Chcą zastraszyć prokuratorów

Prokuratorzy lubelskiej Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu pracują w osobnym budynku przy ul. Wieniawskiej. Nie ma tam ochrony, bo Instytut Pamięci Narodowej zaangażował wszystkich strażników do pilnowania archiwów.
- Nie czuję się bezpiecznie w pracy - przyznaje proszący o anonimowość pracownik IPN. - Tu każdy może wejść a przecież prowadzimy bardzo poważne śledztwa.
24 czerwca w oknie Andrzeja Witkowskiego, naczelnika Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu, pracownik IPN odkrył przymocowaną atrapę granatu. Przypominała prawdziwy. Zawiadomiono policję i ministra spraw wewnętrznych. 25 lipca rano pracownicy komisji idąc do pracy zauważyli krzyż o ponadmetrowej wysokości. Ktoś wbił go w ziemię około 5 metrów od ściany budynku. Był zwrócony w kierunku pokoju, który zajmuje jeden z prokuratorów. Krzyż był starannie wykonany i jego zrobienie musiało zająć sporo czasu. Sprawą zajęła się prokuratura.
- Prowadzimy postępowanie w kierunku stosowania ewentualnych gróźb - mówi Marta Kowalska, zastępca prokuratora rejonowego Lublin-Północ.
Prokuratorzy z lubelskiego IPN prowadzą najpoważniejsze śledztwa dotyczące zbrodni popełnionych przez Służbę Bezpieczeństwa. Lubelski IPN bada też, czy zabójstwo księdza Jerzego Popiełuszki zostało zlecone przez osoby z dawnego ścisłego kierownictwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i najwyższych władz PZPR. Niektóre ze śledztw są już bardzo zaawansowane.
Siedziba komisji przypomina barak, którego okna z jednej strony są na wysokości terenu i bez trudu można przez nie zajrzeć do środka. Jedynym zabezpieczeniem są kraty. Każdy może wejść i bez przeszkód dotrzeć do pokoju wybranego prokuratora. Do niedawna wchodzących sprawdzał strażnik. Teraz ochroniarze strzegą archiwów w budynku przy ul. Staszica, gdzie przeniosła się część pracowników IPN, która nie zajmuje się prowadzeniem śledztw.

W ubiegłym roku Witold Kulesza, dyrektor Głównej Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu zlecił lubelskiemu IPN poprowadzenie postępowania dotyczącego kilkudziesięciu zbrodni, w których palce maczała Służba Bezpieczeństwa. Dotyczy ono działalności w MSW w latach 80. grupy funkcjonariuszy, którzy dokonywali przestępstw na księżach i działaczach opozycji. Chodzi m.in. o zabójstwa, pobicia i porwania.

• Dlaczego budynek, w którym mieści się komisja ścigania zbrodni przeciwko narodowi polskiemu nie jest chroniony przez strażników?
- Wszystko rozbija się o pieniądze. Nie mamy etatów na zatrudnienie nowych ludzi. To skutek cięć budżetowych, które dotknęły IPN.
• Czy nie można przenieść choćby jednego strażnika
z budynku przy ul. Szewskiej?
- To niemożliwe. Do zapewnienia tam pełnej ochrony, z uwzględnieniem urlopów, brakuje jednego czy dwóch pracowników. Po tych incydentach wystąpiliśmy o pozyskanie nowych bezpiecznych pomieszczeń. Chodzi o nowy gmach przy ul. Szewskiej, który przylega do naszego obiektu i byłby objęty stałą ochroną. To rozwiązałoby problem bezpieczeństwa. Decyzje o tym może podjąć nasza centrala. Upominamy się też, żeby w budynku komisji zatrudnić portiera.
• Czy w takim razie pracownicy ko-
misji mogą się czuć bezpiecznie?
- Budynek jest teraz dyskretnie moni-
torowany przez policję i straż miejską. Mamy stałe połączenie z dyżurką ochrony przy ul. Szewskiej, w budynku często przebywa szef służb ochrony. Nie ma w nim akt spraw, które są
w archiwum przy ul . Szewskiej i tam
z nich korzystają prokuratorzy.
Pytał Dariusz Jędryszka