, przewrócony lub odwrócony obraz, nieraz o zniekształconych szczegółach, ujawniając nam absolutnie niezwykłe, ekspresyjne (i kompozycyjne) możliwości.
Jemu samemu, samotnie prezentującemu siebie i swoje fantazje, nie brakuje ironii, gdy rzecz tyczy się najbardziej banalnych i prywatnych sytuacji, które zdarzają się na erotycznym czacie. Bardzo zabawny i pozwalający wzbudzić oczekiwania na kolejny spektakl, "Joseph” to jakby alter ego, które daje tytuł spektaklowi.
Alexander Andriyashkin – I will try / Spróbuję
Autor/Wykonawca: Alexander Andriyashkin
Współpraca: Vadim Kartashev, Nina Kungurova
Czas trwania: 35-40 min
"Interaktywny spektakl "Spróbuję” oparty na ciągłym dialogu z widownią. To rzadki przypadek, w którym artysta i widz nie tylko patrzą na siebie w ciemności. To prawdziwa okazja, by zburzyć niewidoczną, lecz istniejącą granicę na skraju sceny. To ryzykowny eksperyment, bo nigdy nie możesz mieć pewności, czy uda się nam zrozumieć siebie nawzajem? I czy naprawdę tego potrzebujemy?” Tatyana Safonova
Alexander Andriyashkin – artysta tańca współczesnego. Pochodzący z Nowosybirska, obecnie mieszka na stałe w Moskwie, pracując w całej Rosji i krajach europejskich.
W swoich działaniach wciąż poszukuje równowagi pomiędzy pytaniem/podawaniem w wątpliwość, jakością i prostotą.
Public in Private / Clément Layes – Der grüne Stuhl
Premiera: 25 sierpnia 2012, Tanznacht Berlin 2012 / Uferstudios
koncept/choreografia: Clément Layes
wykonanie: Felix Marchand, Clément Layes
współpraca artystyczna: Jasna Layes-Vinovrski
czas trwania: 50 min
"Der grüne Stuhl” (zielone krzesło) – pod tym pojęciem na ogół rozumiemy mebel do siedzenia o określonym kolorze. Jego funkcja i możliwości wydają się w dużej mierze znane. W swoim spektaklu francuski choreograf Clément Layes nieustannie kwestionuje tę podstawową wiedzę o świecie rzeczy. W zderzeniu sztuki, filozofii i tańca proste krzesło stawia fundamentalne pytania o życie, stawia pod znakiem zapytania pewniki i unieważnia prawa fizyczne. W "Der grüne Stuhl” Clément Layes dokładnie otacza kołem ukrytą lukę pomiędzy prostym słowem a właściwym siedzeniem.
Clément Layes o "Der grüne Stuhl”:
Według Platona dla każdego przedmiotu istnieje nazwa, definicja, wyobrażenie i wrażenie zmysłowe. Ale co by się działo w sytuacji, gdybyśmy nie mieli dla przedmiotu nazwy, definicji, wyobrażenia i wrażenia?
Opracowywałem "Der grüne Stuhl” jako sposób na ponowne otwarcie wiedzy, którą mamy o rzeczach – szczególnie o zielonym krześle. I chciałem to zrobić w sposób fizyczny i asocjacyjny, opracowany w poprzednim spektaklu "Allege”. Najważniejszym i najbardziej intrygującym pytaniem było: Co to jest?
Poszukując sposobów odnoszenia się do tego, co znane, tak jakby było nieznane, ostatecznie wybraliśmy dwa podejścia: bezpośrednie doświadczenie na żywo oraz pośrednie.
Wykorzystując bardzo zwyczajny przedmiot życia codziennego, marzyłem, że ogrom jego odniesień pozwoli mu odpłynąć od podstawowego znaczenia i zacznie znaczyć coś innego, wykraczającego poza własne odniesienia.
Ale tak się nigdy nie dzieje, rzecz pozostaje sobą, przeraźliwie zwyczajną. Ale również – pięknie zwyczajną.
Tak postrzegam to po dwóch latach badań – jako czysty obiekt reprezentacji, reprezentujący nie mając żadnego obiektu do reprezentowania. Pustka. Nie ma tam nic, co mogłoby coś oznaczać,nie ma nawet abstrakcji, która mówiłaby "jest tym, czym jest”, desperacko pusta rzecz. Ale jednocześnie, pozbawiona odpowiedzialności, jak liberalny rynek, nie oznaczająca nic poza sobą samą.
"Słowo oznacza brak rzeczy, a pragnienie oznacza brak jego przedmiotu... zarówno pierwsze, jak
i drugie kończą w ślepym zaułku: komunikacji i szczęścia, odpowiednio”.
Tzvetan Todorov "Poetyka prozy”
Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. L. Solskiego w Krakowie
Wydział Teatru Tańca w Bytomiu – Kocham tylko i wyłącznie całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę
reżyseria i choreografia: Jacek Łumiński,
kostiumy: Hanka Nowicka-Rożeń,
występują: Maciej Beczek, Agnieszka Bednarz, Katarzyna Gocał, Maciej Gośniowski, Katarzyna Kania, Agata Kmita, Daniela Komędera, Damian Kuczmierczyk, Kamil Wawrzuta, Michał Woźnica.
"Kocham tylko i wyłącznie całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę" to spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu, PWST im. L. Solskiego w Krakowie.
Młodzi ludzie szukają sensów życia, wzorców, fascynacji, ideałów. Było tak zawsze. Bez względu na czasy każde kolejne pokolenie buntuje się przeciw wcześniej ustalonym, społecznie akceptowalnym granicom postrzegania świata. Manifestują swoje postawy we wszelkich formach ruchów kontestacyjnych ogarniających od czasu do czasu przestrzeń publiczną. W dużym uproszczeniu pragnienia i dążenia współczesnej młodzieży zapewne niewiele różnią się od pragnień i dążeń ich rówieśników z przeszłości. Wyróżnia ich różnorodność, ilość i jakość kształtowana przez media, konsumpcję, technologię i wielokulturowość. Wysyłają e-maile i smsy, oglądają idola, dyskutują na czatach, czytają fantastykę, spędzają dużo czasu, przeglądając strony internetowe lub przełączając programy w telewizorze. Poddają się środkom masowego przekazu. Z drugiej strony fascynuje ich nowy, tajemniczy świat kultury clubbingu, w którym realizują się m.in. ukryte marzenia, akceptacja, alternatywne tożsamości kulturowe. W przestrzeni kultury klubowej funkcjonują różne grupy subkulturowe, które dają poczucie przynależności, siły i możliwości samorealizacji. Alternatywna przestrzeń publiczna klubu jest mniej restrykcyjna i sprzyja ruchom kontestacyjnym.
Bunt dla młodych ludzi jest sposobem przystosowania się poprzez odrzucenie narzucanych im celów społecznych i społecznie uznawanych środków ich realizacji. Zastępują je własnymi celami i środkami. Zachowania buntownicze mogą pojawiać się w przypadku odrzucania kultury dominującej i chęci zastąpieniem jej kontrkulturą. Bunt wynika z ograniczeń, jakie przestrzeń społeczna narzuca człowiekowi w jego sferze prywatnej. Z niezadowolenia, z braku możliwości realizacji pragnień, które muszą być skrywane przed społeczeństwem ze strachu przed napiętnowaniem i z narastającej z tego powodu niewygody. Kiedy nasze relacje z bliskimi podupadają, bo "wstydzisz się, że czujesz i musisz swoje uczucia ukrywać, to pozwalasz społeczeństwu niszczyć rzeczywistość. Trzeba walczyć o prawo do odczuwania.”
Ciało Oko
Koncept i choreografia: Marta Ziółek
Taniec i performans: Marina Colomina, Maria Peralta, Eva Susova, Lisa Vereertbrugghen, Marta Ziółek
Pomoc dramaturgiczna: Renée Copraij, Ola Maciejewska, Maria F. Scaroni
Pomoc wizualna i zdjęcia: Katarzyna Szugajew
Light design: Katinka Marac
Kostium: Ceciilya Frupsiess
Muzyka: Gigliola Cinquetti - Non Ho L'eta
Tekst: Carolee Schneemann
(fragmenty z: “Cezanne she was a great painter ,“Interior scroll”, “Meat Joy”)
Posłuchaj mnie Spójrz na to Nadążasz za mną To jest przyjemne Lubię to Ręce są brudne Ręce są czyste Ta serwetka jest brudna Mam to na skórze To przypomina mi Nigdy Cię nie zapomnę Jaka jest funkcja nosa Ta kobieta trzyma kwiat w swojej dłoni Ona wącha kwiat Niektóre kwiaty mają perfumy Przyjemnie pachną Inne kwiaty nie mają perfum To jest trawa Trawa nie ma perfum Ona dobrze pachnie Kwiaty dobrze pachną Tutaj są świnie
"Ciało Oko” to taneczna fikcja, gdzie doświadczenie tożsamości i performansu eksplorowane jest w konstrukcji malarskiej (choreografii). Cztery tancerki przemieszczają obszar obrazu z powierzchni płótna malarskiego na trójwymiarową przestrzeń, gdzie obraz i zdarzenie mają miejsce. Ciało jest figurą, przedłużeniem obrazu. Obraz jest monstrum, które się porusza.
Unisono – re//mix Anna Halprin
Koncept: Aleksandra Borys
Kreacja i realizacja: Aleksandra Borys, Maria Zimpel, Justyna Calińska
Kostiumy: Małgosia Bochenek / BOHO
Produkcja: komuna//warszawa, Aleksandra Borys
Partnerzy: Instytut Muzyki i Tańca, Instytut Adama Mickiewicza
przy wsparciu: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk
Sponsorzy: Grupa Open S.A. Diadora Polska, No gravity SPA, Nowhere Man Beata Calińska
Specjalne podziękowania dla: Agata Barełkowska, Michał Bieliński, Jacek Chmaj, Joanna Klass, Joanna Leśnierowska, Weronika Pelczyńska
Unisono – re//mix Anna Halprin – powstało w ramach programu re//mix 2013 komuna//warszawa. Praca nad projektem podzielona była na dwa główne etapy: proces twórczy oraz performance. Do pracy w procesie twórczym Aleksandra Borys zaprosiła Marie Zimpel (tancerkę) oraz Justyne Calińską (operatorkę). W efekcie współpracy artystek powstały dwa bliźniacze, autonomiczne produkty: performance taneczny oraz eksperymentalny film krótkometrażowy. Oba te twory istnieją pod tym samym tytułem – Unisono – re//mix Anna Halprin – głównie dla podkreślenia faktu, że pochodzą z jednego procesu, idei, nurtu poszukiwań. Jednym z punktów wyjściowych projektu, dzięki któremu pomysł wpisywał się w ramy programu re//mix, była praca z metodologią Anny Halprin oraz myśl artystki “ciało/tancerz jako jeden z elementów krajobrazu/sceny”. W spektaklu tanecznym Unisono – re//mix Anna Halprin biorą udział Aleksandra Borys i Maria Zimpel. Praca jest efektem ruchowych poszukiwań oraz propozycji na re//mix metodologii pracy Halprin.
(na podstawie materiałów organizatora – Lubelskiego Teatru Tańca)
Na tegorocznym festiwalu pojawi się twórczość choreografów operujących supernowoczesnymi technologiami wspierającymi tancerzy (Klaus Obermaier, Marco Cantalupo i Katarzyna Gdaniec). Zobaczymy artystów, którzy operując na wskroś współczesnym językiem tańca, szanują klasyczne kanony estetyczne czy inscenizacyjne i szukają w nich wciąż nowych inspiracji (Jean Claude Gallotta, Jacek Przybyłowicz, Kielecki Teatr Tańca i Angelin Preljocaj). Ale także i gości, którzy mając za sobą bogate doświadczenie artystyczne i pedagogiczne, wciąż szukają kontaktu z młodym pokoleniem (Jacek Łumiński, Witold Jurewicz, Iwona Olszowska).
Lekcja obowiązkowa dla osób interesujących się tańcem to spotkanie z działalnością Judson Church i amerykańskim Judson Dance Theatre – zjawiskiem inspirującym artystów w każdym pokoleniu i każdej szerokości geograficznej. Zobaczymy filmy pokazujące pracę Steve'a Paxtona, Yvonne Rainer, Nancy Stark Smith i Lisy Nelson oraz przygotowane specjalnie na lubelski festiwal akcje performatywne oparte na improwizacji i kontakt improwizacji, w wykonaniu takich artystów jak: Kathryn Schetlick, Zena Bibler, Iwona Olszowska, Jacek Owczarek, SzaZa, Justyna Jasłowska, Ludomir Franczak, Robert Curgenven, Anna Haracz, Witold Jurewicz i tancerze Pracowni Fizycznej.
Bilety i karnety
Bilety (po 20 i 30 zł) na spektakle XVII Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca pon.–pt. 10.00–19.00 w kasie Centrum Kultury w Lublinie, ul. Peowiaków 12 oraz na godzinę przed spektaklami w miejscu prezentacji. Karnety (110–170 zł, dla uczestników warsztatów – 80 zł) do nabycia tylko w kasie Centrum Kultury w Lublinie.
PROGRAM
6 listopada
19.00 Sala Czarna CK
"Falling after Paxton” Iwona Olszowska z udziałem tancerzy EST / Hurtowni Ruchu i Pracowni Fizycznej – wykład per-formatywny
20.00 Sala Kinowa CK
"Upadek po Newtonie” – projekcja filmu
20.30 Sala Kinowa CK
"Wariacje Goldbergowskie” Steve Paxton i Walter Verdin – projekcja filmu
7 listopada
17.00 Księgarnia CK
"Przyjdźcie, pokażemy Wam, co robimy. O improwizacji tańca” Katarzyna Słoboda i Sonia Nieśpiałowska-Owczarek, Muzeum Sztuki w Łodzi – promocja książki
18.00 Przestrzenie CK
"...And We Will Have Danced Together – score 1” Iwona Olszowska, Jacek Owczarek, SzaZa – akcja performatywna
19.00 Sala Widowiskowa CK
"Apparition” Klaus Obermaier & Ars Electronica Futurelab – spektakl
21.00 Sala prób 4 CK
"Soul Project / PL” Pracownia Fizyczna i goście – spektakl
8 listopada
18.00 Sala Widowiskowa ACK UMCS Chatka Żaka
"Święto wiosny” Kielecki Teatr Tańca – spektakl
19.15 Plac CK
"...And We Will Have Danced Together – score 2” Kathryn Schetlick i Zena Bibler – akcja performatywna
20.00 Sala Widowiskowa CK
"Apparition” Klaus Obermaier & Ars Electronica Futurelab – spektakl
9 listopada
18.00 Sala Widowiskowa ACK UMCS Chatka Żaka
"re-mapping the body” Cie Linga – spektakl
19.30 Oratorium CK
"...And We Will Have Danced Together – score 3” Anna Haracz – akcja performatywna
20.00 Sala Widowiskowa CK
"Daphnis é Chloé” Jean-Claude Gallotta – spektakl
10 listopada
18.00 Sala Widowiskowa ACK UMCS Chatka Żaka
"Black & White” Balet Teatru Wielkiego w Poznaniu - spektakl
19.15 Wirydarz CK
"...And We Will Have Danced Together – score 4” Witold Jurewicz i goście – akcja performatywna
20.00 Sala Widowiskowa CK
AEROWAVES PRIORITY COMPANIES: "Joseph” Alessandro Sciarroni / "I will try” Alexander Andriyashkin / "Der grüne Stuhl” Public in Private i Clément Layes – spektakle
11 listopada
15.00 Okolice CK
"...And We Will Have Danced Together – score 5” Justyna Jasłowska, Robert Curgenven, Ludomir Franczak – akcja per-formatywna
18.00 Sala Widowiskowa ACK UMCS Chatka Żaka
"Kocham tylko i wyłącznie, całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę” Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu PWST im. L. Solskiego w Krakowie – spektakl
20.00 Sala Widowiskowa CK
“Body Eye” Marta Ziółek – spektakl
21.00 Sala Czarna CK
"Unisono – re//mix Anna Halprin” Aleksandra Borys – spektakl
Wydarzenia towarzyszące
Nocne rozmowy z artystami, prowadzenie Anna Królica – 8–11 listopada, Szklarnia CK
O improwizacji tańca – projekcje filmowe 6–11 listopada, Szklarnia CK
Warsztaty tańca współczesnego 8–11 listopada, Sale prób CK
Relationscapes/Kształcenie relacji – warsztaty improwizacji w przestrzeni miasta 9–10 listopada
Opisy wydarzeń i spektakli
układ chronologiczny
Wykład performatywny o kontakt improwizacji Falling after Paxton
Prowadzenie: Iwona Olszowska z udziałem tancerzy EST / Hurtowni Ruchu i Pracowni Fizycznej
Wykład performatywny to sposób przekazywania teorii w połączeniu z pokazem praktycznego zastosowania wiedzy. Iwona Olszowska wraz z zaproszonymi przez nią tancerzami opowie i pokaże, na czym polega technika kontakt improwizacji zainicjowana przez Steve'a Paxtona w 1972 roku. W praktyce tej, nazwanej przez Simone Forti "sztuką-sportem” (art sport), podstawę stanowi fizyczny kontakt dwóch poruszających się osób i relacja powstająca między nimi wyłącznie w oparciu o podstawowe właściwości ruchu – grawitację, bezwład, pęd. Tytuł wykładu odnosi się do filmu Fall after Newton, który ukazuje pierwsze lata rozwoju kontakt improwizacji na przykładzie praktyki Nancy Stark Smith. W wykładzie Iwona Olszowska nawiązuje także do współczesnych kontekstów kontakt improwizacji - idei pracy z ciałem oraz jamu jako społecznej formie jej praktykowania.
...And We Will Have Danced Together
Seria pięciu akcji performatywnych mających na celu zbadanie możliwości ruchu służącego przemieszczaniu się pomiędzy ciałami, w czasie i przestrzeni. Stworzone w odpowiedzi na estetyczne i krytyczne propozycje Judson Dance Theatre (Nowy Jork, 1962-64) i innych współczesnych im twórców, akcje nawiązują do zasad najbardziej charakterystycznych dla artystów ery grupy Judson: ruchów pieszych, performansów w przestrzeni publicznej, dostępnych technologii, "czystego” ruchu i współpracy interdyscyplinarnej. Spuścizną grupy Judson jest, pod wieloma względami, poszerzanie horyzontów estetycznych. Pięćdziesiąt lat później, współcześni nam korzystają z przestrzeni utorowanych przez tamtych artystów, dążąc do uwzględnienia zróżnicowanych praktyk i sposobów tworzenia w sferze tańca. Jednak zamiast próbować odtworzyć lub utrwalić cechy charakterystyczne dla epoki grupy Judson, akcje w serii starają się zbadać sposób, w jaki wymienione podejścia przedostały się do nowoczesnej świadomości, a także różnorodne interpretacje i permutacje, które pojawiły się po drodze.
Iwona Olszowska i Jacek Owczarek, SzaZa "...And We Will Have Danced Together – score 1”
Kathryn Schetlick i Zena Bibler "...And We Will Have Danced Together – score 2”
Poszukiwania w tej akcji można najlepiej podsumować jako nielinearną grę (tańca video) telefonu. Wykorzystując przenośną technologię (iPhone), wielopokoleniowy, wielonarodowościowy zespół reaguje wzajemnie na swoje ruchy, tworząc kompozycję w czasie i przestrzeni. Wyobrażamy sobie, że działanie to może dać wgląd w inspiracje i proces powstawania pomysłów, ich przekazywania, przemian i przetwarzania.
Anna Haracz "...And We Will Have Danced Together – score 3”
Akustyczne ciało w akustycznej przestrzeni. Rezonujemy tym, co dźwięczy w ciele, rezonujemy tym, co nas otacza, rezonujemy mijającymi nas ludźmi. Absorbujemy wszystkie dźwięki, przetwarzamy je, pozwalamy, by współtworzyły nasz wewnętrzny system fal i tonów... Ślemy to dalej...
Witold Jurewicz i tancerze "...And We Will Have Danced Together – score 4”
Czy świadomość ciężaru ciała pomaga w tańcu czy też przeszkadza?
Performerzy pod czujnym okiem ruchmistrza Witka Jurewicza będą sprawdzać zasady wykorzystania ciężaru ciała na wirydarzu Centrum Kultury, w miejscu, które nie było przygotowywane do tańczenia.
Justyna Jasłowska, Robert Curgenven, Ludomir Franczak "...And We Will Have Danced Together – score 5”
Statyczność w zgiełku miejskim, małe, nieuświadomione "przyruchy” wykonywane w oczekiwaniu na zielone światło na przejściu dla pieszych. Obraz i dźwięk otoczenia. Wszystko miesza się i wyolbrzymia, by zaraz potem zniknąć. Czy to, co robimy, jest powtórzeniem ruchu/dźwięku/obrazu innych ludzi? Czy nasze własne kody ruchowe są w stanie współgrać z przestrzenią? Na ile otoczenie – komunikacyjne, architektoniczne, społeczne – steruje naszym ciałem i umysłem? Poddać się temu, czy raczej przeciwstawić? Nasz spektakl jest jak łagodne przejście od teatru do ulicy. Znika, rozpływa się w przestrzeni.
Klaus Obermaier & Ars Electronica Futurelab – Apparition
Koncept, dyrekcja artystyczna, muzyka i wizualizacje: Klaus Obermaier
Choreografia, wykonanie : Robert Tannion, Desirée Kongerød
Projekt interaktywny i opracowanie technologiczne: Ars Electronica Futurelab: Peter Brandl, Jing He, Christopher Lindinger, Hirokazu Kato – Uniwersytet Osakijski
Wsparcie dramaturgiczne: Scott deLahunta. Technologia projekcji ciała opracowana przez: buero+staubach Berlin wraz z André Bernhardtem
czas trwania: 60 min
Wysokiej klasy technologie interaktywne uwalniają wykonawcę od ograniczeń z góry określonej choreografii, a także tworzą treści wizualne w czasie rzeczywistym. Celem było stworzenie interaktywnego systemu, który jest czymś więcej niż po prostu przedłużeniem wykonawcy – jest potencjalnym partnerem wykonania.
Procesy obliczeniowe, które formują i symulują fizykę świata rzeczywistego, tworzą przestrzeń kinetyczną, w której piękno i dynamika ludzkiego ciała oraz jakość jego ruchu są rozszerzone i przeniesione do świata wirtualnego.
Te dwa główne obszary badań – interaktywny cyfrowy system jako partner wykonawcy oraz stworzenie immersyjnej przestrzeni kinetycznej – tworzą ramy artystyczne ZJAWISKA.
Interaktywny spektakl tańca i mediów opracowany i wyreżyserowany przez Klausa Obermaiera, we współpracy z Ars Electronica Futurelab, z udziałem Desirée Kongerød i Roba Tanniona.
Jaka choreografia powstaje, gdy twoim partnerem jest oprogramowanie?
Kiedy obraz wirtualny i rzeczywisty dzielą tę samą fizykę?
W jakim przypadku wszystko, co się porusza na scenie, jest zarówno interaktywne, jak i niezależne?
Czy każda forma, ruchoma lub stała, może być przeniesiona na płaszczyznę projekcji kinetycznej?
Stawiając te pytania jako punkt wyjścia, ZJAWISKO wynosi spektakl interaktywny na nowy poziom, tworząc unikalne widowisko sceniczne, które łączy w sobie wykonanie na żywo, dźwięk, projekcje oraz interaktywny system, na który składa się tworzenie obrazu w czasie rzeczywistym, jak i obraz komputerowy.
Soul Project / PL
koncepcja i reżyseria: David Zambrano;
asystent kreatywny : Peter Jasko,
asystent produkcji : Dawid Lorenc,
tancerze: Paweł Grala, Dawid Lorenc, Wojciech Łaba, Aleksandra Klimiuk, Jacek Owczarek, Krzysztof Skolimowski [Pra-cownia Fizyczna], Piotr Skalski i Dominika Szala-Wentland [EST/Hurtownia Ruchu, Kraków], Adam Adamonis Krawczyk, Małgorzata Haduch;
Pracownia Fizyczna i goście pokażą podczas Festiwalu skróconą wersję spektaklu Soul Project / PL w reżyserii Davida Zambrano. Jest to seria wirtuozerskich improwizacji solowych, z których każda trwa tak długo, jak piosenka, do której jest wykonywana. Kolejność solówek i ich rozmieszczenie w przestrzeni jest zawsze improwizowane, co czyni każdy spektakl wyjąt-kowym.
Na zaproszenie łódzkiej Pracowni Fizycznej, David Zambrano podjął się współpracy z 10 polskimi tancerzami – w rezultacie premiera nowej wersji spektaklu odbyła się w ramach wystawy "Przyjdźcie, pokażemy Wam, co robimy. O improwizacji tańca” w Muzeum Sztuki w Łodzi we wrześniu tego roku. Davidowi Zambrano w pracy nad spektaklem towarzyszył Peter Jasko [Les SlovaKs Dance Collective], z pierwszego składu Soul Project.
Soul Project powstał w 2006 roku jako efekt współpracy Zambrano z dwunastką tancerzy pochodzących z Mozambiku, Słowenii, Grecji, Słowacji, Szwajcarii, Korei Południowej, Francji, Brazylii, Stanów Zjednoczonych i Wenezueli, od tego czasu zespół odbył tournée po Europie, Stanach Zjednoczonych, był ze spektaklem w Senegalu, w Korei Południowej i na Kostaryce.
W spektaklu Soul Project tancerze i publiczność dzielą tę samą przestrzeń. Publiczność może oglądać występy solistów z dowolnej perspektywy: z bliska lub z daleka. Przeżycie staje się nagle intymne i osobiste – czuje się każde drżenie ciała tancerzy – a jednocześnie wspólnotowe, bo wraz z pozostałymi widzami można zgadywać, kto zatańczy następny i do jakiego utworu.
Spektakl mówi o duszy w każdym jej aspekcie: duchowym, abstrakcyjnym, muzycznym i osobistym, stawia pytanie zadane przez Zambrano: czy potrafimy tańczyć tak głęboko i przejmująco i znaleźć język ciała tak żywy, wymowny i pełny ekspresji, który byłby w stanie przemówić emocjonalnie do widza i dotrzeć do niego tak głęboko, jak piosenkarze soulowi śpiewający podczas koncertów. Języka wciąż żywego, rozedrganego jak płomień świecy.
Soul Project / PL, koncepcja i reżyseria: David Zambrano; asystent kreatywny: Peter Jasko, asystent produkcji: Dawid Lorenc, tancerze: Paweł Grala, Dawid Lorenc, Wojciech Łaba, Aleksandra Klimiuk, Jacek Owczarek, Krzysztof Skolimowski [Pracownia Fizyczna], Piotr Skalski i Dominika Szala-Wentland [EST/Hurtownia Ruchu, Kraków], Adam Adamonis Krawczyk, Małgorzata Haduch; produkcja: Pracownia Fizyczna / Jacek Owczarek, Fundacja Kino Tańca, Akademia Muzyczna im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi we współpracy z Muzeum Sztuki w Łodzi i Akademią Sztuk Pięknych w Łodzi.
Spektakl Soul Project / PL został wyprodukowany w ramach współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu "Zamówienia choreograficzne".
Kielecki Teatr Tańca – Święto Wiosny /Le Sacre Du Printemps/
muzyka: Igor Strawiński
choreografia: Angelin Preljocaj
asystentka choreografa: Claudia de Smet
scenografia: Thierry Leproust
kostiumy: Eric Bergère
światło: Marion Hewlett
choreolog: Dany Lévêque
Występują tancerze Kieleckiego Teatru Tańca w składzie:
Wybrana: Aleksandra Zatorska
Gromada: Alicja Horwath-Maksymow, Barbara Karol, Anna Kmiecik, Monika Kuc-Piechota, Sara Sobieraj, Jerzy Kaźmierczak, Dawid Kwarciany, Bartłomiej Łącki, Jan Madej, Dawid Matlak, Grzegorz Pańtak
Czas trwania: 40 minut
Premiera "Święta wiosny” w choreografii Angelina Preljocaja odbyła się w 2001 r. w Staatsballett Berlin. W premierze udział wzięli tancerze Ballet Preljocaj i Staatsballett Berlin. Preljocaj rozgrywa akcję spektaklu w minimalistycznej scenografii. W przestrzeni, w której dokonana zostanie ofiara, znajdują się sześciany imitujące trawiasty grunt. Ta oszczędna, surowa sceneria uwydatnia pierwotną, silną relację pomiędzy naturą a człowiekiem. Staje się nie tyle tłem, co współuczestnikiem barbarzyńskiego obrzędu. Z kolei choreografia Preljocaja uwydatnia rozdźwięk pomiędzy tym konstytutywnym, pierwotnym związkiem człowieka z naturą, a kruchą, złudną relacją z drugim człowiekiem. Dramatyzm rozgrywających się wydarzeń spotęgowany jest realistycznym ukazaniem relacji i agresji.
Mężczyźni obserwują zmysłowo poruszające się kobiety. Narasta energia witalnej seksualności. Soczystość i gwałtowność ruchów potęguje współodczuwanie tworzących się par. W rytmicznym pędzie Gromada wpada w trans, podczas którego przenika przez nią myśl naznaczenia ofiary. Staje się to niepostrzeżenie. Gromada otacza Wybraną ze wszystkich stron. Ona rozpaczliwie próbuje uciec z rytualnego kręgu, szarpie się, dziko i gwałtownie broni swego istnienia. Jest świadoma nieuchronności własnego, okrutnego losu, mimo to pierwotne instynkty każą jej zawzięcie walczyć. Grupa pozostaje nieugięta. Zdziera z Wybranej ubranie, by dokonać rytualnego gwałtu. Upokarzana ofiara zapamiętale broni się nadal, jednak finał obrzędu zbliża się nieuchronnie.
Cie Linga – re-mapping the body
Idea i choreografia: Katarzyna Gdaniec i Marco Cantalupo
Współpraca: Julien Goumaz
Tancerze: Blenard Azizaj, David Gernez, Hyekyoung Kim, Ai Koyama, Dorota Łęcka, Michalis Theophanous, Aggeliki Trobouki
Światło: Bert De Raeymaecker
Muzyka: Christophe Calpini
System interaktywny: Alain Crevoisier
Kostiumy: Katarzyna Gdaniec i Marco Cantalupo
Obsługa techniczna: German Schwab
Czas trwania: 60 minut
Za pomocą bezprzewodowych czujników fizjologicznych i interaktywnemu systemowi opracowanemu we współpracy z In-stytutem Nauk Sportowych Uniwersytetu w Lozannie, Wyższą Szkołą Muzyczną w Genewie, Future Instruments i Biopac System Inc. ruchy tancerzy są przekształcone w muzykę, tworząc ścieżkę dźwiękową do spektaklu.
Poprzez "system” dźwiękowy opracowany wspólnie z Christopem Calpinim tancerze badają nowy związek z własnymi ciałami, "rozszerzony” przez możliwość wydawania dźwięku, tworząc spektakl, który nie bierze jeńców. Jest to laboratorium z momentami intensywnej zmysłowości, ożywiającej ten destabilizujący wszechświat. Proponując widzom przedstawienie hybrydowego ciała, w którym wciąż obecne są emocje kontaktów międzyludzkich, spektakl "re-mapowanie ciała” ponownie udowadnia, że język sztuki dostarcza środków do poszukiwań i tworzenia nowych sojuszy.
"Badanie ciała zmodyfikowanego, futurystycznego ciała będącego tu i teraz, do którego podeszliśmy z mieszaniną nieufności i fascynacji. Wyruszyliśmy w podróż zdominowaną przez czujniki, obliczenia, wykresy i interfejsy, ostatecznie odkrywając ciało, ale było to ciało z dodatkowym składnikiem: dźwiękiem. Móc usłyszeć ruch, "zobaczyć” muzykę – to powracające marzenie osób, które tańczą. Dla nas ten sen się spełnił, co otworzyło przed nami fascynujące możliwości artystyczne.”
Jean-Claude Gallotta – Dafnis i Chloe
Choreografia: Jean-Claude Gallotta
Asystent choreografa: Mathilde Altaraz
Muzyka: Henry Torgue, fortepian
Kostiumy: Jacques Schiotto i Marion Mercier z Jean-Yves Langlais
Dramaturg: Claude-Henri Buffard
Projekt świateł: Dominique Zape we współpracy z Pierre Escande
Tancerze: Francesca Ziviani, Nicolas Diguet, Sébastien Ledig/Alexandre Galopin
Akustyk: Antoine Strippoli
Światło: Benjamin Croizy
Czas trwania: 55 min
Postaci Dafnisa i Chloe, antycznych bohaterów opowieści, której autorstwo przypisuje się Grekowi Longosowi, do szerokiego grona odbiorców trafiły głównie dzięki muzyce Maurice Ravela napisanej w 1912 roku dla zespołu Baletów Rosyjskich – w wykonaniu utworu w tytułowej roli tryumfy święcił Wacław Niżyński.
Kiedy w 1982 roku, w kilka miesięcy po stworzeniu swojego baletu "Ulisses”, Jean-Claude Gallotta zaprezentował ten "pais de trois”, nie skupiał się zbytnio na samej historii (Chloe, żona młodego pasterza Dafnisa, po porwaniu przez piratów jest zwrócona mężowi dzięki cudowi dokonanemu przez Boga Pan), jak na pracy z ruchem i uchwyceniu energii, delikatności oraz przemocy walki o miłość.
Choreografia stworzona dla Festiwalu w Avignon, wykonywana w tym czasie przez Mathilde Altaraz, Jean-Claude Gallotta oraz Pascale Grava, przy akompaniamencie muzyki skomponowanej i granej na żywo przez Henrego Togue, poruszyła widownię sposobem, w jaki elementy intelektualne i zwierzęce łączą się z humorem i radością zmysłów. Spektakl zebrał entuzjastyczne recenzje krytyków: "małe arcydzieło” – napisała Libération; "jedno z najwspanialszych dzieł, które zobaczyliśmy” - Nouvel Observateur; "istota kochających się związków” pisał Le Monde.
Jean-Claude Gallotta chce utrzymać repertuar National Choreographic Centre w Grenoble, i po odtworzeniu "Ulissesa”, który stał się "Kochanym Ulissesem” w 2007, teraz podjął się pracy z trójką nowych, młodych tancerzy, by dać nowe życie Dafnisowi i Chloe, w tym intymnym, wolnym, zmysłowym, atrakcyjnym, dzikim i psotnym spektaklu (nawet w samym tytule – w oryginale "é”, gra na nosie pierwotnemu dziełu).
Balet Teatru Wielkiego w Poznaniu
Black & White to wieczór choreograficzny autorstwa twórców współpracujących z izraelskim Kibbutz Contemporary Dance Company – jednym z najlepszych zespołów tańca współczesnego na świecie. Rami Be'er, autor duetu Motyle, jest dyrektorem artystycznym i choreografem KCDC, światowej klasy twórcą, którego prace wywarły ogromny wpływ na język choreograficzny Jacka Przybyłowicza, wieloletniego tancerza KCDC, obecnego szefa baletu Teatru Wielkiego w Poznaniu.
Black & White to spektakl różnych kolorów choreograficznych, przedstawionych w monochromatycznym świecie czerni i bieli.
Kilka krótkich sekwencji
czas trwania 25 min
choreografia: Jacek Przybyłowicz
muzyka: Marin Marais
projekcje: Katarzyna Kozyra
Kilka krótkich sekwencji to choreografia do muzyki barokowego kompozytora Marin Maraisa z wykorzystaniem projekcji autorstwa Katarzyny Kozyry. W spektaklu zarówno taniec współczesny, jak i projekcja zostały poddane barokowej stylizacji. W choreografii niezwykle ważną rolę odgrywa muzyka w wykonaniu Jordi Savalla, stanowiąca historyczny kontrapunkt dla współczesnego w swym zamyśle spektaklu.
Motyle
czas trwania 22 min
choreografia: Rami Be'er
muzyka: collage Alex Claude
oprawa plastyczna, światła: Rami Be'er
Motyle to duet – opowieść o dwojgu ludzi, których połączył ze sobą los. To uniwersalna historia opowiedziana językiem tańca. Bohaterowie spektaklu przenoszeni są przez choreografa w czasie, co znajduje swoje odzwierciedlenie nie tylko w warstwie choreograficznej, ale również w opracowaniu muzycznym autorstwa Alexa Clouda.
AEROWAVES PRIORITY COMPANIES:
"Joseph” Alessandro Sciarroni / "I will try” Alexander Andriyashkin / "Der grüne Stuhl” Public in Private i Clément Layes
Alessandro Sciarroni – Joseph / Józef
Koncepcja i wykonanie: Alessandro Sciarroni
Dramaturgia i studium procesu: Antonio Rinaldi
Obraz: Roberto Fodai
Czas trwania: 30 minut
W spektaklu "Joseph” na scenie znajduje się mężczyzna, zupełnie sam, przez cały czas trwania spektaklu zwrócony plecami do widowni, poszukujący swojego obrazu we wszystkim, na czym spocznie jego wzrok. Twórca spektaklu przybiera imię tego, który zgadza się zostać ojcem człowieka noszącego w sobie Boskość: nie możemy wiedzieć, kim jest Joseph albo gdzie on jest. Nie wiemy, czy jest on mężczyzną na scenie, czy tym, którego nieznane oczy przypadkowo stanowią część systemu reprezentacji. Solo spektakl przestaje być teatrem jednego aktora, staje się pełnym zadziwionych, zniekształconych, podwojonych i wzmocnionych oczu. Pełnym obnażonych ciał, które czekają, by być wystawione na widok publiczny, gdzieś tam, na drugim końcu świata, ale w tym samym czasie.
Fiat lux: Tak jak kapelusz magika, któremu udzielono pozwolenia na wyciąganie z niego białych królików.
W "Joseph” Alessandro Sciarroni gra na żywo z Chatroulette, siecią społecznościową, która w losowy sposób łączy ze sobą ludzi z całego świata. Możliwe jest wystąpienie scen o silnym zabarwieniu erotycznym.
Obiecujące objawienie, Alessandro Sciarroni, jest młodym artystą, który w sposób, który nie jest ani nieuzasadniony, ani dziwny wykorzystuje proste rozwiązania techniczne dostępne na swoim komputerze, by nagrywać i odtwarzać za sobą na dużym ekranie swój powielony, symetryczny, przewrócony lub odwrócony obraz, nieraz o zniekształconych szczegółach, ujawniając nam absolutnie niezwykłe, ekspresyjne (i kompozycyjne) możliwości.
Jemu samemu, samotnie prezentującemu siebie i swoje fantazje, nie brakuje ironii, gdy rzecz tyczy się najbardziej banalnych i prywatnych sytuacji, które zdarzają się na erotycznym czacie. Bardzo zabawny i pozwalający wzbudzić oczekiwania na kolejny spektakl, "Joseph” to jakby alter ego, które daje tytuł spektaklowi.
Alexander Andriyashkin – I will try / Spróbuję
Autor/Wykonawca: Alexander Andriyashkin
Współpraca: Vadim Kartashev, Nina Kungurova
Czas trwania: 35-40 min
"Interaktywny spektakl "Spróbuję” oparty na ciągłym dialogu z widownią. To rzadki przypadek, w którym artysta i widz nie tylko patrzą na siebie w ciemności. To prawdziwa okazja, by zburzyć niewidoczną, lecz istniejącą granicę na skraju sceny. To ryzykowny eksperyment, bo nigdy nie możesz mieć pewności, czy uda się nam zrozumieć siebie nawzajem? I czy naprawdę tego potrzebujemy?” Tatyana Safonova
Alexander Andriyashkin – artysta tańca współczesnego. Pochodzący z Nowosybirska, obecnie mieszka na stałe w Moskwie, pracując w całej Rosji i krajach europejskich.
W swoich działaniach wciąż poszukuje równowagi pomiędzy pytaniem/podawaniem w wątpliwość, jakością i prostotą.
Public in Private / Clément Layes – Der grüne Stuhl
Premiera: 25 sierpnia 2012, Tanznacht Berlin 2012 / Uferstudios
koncept/choreografia: Clément Layes
wykonanie: Felix Marchand, Clément Layes
współpraca artystyczna: Jasna Layes-Vinovrski
czas trwania: 50 min
"Der grüne Stuhl” (zielone krzesło) – pod tym pojęciem na ogół rozumiemy mebel do siedzenia o określonym kolorze. Jego funkcja i możliwości wydają się w dużej mierze znane. W swoim spektaklu francuski choreograf Clément Layes nieustannie kwestionuje tę podstawową wiedzę o świecie rzeczy. W zderzeniu sztuki, filozofii i tańca proste krzesło stawia fundamentalne pytania o życie, stawia pod znakiem zapytania pewniki i unieważnia prawa fizyczne. W "Der grüne Stuhl” Clément Layes dokładnie otacza kołem ukrytą lukę pomiędzy prostym słowem a właściwym siedzeniem.
Clément Layes o "Der grüne Stuhl”:
Według Platona dla każdego przedmiotu istnieje nazwa, definicja, wyobrażenie i wrażenie zmysłowe. Ale co by się działo w sytuacji, gdybyśmy nie mieli dla przedmiotu nazwy, definicji, wyobrażenia i wrażenia?
Opracowywałem "Der grüne Stuhl” jako sposób na ponowne otwarcie wiedzy, którą mamy o rzeczach – szczególnie o zielonym krześle. I chciałem to zrobić w sposób fizyczny i asocjacyjny, opracowany w poprzednim spektaklu "Allege”. Najważniejszym i najbardziej intrygującym pytaniem było: Co to jest?
Poszukując sposobów odnoszenia się do tego, co znane, tak jakby było nieznane, ostatecznie wybraliśmy dwa podejścia: bezpośrednie doświadczenie na żywo oraz pośrednie.
Wykorzystując bardzo zwyczajny przedmiot życia codziennego, marzyłem, że ogrom jego odniesień pozwoli mu odpłynąć od podstawowego znaczenia i zacznie znaczyć coś innego, wykraczającego poza własne odniesienia.
Ale tak się nigdy nie dzieje, rzecz pozostaje sobą, przeraźliwie zwyczajną. Ale również – pięknie zwyczajną.
Tak postrzegam to po dwóch latach badań – jako czysty obiekt reprezentacji, reprezentujący nie mając żadnego obiektu do reprezentowania. Pustka. Nie ma tam nic, co mogłoby coś oznaczać,nie ma nawet abstrakcji, która mówiłaby "jest tym, czym jest”, desperacko pusta rzecz. Ale jednocześnie, pozbawiona odpowiedzialności, jak liberalny rynek, nie oznaczająca nic poza sobą samą.
"Słowo oznacza brak rzeczy, a pragnienie oznacza brak jego przedmiotu... zarówno pierwsze, jak
i drugie kończą w ślepym zaułku: komunikacji i szczęścia, odpowiednio”.
Tzvetan Todorov "Poetyka prozy”
Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. L. Solskiego w Krakowie
Wydział Teatru Tańca w Bytomiu – Kocham tylko i wyłącznie całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę
reżyseria i choreografia: Jacek Łumiński,
kostiumy: Hanka Nowicka-Rożeń,
występują: Maciej Beczek, Agnieszka Bednarz, Katarzyna Gocał, Maciej Gośniowski, Katarzyna Kania, Agata Kmita, Daniela Komędera, Damian Kuczmierczyk, Kamil Wawrzuta, Michał Woźnica.
"Kocham tylko i wyłącznie całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę" to spektakl dyplomowy studentów IV roku Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu, PWST im. L. Solskiego w Krakowie.
Młodzi ludzie szukają sensów życia, wzorców, fascynacji, ideałów. Było tak zawsze. Bez względu na czasy każde kolejne pokolenie buntuje się przeciw wcześniej ustalonym, społecznie akceptowalnym granicom postrzegania świata. Manifestują swoje postawy we wszelkich formach ruchów kontestacyjnych ogarniających od czasu do czasu przestrzeń publiczną. W dużym uproszczeniu pragnienia i dążenia współczesnej młodzieży zapewne niewiele różnią się od pragnień i dążeń ich rówieśników z przeszłości. Wyróżnia ich różnorodność, ilość i jakość kształtowana przez media, konsumpcję, technologię i wielokulturowość. Wysyłają e-maile i smsy, oglądają idola, dyskutują na czatach, czytają fantastykę, spędzają dużo czasu, przeglądając strony internetowe lub przełączając programy w telewizorze. Poddają się środkom masowego przekazu. Z drugiej strony fascynuje ich nowy, tajemniczy świat kultury clubbingu, w którym realizują się m.in. ukryte marzenia, akceptacja, alternatywne tożsamości kulturowe. W przestrzeni kultury klubowej funkcjonują różne grupy subkulturowe, które dają poczucie przynależności, siły i możliwości samorealizacji. Alternatywna przestrzeń publiczna klubu jest mniej restrykcyjna i sprzyja ruchom kontestacyjnym.
Bunt dla młodych ludzi jest sposobem przystosowania się poprzez odrzucenie narzucanych im celów społecznych i społecznie uznawanych środków ich realizacji. Zastępują je własnymi celami i środkami. Zachowania buntownicze mogą pojawiać się w przypadku odrzucania kultury dominującej i chęci zastąpieniem jej kontrkulturą. Bunt wynika z ograniczeń, jakie przestrzeń społeczna narzuca człowiekowi w jego sferze prywatnej. Z niezadowolenia, z braku możliwości realizacji pragnień, które muszą być skrywane przed społeczeństwem ze strachu przed napiętnowaniem i z narastającej z tego powodu niewygody. Kiedy nasze relacje z bliskimi podupadają, bo "wstydzisz się, że czujesz i musisz swoje uczucia ukrywać, to pozwalasz społeczeństwu niszczyć rzeczywistość. Trzeba walczyć o prawo do odczuwania.”
Ciało Oko
Koncept i choreografia: Marta Ziółek
Taniec i performans: Marina Colomina, Maria Peralta, Eva Susova, Lisa Vereertbrugghen, Marta Ziółek
Pomoc dramaturgiczna: Renée Copraij, Ola Maciejewska, Maria F. Scaroni
Pomoc wizualna i zdjęcia: Katarzyna Szugajew
Light design: Katinka Marac
Kostium: Ceciilya Frupsiess
Muzyka: Gigliola Cinquetti - Non Ho L'eta
Tekst: Carolee Schneemann
(fragmenty z: “Cezanne she was a great painter ,“Interior scroll”, “Meat Joy”)
Posłuchaj mnie Spójrz na to Nadążasz za mną To jest przyjemne Lubię to Ręce są brudne Ręce są czyste Ta serwetka jest brudna Mam to na skórze To przypomina mi Nigdy Cię nie zapomnę Jaka jest funkcja nosa Ta kobieta trzyma kwiat w swojej dłoni Ona wącha kwiat Niektóre kwiaty mają perfumy Przyjemnie pachną Inne kwiaty nie mają perfum To jest trawa Trawa nie ma perfum Ona dobrze pachnie Kwiaty dobrze pachną Tutaj są świnie
"Ciało Oko” to taneczna fikcja, gdzie doświadczenie tożsamości i performansu eksplorowane jest w konstrukcji malarskiej (choreografii). Cztery tancerki przemieszczają obszar obrazu z powierzchni płótna malarskiego na trójwymiarową przestrzeń, gdzie obraz i zdarzenie mają miejsce. Ciało jest figurą, przedłużeniem obrazu. Obraz jest monstrum, które się porusza.
Unisono – re//mix Anna Halprin
Koncept: Aleksandra Borys
Kreacja i realizacja: Aleksandra Borys, Maria Zimpel, Justyna Calińska
Kostiumy: Małgosia Bochenek / BOHO
Produkcja: komuna//warszawa, Aleksandra Borys
Partnerzy: Instytut Muzyki i Tańca, Instytut Adama Mickiewicza
przy wsparciu: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk
Sponsorzy: Grupa Open S.A. Diadora Polska, No gravity SPA, Nowhere Man Beata Calińska
Specjalne podziękowania dla: Agata Barełkowska, Michał Bieliński, Jacek Chmaj, Joanna Klass, Joanna Leśnierowska, Weronika Pelczyńska
Unisono – re//mix Anna Halprin – powstało w ramach programu re//mix 2013 komuna//warszawa. Praca nad projektem podzielona była na dwa główne etapy: proces twórczy oraz performance. Do pracy w procesie twórczym Aleksandra Borys zaprosiła Marie Zimpel (tancerkę) oraz Justyne Calińską (operatorkę). W efekcie współpracy artystek powstały dwa bliźniacze, autonomiczne produkty: performance taneczny oraz eksperymentalny film krótkometrażowy. Oba te twory istnieją pod tym samym tytułem – Unisono – re//mix Anna Halprin – głównie dla podkreślenia faktu, że pochodzą z jednego procesu, idei, nurtu poszukiwań. Jednym z punktów wyjściowych projektu, dzięki któremu pomysł wpisywał się w ramy programu re//mix, była praca z metodologią Anny Halprin oraz myśl artystki “ciało/tancerz jako jeden z elementów krajobrazu/sceny”. W spektaklu tanecznym Unisono – re//mix Anna Halprin biorą udział Aleksandra Borys i Maria Zimpel. Praca jest efektem ruchowych poszukiwań oraz propozycji na re//mix metodologii pracy Halprin.
(na podstawie materiałów organizatora – Lubelskiego Teatru Tańca)
