Jan Stanisław Witkiewicz, "Rudolf Nurejew”

"Każdy był do czegoś wykorzystywany. Tak samo w przypadku partnerów seksualnych, którzy często nie wiedzieli z kim się spotykają. Zrobili swoje i byli odsyłani. (…) Do tego stopnia, że sam nie płacił, wydawał jedynie polecenie recepcji hotelu, żeby zapłacono taką, a taką sumę (…) Początkowo sam organizował sobie chłopaków, później robili to za niego inni…”

10 lat chorował na AIDS zarażając też setki, a może nawet tysiące chłopców.

O kim mowa? Rudolf Nurejew – jeden z najsłynniejszych tancerzy. Urodzony na Syberii, absolwent renomowanej Leningradzkiej Szkoły Choreograficznej im. Kirowa, miał 23 lata kiedy po występach w Paryżu zdecydował się poprosić o azyl we Francji. Bał się zemsty KGB i tego, że połamią mu nogi.

Szybko podbił sceny Zachodu. Snobująca się publiczność płaciła za bilety na jego występ w tysiącach dolarów i tolerowała jego chamstwo. Był nieokrzesany, czasem ordynarny, ale błyszczał talentem.

Życie prywatne? Praktycznie go nie miał. Owszem, łączył go związek z Erikiem Bruhnem, chyba jedynym człowiekiem, którego kochał. Ze znakomitą tancerką Margot Fonteyn tworzyli parę – być może nawet ona zaszła z nim w ciążę, a w każdym razie, stał się dla niej bodźcem w zawodowej karierze, a raczej w jej drugim, oszałamiającym etapie. Zarabiał krocie – kupował nieruchomości (m.in. 3 wyspy koło Neapolu), miał apartamenty w których zatrzymywał się na dwa, trzy dni, nie umeblowane, nie urządzone, w których nadal leżały zrolowane bezcenne dywany. Kupował bardzo drogie przedmioty, których później nawet nie oglądał.

Miał znajomości "na szczycie” – Marlena Dietrich, Lee Radziwiłł, Jackie Onassis i wiele innych.
A jednocześnie bywał chamem i arogantem. Zdemolował willę reżysera Franca Zefirellego dlatego, że nie dość szybko otwarto mu bramę. "Wychodząc, Nurejew zdjął spodnie i zrobił kupę…”.

Dla tancerzy był bezwzględny, potrafił być okrutny. Ale też on właśnie sprawił, że dotychczasowa, drugoplanowa rola tancerza zaczęła być równorzędna z rolą tancerki. Nie potrafił zejść ze sceny, a wkraczała na nią nowa, młoda gwiazda i wielki konkurent – Barysznikow. Już wtedy, gdy choroba się rozwinęła (a i lat przybyło) jego występy były żenujące.

To opowieść o innym obliczu wielkiej sztuki. Chyba prawdziwym.