Przyjaciele pamiętali o Janie Karskim

Jest tam pochowany, ze zmarłą w 1992 roku, osiem lat przed nim, małżonką Polą Nireńską. W grobie obok spoczywa jego brat pułkownik Marian Kozielewski zmarły w 1964 roku. Na pomniku zapalono znicze i złożono kwiaty, a żydowskim zwyczajem - kamienie.

Grób Poli i Jana Karskich, podobnie jak identyczny Mariana Kozielewskiego urzekają swoją skromnością. Kiedy pułkownik Kozielewski zginął tragicznie, zgodnie z jego wolą, brat wystawił mu najprostszy pomnik nagrobny. Taki sam, zawczasu, przygotował dla siebie i swej małżonki.

Dla wielu odwiedzających to miejsce, tak skromna forma upamiętnienia wydaje się wręcz szokująca. Kiedy w 1996 roku realizowane były na cmentarzu zdjęcia do filmu dokumentalnego o bohaterze, jeden z członków ekipy zapytał niby-żartem, dlaczego te pomniki, tak bardzo... nie rzucają się w oczy. Profesor zapytał: "A powinny?”. Tym zamknął temat definitywnie. Pytającemu zrobiło się głupio.

Jan Karski, mistrz umiaru i skromności, za życia określił i wyznaczył miarę pośmiertnego upamiętnienia.
Kiedyś, odwiedzając to miejsce jeden z miliarderów, wręcz zadeklarował, że wystawi bohaterowi "godny pomnik”. Kiedy usłyszał historię przytoczoną wyżej, szybko zrozumiał sens słów Karskiego. Wymiar ludzki nie ma nic wspólnego z rozmiarem nagrobka.

Te groby powinny pozostać, takimi, jakimi je wystawił Jan Karski. Naturalnie powinny być zadbane. Z tym bywało różnie. Kiedyś pomnik nagrobny Karskich omal się nie przewrócił, bo woda wymyła spod niego ziemię, na której posadowiono go bez mocnej podmurówki. Po upublicznieniu tego zdarzenia, Ambasada RP w Waszyngtonie zajęła się naprawą.

Podczas spotkania przy grobie bohatera, wspominano go oraz zgodnie z tradycją wzniesiono toast ulubionym przez Profesora "manhattanem”, przygotowanym wcześniej. Parę kropel – zgodnie z jego życzeniem – uroniono na skromny nagrobek.