Murem za Misiową

W ciągu zaledwie kilku godzin dobytek jej całego życia spłonął na amen. - To było w poniedziałek, 24 stycznia. Wyszłam z domu, żeby doglądnąć krowy i kur. Za chwilę poczułam dym. Jezus Maria. Za co? - wspomina Lucyna Miś z Zarajca. - Zaczęłam krzyczeć. Ale wiadomo, zimą na wsi wszyscy mają pozamykane okna. Do najbliższych zabudowań było kilkadziesiąt metrów i nikt mnie nie usłyszał - dodaje Misiowa.
Postanowiła ratować, co się da. Weszła do domu. Otworzyła drzwi do korytarza. Buchnął dym. Nic nie było widać. Zaczęła szukać światła. Ręka wpadła w coś miękkiego. To był ogień.
Daniel, twój dom się pali
- Było około piętnastej. Wracałem z pracy, kiedy jeden z kumpli krzyknął: "Daniel, twój dom się pali”. Jak wpadłem na podwórko, zobaczyłem strażaków z pobliskich wiosek. Dojeżdżali moi koledzy z drużyny z Zarajca. Mamę zabrało pogotowie. Stanąłem do gaszenia - relacjonuje Daniel Miś, też strażak.
Już prawie mieli ogień w garści, gdy ktoś rzucił, żeby wyłączyć instalację elektryczną, bo może być zwarcie. Na nieszczęście wyłączyli ją całkowicie. Zamiast w domu Misiowej. Pompy przestały pompować. Ogień rozhulał się na dobre.
Próbowała ratować, co tylko się dało. Skończyło się to dla niej bardzo boleśnie. Zapamięta to do końca życia. Na miesiąc wylądowała w szpitalu z rozległymi poparzeniami głowy, rąk i pleców. Dom spalił się prawie cały. Ocalało tylko to, co ona i syn Daniel mieli na sobie.
Pożar ugaszony. Co dalej?
W domu czuć jeszcze zapach spalenizny. Czuć będzie go jeszcze bardzo długo, bo część nadpalonych elementów musiała zostać. Posłużyły za podbudowę przy remontowaniu domu. - Najprawdopodobniej przyczyną nieszczęścia było zwarcie instalacji elektrycznej. Przewody były pod płytami. Tliło się, dopóki mama nie weszła i pożar nie dostał powietrza - wyjaśnia Daniel.
W protokole pokontrolnym napisano, że dom nie nadaje się do ponownego zamieszkania. We wtorek rano nad zgliszczami domu stanęli trzej synowie Misiowej. - Zgodnie postanowiliśmy zamówić spychacz i zrównać wszystko z ziemią. Wybudować niewielką przybudówkę koło chlewa. Na tymczasem - opowiada Daniel.
Wtedy przyszedł sąsiad Mazur. I zarządził, że trzeba wziąć się za odbudowę. I poszedł po ludziach zbierać pieniądze na pomoc dla Misiów.
- Tak było według mnie najlepiej. Pozostał przecież szkielet domu i kawałek ściany. Czemu pomogłem? Taka tragedia mogła się każdemu z nas przydarzyć. Zrobiłem tylko to, co do mnie należało - uważa Ryszard Mazur.
Zwijali się jak w ukropie
Po Mazurze u Misiów zjawił się Kowalik.
- Naturalna kolej rzeczy. Jednorazowy zasiłek celowy dla Misiów i zbiórka rzeczowa - mówi Witold Kowalik, wójt gminy Modliborzyce.
- To pierwszy tak duży pożar w naszej wsi. Kilkanaście lat temu spaliła się komuś stodoła, ale bez niej można przecież żyć - wspomina Kazimierz Chudy.
Ludzie pieniądze dawali chętnie. Tyle, ile mogli. Rąk do pracy też nie brakowało.
- Takiego tempa pracy dawno nie widziałem. Wszyscy zwijali się jak w ukropie. A to przecież był styczeń. Wiało i padało, że nie było prawie nic widać - dodaje Chudy.
Ludzie dobrej woli
Następnego dnia po pożarze w szpitalu u pani Lucyny pojawili się pierwsi krewni. Przyjechali z dobrymi wieściami. Z Wierzchowisk. Z Andrzejowa, z Janowa. Jedni przywieźli pościel, drudzy kanapę, rzeczy pierwszej potrzeby. Opowiadali, co dzieje się w domu.
Misiowa kiwała głową, szeptała podziękowania, ale z tego, co działo się w szpitalu przez dwa tygodnie - niewiele pamięta. Środki przeciwbólowe robiły swoje. Codziennie miała kogoś w odwiedzinach. A to kuzynka Ewa z Janowa, szwagier Andrzej, synowie, rodzina, przyjaciele.
A krąg osób chętnych do pomocy i wspomożenia Misiów ciągle się powiększał. O swojej koleżance z pracy nie zapomnieli współpracownicy z Fabryki Maszyn w Janowie. Ksiądz Eugeniusz Ziajko przeprowadził zbiórkę wśród parafian. Z natychmiastową pomocą pośpieszyli koledzy z firmy syna Daniela.
- Cały czas miałam przed oczami sterczący goły komin. Tyle widziałam, jak mnie karetka zabierała spod domu. Jak mi w szpitalu mówili, że mi dom budują, nie wierzyłam - opowiada Misiowa. I ukradkiem ociera łzę. - Ale w końcu człowiek może liczyć tylko na drugiego człowieka.
Przecież człowiek musi mieć dokąd wrócić
Robota paliła się ludziom w rękach. Kiedy Lucyna Miś leczyła w szpitalu poparzenia przyjaciele, sąsiedzi i rodzina wspólnymi siłami, z dnia na dzień, szykowali nowy dom. Przecież człowiek musi mieć gdzie ze szpitala wrócić.
Do przekopania kabla na nową instalację elektryczną
Ryszard Mazur osobiście przywiózł ekipę z drugiego końca wsi.
- Nie byliśmy w stanie ruszyć zmarzliny - mówi Daniel.
- Nie mogliśmy poradzić kilofami. Ale Mazur, jak sobie coś wymyśli, to musi skończyć się tak, jak on chce. Jak nas pogonił, to wykuliśmy rów w ziemi - śmieje się Edward Kasica.
Jeszcze nie wiem, gdzie co jest
Kiedy po miesiącu Misiowa wróciła ze szpitala do prawie odnowionego domu, nie wierzyła własnym oczom. I do dziś nie może uwierzyć.
- Jeszcze się zapominam, bo mi trochę pozmieniali układ okien w pomieszczeniach i czasami czuję się jak w obcym domu - mówi.
Teraz musi wszystkiego dorabiać się od nowa. Podstawowe sprzęty dostała, ale resztę trzeba kupić. Począwszy od łyżeczki do herbaty.
- Nie wiem nawet dokładnie komu i jak mam dziękować. To, co dla mnie zrobili, jest niewyobrażalne. No bo jak to tak. Świat goni za pieniądzem, każdy ledwo koniec z końcem wiąże. A tu dom mi ze zgliszcz postawili - wzrusza się Lucyna Miś. I znowu łza spływa po jej policzku.
- To jest przykład solidarności, którą może dzisiaj spotyka się już tylko w małych wioskach - kończy wójt Kowalik.