Debbie Macomber, "Pensjonat wśród róż”

Po przeczytaniu już dwóch jej książek orientujemy się, że często osnuwa akcję według szablonu. To najczęściej historie 2–4 osób, które w pewnym momencie spotykają się z sobą i trzeba opowiedzieć o ich losach.

Tak jest i w tej powieści. Tylko co owdowiała, młoda kobieta porzuca świetną pracę i mieszkanie w Seattle, kupuje uroczy pensjonat w małej miejscowości i z widokiem na morze. Do pensjonatu przyjeżdża dwoje ludzi – mężczyzna, którego ojczym kończy życie właśnie w tym miasteczku i kobieta, której brat tutaj się żeni.

Obydwoje kiedyś tu mieszkali. Jego, jako chłopaka przed maturą ojczym wygonił z domu, ona kiedyś tu miała wypadek, w którym zginęła jej przyjaciółka. On wie, że ojczym nienawidzi go z wzajemnością zresztą, ona pamięta, że rodzice przyjaciółki przeklinają ją za śmierć córki, a zapewne mieszkańcy miasteczka też to pamiętają i dadzą jej odczuć, że jest winna śmierci koleżanki.

Wreszcie jest sama główna bohaterka – czy otrząśnie się po śmierci męża i czy pewien mężczyzna zwróci na nią uwagę?

Debbie Macomber stara się, żeby nie wyszło ckliwie – nie dopowiada do końca losów bohaterów, choć można się domyślać, że będzie happy and, ale też prowadzi czytelnika może zbyt długo ścieżkami historii stworzonych przez siebie postaci i czasami staje się to już monotonne.

Jeśli w ten sposób chce uniknąć jakichś nadzwyczajnych emocji to jej się udaje. Okrasza fabułę szczyptą metafizyki i babeczkami pieczonymi w domu starając się nadać całości słodki klimat.

Lada dzień jednak wiosna przyjdzie i już taka lektura w ciepłych kapciach nie będzie sezonowa. Ale teraz z pewnością jeszcze znajdzie amatorów.

Zapowiedzi wydarzeń z regionu znajdziesz na strefaimprez.pl