Spaliłem dwójkę dzieci, 2 tony książek, Katarzynę Figurę i wieś. Rozmowa z Marcinem Liberem

• Skąd ten Wyspiański?

– „Klątwa” to drugi spektakl Wyspiańskiego. Pierwszy to „Wesele” w Teatrze Polskim” w Bydgoszczy, które zrobiłem 3 lata temu. Ale mam nadzieję, że nie ostatni.

• Dlaczego?

– Mam do niego ogromną słabość, uwielbiam jego dramaty. Dobrze się składa, bo akurat dostałem zaproszenie do Polskiego Teatru Tańca; będę robił „Wesele” z tancerzami.

• Jeszcze kilkanaście lat temu warzywniak w Lublinie prowadziła Dorota Wyspiańska-Zapędowska, wnuczka Wyspiańskiego. Tu także mieszkała razem z Leokadią Wyspiańską, synową Wyspiańskiego. Mamy poetę na wyciągnięcie ręki?

– No właśnie. Wydaje nam się, że Stanisław Wyspiański to jakaś odległa postać z podręczników czy historycznych opracowań. A to człowiek z krwi i kości, z rodziną w Lublinie.

• Kto wpadł na pomysł spektaklu opartego na „Klątwie”?

– To wynikło z licznych spotkań z Dorotą Ignatjew, dyrektor Teatru Osterwy. Kiedy przyjechałem tu po raz pierwszy z gotowym pomysłem i zobaczyłem publiczność, pomyślałem, że muszę znaleźć nowy temat, który będzie rezonował, prowadził dialog z tą właśnie publicznością. Mam takie przeczucie, że lubelska publiczność docenia tematy poważne, że można podnieść poprzeczkę teatralnej rozmowy wysoko, że szkoda czasu na błahe opowieści i historyjki. Pomyślałem, że temat, który pojawia się w „Klątwie” Wyspiańskiego”, jest być może takim tematem, który wywoła rozmowę, że dziś, we współczesnej Polsce, będziemy mogli o tym gorąco rozmawiać.