Wyszukiwarka Googla jest bezlitosna. Po zadaniu jej pytania o ulicę hr. Maurycego Zamoyskiego najbliższa wyskakuje... w Nowym Sączu. A tym czasem wielki arystokrata, patriota, zarządca, właściciel, jakbyśmy dziś powiedzieli, menedżer wielkiej korporacji rolno-spożywczej, całe swoje życie związał z Zamościem i Ordynacją.
Był obywatelem świata, wielkim Polakiem, dziś niestety zapomnianym.
XV Ordynat
Profesor Marcin Kruszyński ma niemal osobisty, ciepły stosunek do hr. Maurycego Zamoyskiego.
– Historycy badają, uczniowie uczą się, Komitet Narodowy Polski, 15 sierpnia 1917 roku, najpierw Lozanna, potem Paryż. A przecież na działalność komitetu były potrzebne środki, pieniądze. Wielkiej polityki nie można uprawiać tylko w oparciu o same idee. A rola komitetu w odzyskaniu niepodległości jest nie do przecenienia – mówi profesor Marcin Kruszyński z IPN w Lublinie. – Maurycy Zamoyski na początku lat 20-tych minionego wieku posiadał 190 tysięcy hektarów ziemi. Był największym właścicielem ziemskim w Polsce. Hrabia zastawił rodzinny majątek, aby sfinansować działalność komitetu. To nie wszystko. Jego rodzinne koneksje z wieloma wielkimi europejskimi domami otwierały drzwi na salony wielkiej polityki. Dzięki temu mógł wprowadzić sprawę Polski na usta Europy. Warto też dodać, że ówczesna polityka nie opierała się na wpisach w mediach społecznościowych, ale na kontaktach osobistych, rodzinnych – dodaje profesor Kruszyński.
Hrabia Zamoyski urodził się w Warszawie 30 lipca 1871 roku w Warszawie.
Syn hrabiego Tomasza Franciszka Zamoyskiego herbu Jelita i Anny Marii Potockiej herbu Pilawa. Po mieczu potomek jedynego polskiego rodu magnackiego, który nigdy nie sprzeniewierzył się ojczyźnie.
Po jednym z najlepszych liceów w Lesznie poszedł na studia w Stuttgarcie. Niestety życie nie dało mu się cieszyć nauką, bo jako 19-latek, po śmierci ojca, musiał wracać do kraju i przejąć zarządzanie rodzinnym majątkiem. Było to ponad 190 tysięcy hektarów, kilka tysięcy pracowników. I tak niespełna 20-letni człowiek został XV Ordynatem Zamoyskim.
