Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Ścianę w jednym z pokoi mieszkalnych schroniska przy ul. Wołyńskiej 69, zdobią fotografie tych, którzy odnaleźli już swój dom, tam gdzieś na górze
(fot. Kamil Pomorski)
Nie miał domu, ale miał adres. Nie miał rodziny, ale miał ludzi, którzy się o niego martwili. Kiedy zachorował, walczył – z bólem, z nowotworem, z poczuciem bycia niewidzialnym. Zmarł pomiędzy dwiema instytucjami: szpitalem, który nie mógł go zatrzymać, i schroniskiem, które nie mogło go przyjąć.
Zdarzenie, które miało miejsce w schronisku dla bezdomnych Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta w Chełmie, wstrząsnęło mieszkańcami miasta i wywołało pytania o to, jak rozumiemy godność człowieka w jego ostatnich chwilach życia.
Kiedy choroba nie ma adresu
W środowy wieczór jeden z mieszkańców schroniska, ciężko chory na nowotwór, zasłabł. Według relacji Towarzystwa, od kilku dni źle się czuł, nie jadł, tracił siły. Po upadku i potłuczeniu wezwano pogotowie, które zabrało go do szpitala.
„Uwierzyliśmy, że tam, wśród ludzi, którzy potrafią nieść ulgę w cierpieniu, znajdzie spokój i fachową opiekę” – napisali pracownicy schroniska w mediach społecznościowych.
Następnego dnia – jak relacjonuje Towarzystwo – mężczyzna został przywieziony z powrotem, nieprzytomny.
„Nie wyraziliśmy zgody na jego przyjęcie. To nie jest miejsce umierania. Wierzyliśmy, że każdy człowiek zasługuje na opiekę i ukojenie w cierpieniu, każdy ma prawo odejść godnie” – podkreślono.
Po godzinie dziesiątej przyszła wiadomość: zmarł.
„Nie potrafimy pogodzić się z tym, co się stało. Każdy człowiek – niezależnie od tego, gdzie mieszka i co posiada – zasługuje na szacunek, pomoc i godne pożegnanie” – napisali mieszkańcy i pracownicy schroniska.
Szpital: „Pacjent otrzymał pełną opiekę”
Na emocjonalny wpis Towarzystwa zareagowała dyrekcja Samodzielnego Publicznego Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Chełmie. W opublikowanym oświadczeniu poinformowano, że pacjent został przyjęty na Szpitalny Oddział Ratunkowy, gdzie otrzymał odpowiednią opiekę i wykonano diagnostykę.
„Diagnostyka nie wykazała stanu zagrożenia życia. Pacjent pozostawał pod obserwacją SOR” – czytamy w komunikacie.
Według oświadczenia, 16 października 2025 roku podjęto próbę transportu pacjenta do miejsca zamieszkania, jednak z powodu odmowy przyjęcia przez schronisko został ponownie przyjęty na SOR.
„Stan pacjenta się pogorszył i pomimo wdrożenia adekwatnych procedur medycznych nie uległ poprawie. Nastąpił zgon.”
Szpital podkreśla, że dokumentacja medyczna nie potwierdza informacji o stanie zdrowia przekazanych przez Towarzystwo, i że pacjent otrzymał pełną opiekę medyczną zgodnie z jego stanem zdrowia.
„Każdy zasługuje na spokojne odejście”
Kierowniczka schroniska, Agnieszka Panasiuk, przyznała, że długo zastanawiała się, czy zabierać głos. W swojej wypowiedzi wyjaśniła, że nie chodzi o oskarżanie kogokolwiek, lecz o pokazanie, że każdy człowiek – niezależnie od miejsca, w którym żyje – zasługuje na szacunek i opiekę.
„Pan Adam spędził u nas wiele lat. Był ciepłym, otwartym człowiekiem, zawsze gotowym do pomocy. Od pewnego czasu walczył z nowotworem. Choroba postępowała. W środę zasłabł i upadł. Wezwaliśmy karetkę, która zabrała go do szpitala.”
Jak relacjonuje Panasiuk, następnego dnia został przywieziony z powrotem.
„Nie mogliśmy go przyjąć z powrotem – jego stan był bardzo poważny, a my nie jesteśmy placówką medyczną. Został ponownie przewieziony do szpitala. Kilka godzin później dotarła do nas wiadomość o jego śmierci.”
„To, co się wydarzyło, mocno mną wstrząsnęło. Trudno zrozumieć, dlaczego osoba w tak ciężkim stanie nie mogła zostać w miejscu, które mogłoby zapewnić jej właściwą opiekę. Każdy zasługuje, by jego ostatnie chwile były spokojne, a nie pełne tułaczki między karetkami i placówkami” – dodała.
Pytanie, które zostaje
Wydarzenia z chełmskiego schroniska i szpitala pokazują, jak różnie można patrzeć na tę samą sytuację. W obu miejscach działały osoby przekonane, że postępują właściwie – jedni kierowali się troską o chorego, drudzy procedurami i zasadami medycznymi.
W efekcie człowiek, który potrzebował pomocy, znalazł się pomiędzy dwoma światami – opieki społecznej i medycznej. Oba próbowały mu pomóc, żadne nie mogło zapewnić wszystkiego.
W emocjonalnym wpisie Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta padły słowa:
„Każdy człowiek zasługuje na godne pożegnanie.”
To zdanie stało się symbolem tej historii. Bo choć obie instytucje zapewniają, że działały zgodnie z zasadami, pozostało pytanie, które trudno zignorować: czy naprawdę potrafimy zapewnić godność tym, którzy mają najmniej?
