Bruce Chatwin, "Pod słońcem. Listy” (recenzja)

Zainteresował się życiem nomadów i w końcu sam żył jak nomada – pociągał go świat, przestrzeń, ludzie.
Właśnie wyszedł kompletny zbiór jego listów "Pod słońcem”.

Listy pisał przez całe życie. Ten najwcześniejszy, jaki znalazł się z zbiorze napisany przez paroletniego chłopca do rodziców datowany jest na 2 maja 1948 roku. Ten ostatni, niemal w przeddzień śmierci podyktowany żonie. Można powiedzieć, że to właśnie listy składają się na jego najpełniejszą biografię.

Korespondencja ujawnia wiele rzeczy, o których wprost nie mówił. Adresowane do różnych osób – żony, kochanków, przyjaciół, pokazują w pełni osobowość Chatwina niezwykłą, zmienną w opiniach, ale niezmienną co do stylu życia. Pisze się o nim, że miał odwagę stać się dziwakiem i mędrcem. Ale to jego korespondencja wydobywa niezwykłą wrażliwość, poczucie humoru, a jednocześnie witalność, która kazała mu czerpać z życia pełnymi garściami, gdziekolwiek na świecie się znalazł.

Czytając odkrywamy Chatwina nie poprzez jego powieści, a poprzez jego codzienność, emocje, opinie, uwagi. To właśnie najbardziej szczera i pełna narracja o jego życiu tym bardziej, że listy pisał chętnie, często, będąc w różnych miejscach i okolicznościach.

Tom listów Bruce'a Chatwina opatrzony jest komentarzami jego żony Elizabeth. To bardzo ważne i pomocne wyjaśnienia.

To znakomita lektura, wręcz mistrzowska opowieść biograficzna, prawdziwa gratka i dla miłośników gatunku i tych, którzy cenią prozę Chatwina.

Zapowiedzi wydarzeń z regionu znajdziesz na strefaimprez.pl