Kryzys Kościoła czy wiary?

- Nie sądzę, by jakiekolwiek wydarzenia mogły zabić wiarę w kimś, kto rzeczywiście wierzy - mówi ksiądz Wacław Oszajca. - Wiara jest przecież jednym z imion miłości. Jeśli jednak jakieś wydarzenie - wszystko jedno: złe czy dobre - sprawia, że człowiek zaczyna wątpić w to, co nazywał wiarą, to dobrze, bo widocznie ten ktoś bardziej wierzył w siebie i ludzi niż w Chrystusa, niż Chrystusowi. Bardziej też wierzył w księży i biskupów niż w Kościół. Jeśli takie zwątpienie ogarnia większą liczbę osób, to znak, że przyszedł czas na krytyczne przyjrzenie się naszej duchowości. Tak przeżywany kryzys powinien prowadzić do wzrostu wiary.

znański, sprawa jest w toku. Chodzi o człowieka, o ludzi, więc mimo wszystko jeszcze tej sprawy nie przesądzajmy. Wiem jakie stawia się mu zarzuty. Podkreślam: zarzuty. Najpoważniejszym jest sprzeniewierzenie się powołaniu do biskupiej posługi, które, na nieszczęście, przejawiło się w krzywdzie wyrządzonej podwładnym. Taki czyn nazywamy grzechem ciężkim. Natomiast czy człowiek popełniający dany zły czyn grzeszy, o tym wie jedynie Bóg i ten człowiek.

- Kościół jest rzeczywistością bosko-ludzką, co znaczy, że w nas, chrześcijanach, żyje Chrystus. Tak bliska obecność naszego Boga sprawia, że tym wyraźniej widzimy nasze słabości i grzechy. Jest więc Kościół święty świętością Chrystusa i tych chrześcijan, którzy naśladują Chrystusa, ale i grzeszny grzesznością tychże chrześcijan.

- Wiara nie jest czymś, co się ma, posiada raz na zawsze. Wiara jest miłością, a miłość wymaga pielęgnacji. Można próbować odwieść człowieka od tej miłości, ale, jak wskazuje życie, tam gdzie jest miłość, takie poczynania nie odnoszą pożądanych skutków, a jeśli, to na jakiś czas.

- Nie jestem pewien, czy tak właśnie się dzieje. Przeciwnie - mówi się przecież, że XXI wiek albo będzie wiekiem wiary, religii, albo nie będzie go wcale. Owszem, kryzys przeżywają pewne formy wyrażania wiary, instytucje kościelne, systemy teologiczne, ale to akurat dobrze świadczy o żywotności wiary.

- Jak to: nie ma już siły? Proszę np. usunąć z dzisiejszej kultury dzieła, które wiara zainspirowała, to co nam zostanie? Dzisiejsza poezja, muzyka, malarstwo, również kino, pełne są Boga. Widać to gołym okiem. Jan Paweł II mówi przecież, że wiara wtedy umiera, gdy już nie potrafi tworzyć kultury.

- Tam, gdzie rzeczywiście świątynie pustoszeją, nie musi oznaczać, że tam Kościół umiera. Być może przeżył się dotychczasowy sposób istnienia Kościoła i teraz szuka się tam nowego sposobu na życie po chrześcijańsku. Pan Jezus nie obiecał nam, że dzisiejszy model jest najwłaściwszy.

- Tak, wciąż musimy się odwracać od zła i zwracać ku dobru. Wciąż musimy przyznawać się do naszych grzechów, wyznawać je, naprawiać wyrządzone krzywdy, czyli pokutować. Wciąż musimy nasłuchiwać, co Chrystus do nas mówi przez codzienne wydarzenia, zarówno dobre jak i złe.

- Te same, które czynił przez dwa tysiące lat. Wychodzić ludziom naprzeciw, wciąż wierząc, że słaby człowiek jest powołany do wielkich rzeczy. Tak się dochodzi do świętości, czyli pełni człowieczeństwa, zawsze za cenę cierpienia. Ale wtedy cierpienie staje się jeszcze jednym imieniem miłości.

- Witraże najpiękniej święcą nie w południe, nie w pełnym słońcu, ale przez parędziesiąt minut po jego zachodzie. Nasze Światło, Chrystus, tak go nazywa Biblia, świeci jednakowo, o tym mówi Jaeger, a tylko nam się wydaje, że w sytuacjach znaczących, ważnych dla nas, świeci on jakby jaśniej. Pewnie dlatego, że będąc w krytycznym położeniu, człowiek staje się bardziej otwarty na dziejącą się rzeczywistość.

- Dlatego, że Wschód, jak też pozostałe części świata oraz ich religie i kultury, są również dziełem Ducha Świętego. Spotkania w Asyżu i modlitwa o pokój są tego dobitnym przykładem. Szukamy więc kontaktów ze wszystkimi, bo chcemy, by to, co nas dzieli, stało się wspólnym bogactwem. Mistycy Wschodu mają nam sporo do zaofiarowania, my im również.

- Przede wszystkim nie szukać go poza ziemią. Nasz Bóg żyje na ziemi, po to stał się człowiekiem. Nie ma przecież dwu światów, ale jeden, Boży. W pięknie trzeba Boga szukać. Świat i człowiek, jak to mówimy we mszy, są chwałą Boga. Trzeba więc Boga szukać w Kościele. Dalej, trzeba siebie i innych bronić przed wiarą we wszechmoc zła. Owszem, jest czas wielkiego postu i Wielki Piątek, ale wspominając mękę i śmierć, jednocześnie świętujemy zmartwychwstanie. W grzechu też jest Bóg. Przecież gdy my uciekamy przed Bogiem, on z nas nie rezygnuje, przeciwnie - stara się zagrodzić nam drogę i zatrzymać nas przy sobie. Trzeba również szukać Boga w starzeniu się, cierpieniu i śmierci. A zatem trzeba Boga szukać w słowach, czynach i myślach Jezusa, w nim samym. Z tego bowiem, co od niego wiemy, wynika, że szukający Boga, już go znalazł, bo na cokolwiek człowiek spojrzy, widzi, jak przez witraż, właśnie Boga.