Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Piotr Prędota podczas pierwszego treningu z Motorem po powrocie do Lublina (Wojciech Nieśpiałowski)
ROZMOWA Z Piotrem Prędotą, nowym, starym napastnikiem Motoru Lublin
• Jeszcze niedawno mówił pan, że powrót do Lublina to ostateczność. Co się zmieniło, że na wiosnę Piotr Prędota będzie grał w Motorze?
– Do powrotu zmusiła mnie sytuacja rodzinna. W lutym urodzi mi się dziecko. Chciałbym widywać je częściej niż raz na miesiąc, pomagać żonie i wspólnie wychowywać potomka.
• Syn czy córka?
– Córa.
• To raczej nie pójdzie pana śladami i nie będzie grała w piłkę.
– A dlaczego nie? Słyszałem, że w Motorze jest sekcja żeńska.
• W Lublinie zostało kilku dobrze panu znanych piłkarzy. Marcin Popławski, Przemysław Żmuda czy Przemysław Mierzwa mieli jakiś wpływ na pana decyzję o powrocie do klubu?
– Na pewno tak. Fajnie jest grać z kimś, z kim świetnie się rozumiesz. Dzięki temu łatwiej będzie mi się na nowo zaaklimatyzować w klubie, a myślę, że z Marcinem nie raz zagramy do siebie na pamięć.
• Jak zmienił się Piotr Prędota przez trzy lata gry w Gliwicach i Szczecinie?
– Na pewno nauczyłem się czegoś nowego. Jestem teraz dużo bardziej doświadczony. Kilkanaście spotkań w ekstraklasie zrobiło swoje. Co prawda, w obu zespołach prowadził mnie ten sam szkoleniowiec, Piotr Mandrysz, ale wiele mi przekazał. Myślę, że jestem teraz lepszym piłkarzem niż trzy lata temu.
• Który klub wspomina pan milej?
– Zarówno w Pogoni, jak i w Piaście spędziłem fajny okres. W Gliwicach wywalczyłem awans do ekstraklasy, potem trochę w niej pograłem. Ze Szczecina zapamiętam za to świetną atmosferę. Szkoda tylko, że nie przełożyła się na wyniki.
• W obu klubach dobra karta Piotra Prędoty kończyła się jednak wraz z odejściem Mandrysza.
– Tak jakoś się złożyło. Na pewno nie byłem jednak jakimś ulubieńcem Mandrysza, choć chyba więcej u niego grałem niż siedziałem na ławce. U Macieja Stolarczyka na początku grałem, ale później chyba stracił do mnie zaufanie, bo przestałem łapać się do meczowej osiemnastki. Cóż, takie jest życie. Nie zamierzam jednak płakać.
• Przez trzy lata zdobył pan zaledwie cztery bramki w lidze, a przecież w Motorze będzie wymagać się od pana przede wszystkim strzelania goli.
– Faktycznie, mój dorobek nie powala na kolana. Mam jednak nadzieję, że w końcu się odblokuję i zacznę seriami strzelać bramki. Oczywiście, jeżeli będę wreszcie grał w ataku, bo ostatnio często zdarzało się, że byłem wystawiany na boku pomocy, a to nie jest moja pozycja.
• Tadeusz Łapa zapowiedział, że pana miejsce w jego zespole będzie w pierwszej linii.
– Na to właśnie liczyłem. Bardzo się cieszę, że z ust trenera padła taka deklaracja.
• To ile razy wiosną piłka znajdzie drogę do siatki po strzałach Piotra Prędoty?
– Nie znam dokładnie II ligi, ale nie sądzę, by były tu jakieś wyjątkowo silne zespoły. Chciałbym strzelić dziesięć bramek. Z takiego wyniku byłbym zadowolony. Tak naprawdę jednak niewielkie znaczenie ma, kto będzie strzelać gole. Równie dobrze mogę asystować. Byle tylko udało się utrzymać w lidze, a jestem pewien, że za rok powalczymy o wyższe cele.
