Archeolodzy prześwietlili wzgórze w Nałęczowie. Mógł tu być grodek z fosą

Wzbijająca się ok. 200 metrów nad poziom morza Góra Poniatowskiego w Nałęczowie to nadal tajemnicze miejsce. W latach 60-tych XIX wieku, zamieszkujący miasto Stefan Żeromski, nazywał je „prasłowiańskim grodziskiem z fosą na szczycie, szklaną górą o stromych zboczach”. Prowadzone w późniejszych latach badania również wskazywały na jego istnienie, ale twardych dowodów brakowało.

W związku z tym, że miasto Nałęczów rozpoczęło rewitalizacją wzgórza z budową alejek, tarasów widokowych, lamp oświetleniowych, ławeczek itp, konserwator zabytków zlecił nowe badania archeologiczne. W zeszłym roku badania georadarowe „Poniatówki” przeprowadzili naukowcy z Instytutu Archeologii UKSW w Warszawie. W kwietniu poprowadzono badania wykopaliskowe na szczycie, którymi pokierował dr Rafał Niedźwiadek z firmy Archee.

Jak informuje Dariusz Kopciowski, wojewódzki konserwator, uformowanie wzgórza wskazuje, że „mógł funkcjonować na nim grodek stożkowaty, otoczony fosą, na którego szczycie znajdował się obiekt wieżowy”. Kluczowe jest tutaj słowo mógł, bo archeologom udowodnić jego istnienia się nie udało.

– Niestety, badania nie potwierdziły w sposób definitywny istnienia grodu. Żeby to zrobić, potrzebne byłyby nowe badania. Na szczycie wzgórze faktycznie mogła stać wieża, ale tego również nie byliśmy w stanie udowodnić – przyznaje dr Rafał Niedźwiadek.
Nie znaczy to jednak, że badania skończyły się jedynie przypuszczeniami. Na miejscu znaleziono skupiska gliny, które zdaniem badaczy mogą świadczyć o obecności pieców - zaplecza gospodarczego jakiegoś obiektu „mieszkalno-obronnego”. W trakcie wykopalisk w miejscu budowanego chodnika udało się wydobyć fragmenty glinianych naczyń datowanych na XI-XII wiek. Znaleziono również metalowe ostrze - półkosek. Pozyskane przedmioty, podobnie jak gliniane polepy, mają być poddane datowaniu radiowęglowemu.