Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Mieliśmy jeszcze wiele do zrobienia - mówi Henryk Smolarz, lubelski poseł PSL. Mimo to podniósł wczoraj rękę za samorozwiązaniem Sejmu,
choć nie ma żadnej pewności, że jeszcze na Wiejską wróci.
Dla Smolarza był to debiut w parlamencie. I powód do zazdrości kolegów, bo mandat zdobył startując z 26. miejsca na liście. Dostał prawie 5 tysięcy głosów. Wcześniej był wójtem gminy Niemce. Do Sejmu poszedł, bo uznał, że ma doświadczenie, by podjąć się tej funkcji. I po to, by doświadczenie zdobyć. - Ale inaczej sobie wyobrażałem pracę w parlamencie - przyznaje Smolarz, z którym rozmawialiśmy wczoraj na Wiejskiej. - Sądziłem, że gdzieś się pójdzie, z kimś przywita i coś otworzy. A to naprawdę ciężka robota.
Smolarz spodziewa się, że podziały w rozwiązanym Sejmie mogą zaowocować wyższą frekwencją w przedterminowych wyborach. Bo ludzie będą iść do urny, by ich przeciwnik poległ w wyborach. Ale kto polegnie, to się dopiero okaże. Nikt nie ma gwarancji, że znów trafi na Wiejską. A tu, zdaniem posła, wcale nie jest tak różowo.
Najgorsze są posiedzenia w zimie, gdy szybko robi się ciemno. W sali obrad nie ma okien i nie wiadomo, czy jest jeszcze dzień, czy może już noc. A atmosfera obrad bywa równie senna lub gorąca w południe co o północy. - I zimą starałem się omijać podziemne korytarze, wybierając te z oknami. Bo wtedy każde 5 minut przy świetle dziennym jest cenne, żeby nie stracić kontaktu z rzeczywistością - mówi poseł.
Sejmowy hotel nie był mu osłodą. Porównuje go do internatu. - Wiem, co mówię, bo w internacie mieszkałem. Tyle, że tu pokoje są jednoosobowe - uśmiecha się. Do hotelowego pokoju nie zapraszał Renaty Beger. Nawet przez myśl mu to nie przemknęło. - Wiekiem jej bliżej do mojej matki, niż partnerki - zauważa Smolarz.
Luksusów w Sejmie nie zaznał. - Basen? Wcale nie jest taki duży. Nie większy, niż pokój, w którym siedzimy. Tylko na zdjęciu z Lepperem wyglądał na taki wielki. Nieraz ktoś mnie pyta: "dobre żarcie macie?”. Zawsze odpowiadam, że mamy takie, jakie kupimy.
Na pamiątkę weźmie sobie tabliczkę z nazwiskiem przykręconą do sejmowej ławy. Tak na wszelki wypadek. Bo do Sejmu znów chce kandydować. - A jak się nie dostanę? Mam gospodarstwo, jestem doktorem nauk rolniczych. Dam sobie radę.
Dla Smolarza był to debiut w parlamencie. I powód do zazdrości kolegów, bo mandat zdobył startując z 26. miejsca na liście. Dostał prawie 5 tysięcy głosów. Wcześniej był wójtem gminy Niemce. Do Sejmu poszedł, bo uznał, że ma doświadczenie, by podjąć się tej funkcji. I po to, by doświadczenie zdobyć. - Ale inaczej sobie wyobrażałem pracę w parlamencie - przyznaje Smolarz, z którym rozmawialiśmy wczoraj na Wiejskiej. - Sądziłem, że gdzieś się pójdzie, z kimś przywita i coś otworzy. A to naprawdę ciężka robota.
Smolarz spodziewa się, że podziały w rozwiązanym Sejmie mogą zaowocować wyższą frekwencją w przedterminowych wyborach. Bo ludzie będą iść do urny, by ich przeciwnik poległ w wyborach. Ale kto polegnie, to się dopiero okaże. Nikt nie ma gwarancji, że znów trafi na Wiejską. A tu, zdaniem posła, wcale nie jest tak różowo.
Najgorsze są posiedzenia w zimie, gdy szybko robi się ciemno. W sali obrad nie ma okien i nie wiadomo, czy jest jeszcze dzień, czy może już noc. A atmosfera obrad bywa równie senna lub gorąca w południe co o północy. - I zimą starałem się omijać podziemne korytarze, wybierając te z oknami. Bo wtedy każde 5 minut przy świetle dziennym jest cenne, żeby nie stracić kontaktu z rzeczywistością - mówi poseł.
Sejmowy hotel nie był mu osłodą. Porównuje go do internatu. - Wiem, co mówię, bo w internacie mieszkałem. Tyle, że tu pokoje są jednoosobowe - uśmiecha się. Do hotelowego pokoju nie zapraszał Renaty Beger. Nawet przez myśl mu to nie przemknęło. - Wiekiem jej bliżej do mojej matki, niż partnerki - zauważa Smolarz.
Luksusów w Sejmie nie zaznał. - Basen? Wcale nie jest taki duży. Nie większy, niż pokój, w którym siedzimy. Tylko na zdjęciu z Lepperem wyglądał na taki wielki. Nieraz ktoś mnie pyta: "dobre żarcie macie?”. Zawsze odpowiadam, że mamy takie, jakie kupimy.
Na pamiątkę weźmie sobie tabliczkę z nazwiskiem przykręconą do sejmowej ławy. Tak na wszelki wypadek. Bo do Sejmu znów chce kandydować. - A jak się nie dostanę? Mam gospodarstwo, jestem doktorem nauk rolniczych. Dam sobie radę.
