Zaaranżowany przetarg oranżerii

ł pyszną barokową oranżerią, stoi w lubartowskim parku, obok pałacu Sanguszków (dziś siedziba Starostwa Powiatowego). Po II wojnie światowej ówczesne władze postanowiły urządzić w niej komunalne mieszkania. Parterowy obiekt, o powierzchni ok. 300 mkw., przedzielony został wówczas w połowie wysokości i podzielony na mniejsze pomieszczenia. Następnie ulokowano w nim około dwudziestu lokatorów. Ci latami nie dbali o budynek. Oranżeria zaczęła się zamieniać w zawalisko, tak, że w połowie lat siedemdziesiątych nie nadawała się już do zamieszkania. Wówczas władze miasta, by ratować to, co się jeszcze uratować da – zamurowały drzwi i okna barokowej oranżerii, a całość ogrodziły wysokim płotem.
Już wówczas miasto szukało kupca. Nawet z myślą o przyszłym nabywcy z osiemnastohektarowego parku wykroiło działkę liczącą 7,5 tys. mkw.
Mimo to inwestor się nie znalazł, choć zainteresowanie wykazywali różni biznesmeni, przedsiębiorca z Włoch, a nawet niemiecka księżniczka.
– Wyjaśniali, że rewaloryzacja oranżerii oraz urządzenie w niej hotelu i restauracji – a na to tylko była zgoda konserwatora zabytków – to wydatek kilku milionów złotych. I nie ma pewności, że nakłady się zwrócą – mówi Jacek Krzysztof Świętoński, wiceburmistrz Lubartowa. – Przekonywaliśmy, że w Lubartowie nie ma przyzwoitego hotelu, a lokal gastronomiczny na wysokim poziomie będzie się cieszył popularnością. Nie pomagało.
Aż w końcu w zeszłym roku urzędnicy otrzymali pierwszą poważną ofertę, którą złożył jeden z mieszkańców Lubartowa, pracujący w branży budowlanej. Zgodnie z przepisami, w piątek burmistrz ogłosił pisemny przetarg. Na oferty czeka do 22 kwietnia, rozstrzygnięcie przetargu – 26 kwietnia.

Sanguszkowie, do których w XVIII stuleciu należał Lubartów, troszczyli się o siedzibę – pałac i przylegający do niego ogromny i dobrze utrzymany park. Urządzony on był wówczas w stylu francuskim, dużą rolę odgrywały kwatery i szpalery roślin, tworzące geometryczne wzory. Uwagę zwracała barokowo-klasycysyczna oranżeria zbudowana w 1703 r. i przebudowana pod koniec XVIII w. Wyróżniał ją kryty dachówką czterospadowy dach, a także boniowana elewacja frontowa. Za czasów Sanguszków znajdowały się w niej krajowe i zagraniczne rośliny i kwiaty.