Katarzyna Kobylarczyk „Pył z landrynek. Hiszpańskie fiesty”

„… to opowieść o kraju, gdzie wieje tramontana, szatański wiatr z opowiadania Márqueza, gdzie ludzie dla zabawy podpalają styropianowe figury większe od domów, a w święta obrzucają się cukierkami, błotem, zdechłymi szczurami i rzepą. To relacja z miejsc, gdzie w Wielki Piątek bije się w bębny, aż krwawią dłonie, a czarownice odpędza się ciepłą wódką. To także zbiór historii o bandytach, rzeźnikach, królach i tancerkach z zapomnianych miasteczek Kastylii-La Manchy, Andaluzji, Estremadury i Katalonii. Książka jest owocem trzech lat życia i podróży po Hiszpanii, a przede wszystkim pogoni za iberyjskimi fiestami”.

Autorka tej książki pokazuje pewną dwoistość hiszpańskiego społeczeństwa – z jednej strony pęd do współczesności, z drugiej: niezwykłe misteria, zapamiętanie się w rytuałach i niezwykłe świętowanie, niemal fiesta.

Jednak – to trzeba powiedzieć, mimo, że autorka penetruje miejsca, do których nie każdy turysta chce i może dotrzeć, sama zachowuje się jak turystka – stoi nieco z boku i relacjonuje.

„…po chwili na ścieżce pojawił się mężczyzna okryty grubą, burą opończą. (…) W ciszy słychać było tylko dzwonienie łańcuchów na nogach pokutnika i suchy trzask flesza człowieczka z aparatem. Biały wór na głowie wciąż skrywał tożsamość człowieka, ale szata zdradzała, że musi być dużym, masywnie zbudowanym mężczyzną. Co skłoniło go do samobiczowania?”

No właśnie – co? Jak sama mówi „Tego nigdy nie mieliśmy się dowiedzieć” – bo też nigdy autorka się o to nie starała. Zostawia to sferze domysłów własnych i czytelnika. Kobylarczyk maluje słowem obrazy. To jej własne refleksje, obserwacje, domysły. Kontakty z miejscowymi ludźmi ogranicza się do wymiany najprostszych zdań, które w minimalnym stopniu coś wyjaśniają i w gruncie rzeczy wcale o to nie chodzi.