Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Plakat filmu. (mat. dystrybutora)
Coś dla wielbicieli męskich pojedynków aktorskich. Joaquin Phoenix kontra Philip Seymour Hoffman.
Można narzekać na wszystko: że narracja leniwa, że przegadany, że napięcie nie rośnie, że się czuje w kościach te 2 godziny i 24 minuty filmu. Tak.
Ale jakość aktorstwa brata nieżyjącego Rivera Phoenixa, który wciela się w postać Freddiego Quella i Philipa Seymour Hoffmana w roli mistrza i wizjonera Lancastera Dodda sprawia, że się przestaje grymasić.
Recenzenci wróżą, że Phoenix dostanie Oscara za rolę marynarza Freddiego, który po II wojnie nie może sobie znaleźć miejsca na świecie. Nadpobudliwy i sporo pijący Quell wikła się w relacje z ni to twórcą pseudonaukowej sekty ni to hochsztaplerem organizującym seanse w czasie których wysyła majętne damulki w podróż ku ich poprzednim wcieleniom.
Film zbudowany na prostej opozycji obu panów diametralnie różnych od poziomu fizyczności po los.
Hoffman, znany z rewelacyjnych ról choćby w biografii Trumana Capote czy rodzinnym kryminale "Nim diabeł dowie się, że nie żyjesz” – jowialny, szpakowaty pan z brzuszkiem, dużą rodziną i pozycją. Phoenix, mroczny, przygarbiony, z zimnym grymasem i szaleństwem w oczach. Bez przyszłości i z przeszłością.
Ale łatwo przewidzieć, że jak już widz dobrnie do końca, to zostaje z przekonaniem, że był wodzony za nos niczym damulki wizjonera. Panowie są bardzo do siebie podobni.
Kto się na film wybierze i będzie lekko zdziwiony rozbieranymi imprezami w domach amerykańskich damulek z lat 50. ubiegłego wieku odsyłam choćby do książki T.C. Boyle "W kręgu Kinseya”. Tam o rozbieranych imprezach organizowanych w celach naukowych sporo. A to czasy niemal bliźniacze.
Ale jakość aktorstwa brata nieżyjącego Rivera Phoenixa, który wciela się w postać Freddiego Quella i Philipa Seymour Hoffmana w roli mistrza i wizjonera Lancastera Dodda sprawia, że się przestaje grymasić.
Recenzenci wróżą, że Phoenix dostanie Oscara za rolę marynarza Freddiego, który po II wojnie nie może sobie znaleźć miejsca na świecie. Nadpobudliwy i sporo pijący Quell wikła się w relacje z ni to twórcą pseudonaukowej sekty ni to hochsztaplerem organizującym seanse w czasie których wysyła majętne damulki w podróż ku ich poprzednim wcieleniom.
Film zbudowany na prostej opozycji obu panów diametralnie różnych od poziomu fizyczności po los.
Hoffman, znany z rewelacyjnych ról choćby w biografii Trumana Capote czy rodzinnym kryminale "Nim diabeł dowie się, że nie żyjesz” – jowialny, szpakowaty pan z brzuszkiem, dużą rodziną i pozycją. Phoenix, mroczny, przygarbiony, z zimnym grymasem i szaleństwem w oczach. Bez przyszłości i z przeszłością.
Ale łatwo przewidzieć, że jak już widz dobrnie do końca, to zostaje z przekonaniem, że był wodzony za nos niczym damulki wizjonera. Panowie są bardzo do siebie podobni.
Kto się na film wybierze i będzie lekko zdziwiony rozbieranymi imprezami w domach amerykańskich damulek z lat 50. ubiegłego wieku odsyłam choćby do książki T.C. Boyle "W kręgu Kinseya”. Tam o rozbieranych imprezach organizowanych w celach naukowych sporo. A to czasy niemal bliźniacze.
