Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Ta książka miała chyba stać się bestsellerem, ale raczej tak nie było. Jej autor był przez kilka lat dziennikarzem "Faktu i teraz, postanowił zrobić rachunek sumienia, zaprzestać swojej wrednej i zakłamanej działalności, ale broń Boże nie włożył włosiennicy i nie zaszył się w kąt, ale postanowił zdemaskować, odkryć, powiedzieć prawdę, jak to było, ale przy okazji opisać to w książce.
W książce, której raczej nie powinien czytać dziennikarz, bo zauważa wszystkie jej niedoskonałości. W książce, która nie trafi na półkę prawdziwego CZYTELNIKA dlatego, że go po prostu znudzi, mimo wszystkich sensacji i kompromitacji jakie zawiera (nie tak dużo). W książce, w której - gdyby to wszystko odcedzić - więcej jest o tym, jak autor pił, balował, bzykał panienki, puszczał forsę, nudził się czekając w aucie na polityka czy celebrytę, w której kondensat wulgaryzmów wystarczy czytelnikowi na długi czas.
Ta książka demaskuje prasę brukową, a także tych, którzy w niej pracują. Czy przy okazji demaskuje ludzi z pierwszych stron tabloidów? To jest dyskusyjne, bo nie wszystkich - co może być kompromitującego w ślubie syna premiera? Małe, dziennikarskie hieny często preparują rzeczywistość i cynicznie zaglądają w oczy ludziom zastygłym w nieszczęściu. I dopóki znajdą odbiorców, dopóty mnie cofną się przed niczym.
Autor był oczywiście hieną. Na pewno z czasem odczuwał satysfakcję z tego, że w pewnych kręgach był rozpoznawalny i jego widok budził popłoch - ot, coś w rodzaju trzymania w szachu innych. Podobno tragiczne wydarzenie osobiste zmieniły jego podejście do pracy. Czy na pewno? Ostatnie zdanie jego książki to "…muszę się przed wami przyznać i uderzyć w pierś, że nadal ciągnie… hienę do lasu”.
Nie, nie czyta się tego jak powieść sensacyjną, a raczej pełną wulgaryzmu opowieść o przekupywaniu ludzi, braku zasad i kłamstwie. Irytujący jest sposób zwracania się autora do czytelnika - nie lubimy tego, nie lubimy gdy autor sie z nami w pewien sposób spoufala. I jeśli ta książka miała być swoistą ekspiacją to skucha. Ci, którzy czytają "Fakt” i oglądają tabloidy (bo chyba tam nie ma co czytać?), nie sięgną po książkę. Reszta i tak wie, ile rzetelności jest w brukowcach.
Ta książka demaskuje prasę brukową, a także tych, którzy w niej pracują. Czy przy okazji demaskuje ludzi z pierwszych stron tabloidów? To jest dyskusyjne, bo nie wszystkich - co może być kompromitującego w ślubie syna premiera? Małe, dziennikarskie hieny często preparują rzeczywistość i cynicznie zaglądają w oczy ludziom zastygłym w nieszczęściu. I dopóki znajdą odbiorców, dopóty mnie cofną się przed niczym.
Autor był oczywiście hieną. Na pewno z czasem odczuwał satysfakcję z tego, że w pewnych kręgach był rozpoznawalny i jego widok budził popłoch - ot, coś w rodzaju trzymania w szachu innych. Podobno tragiczne wydarzenie osobiste zmieniły jego podejście do pracy. Czy na pewno? Ostatnie zdanie jego książki to "…muszę się przed wami przyznać i uderzyć w pierś, że nadal ciągnie… hienę do lasu”.
Nie, nie czyta się tego jak powieść sensacyjną, a raczej pełną wulgaryzmu opowieść o przekupywaniu ludzi, braku zasad i kłamstwie. Irytujący jest sposób zwracania się autora do czytelnika - nie lubimy tego, nie lubimy gdy autor sie z nami w pewien sposób spoufala. I jeśli ta książka miała być swoistą ekspiacją to skucha. Ci, którzy czytają "Fakt” i oglądają tabloidy (bo chyba tam nie ma co czytać?), nie sięgną po książkę. Reszta i tak wie, ile rzetelności jest w brukowcach.
