Z pamiętnika choleryka

Skierowałam swoje kroki na jedną z szanowanych, lubelskich uczelni by otrzymać potrzebne informacje. W miejscu do tego przeznaczonym zastałam kilka młodych osób, które zapytane o psychologa popatrzyły na mnie podejrzliwie i trochę nieufnie. Poczułam się skrępowana. Na dodatek jeden chłopak cały czas nerwowo się śmiał, a gdy wychodziłam rzucił pod moim adresem jakiś żart, na szczęście go niedosłyszałam. Kiedy szłam do przychodni myślałam, że jestem blisko celu. Tam moje wyobrażenie o lekarzach jako ludziach miłych i kulturalnych zostało nieco zachwiane. Potraktowali mnie szorstko, z góry, tak jakby nie ich obowiązkiem było także udzielanie informacji. Lekarz zaczął mi wmawiać, iż powiedziałam że mam skierowanie, bo takowe (od psychiatry lub lekarza rodzinnego) jest konieczne. Pomyślałam, że ktoś tu ma omamy słuchowe i nie byłam ja. Po skierowanie poszłam do dobrze mi znanej pani doktor. Najbardziej jednak zaskoczyło mnie, że ma ona obowiązek(tak dosłownie się wyraziła) wpisać do skierowania po co a raczej z czym pacjent idzie do psychologa. Na ten temat dała mi zresztą półgodzinny wykład. Dziwne że w całej tej biurokracji, ścisłych uzgodnieniach z kasą chorych nikt nie pomyślał o mało komfortowej sytuacji pacjenta, który musi się uzewnętrzniać przed lekarzem, który o psychologii ma czasem mniejsze pojęcie niż my sami.
Zabawa pani doktor w psychologa stała się jeszcze bardziej zabawna, gdy lekarka zaczęła zaglądać do jakiejś broszurki z pojęciami psychologicznymi, by coś wpisać w tym nieszczęsnym skierowaniu. Ten etap mojej drogi był najbardziej stresujący i wręcz bezsensowny, ale niestety konieczny. Odniosłam wrażenie, że lekarz rodzinny ma za zadanie zniechęcić do psychologa i tym samym nie dać mu się zbytnio napracować. Wizyta była bardzo pouczająca, zwłaszcza że dowiedziałam się iż najlepiej jest iść do psychologa prywatnego, gdyż tam cały formalizm jest pominięty. Tak zachęcona przez ”moją” panią doktor, z wywieszonym na brodę językiem i białą kartą skierowania w dłoni dotarłam do pani psycholog. Byłam przygotowana na wszystko. Jednak w porównaniu z wcześniejszymi przeżyciami nie było najgorzej. Czułam się jak jeden z wielu pacjentów, bardzo anonimowo, co w zasadzie było sytuacją wygodną i zapewniającą duże poczucie bezpieczeństwa. Ale również tutaj czułam się jak królik doświadczalny. Zwłaszcza gdy rzucono mi jakieś testy i formularze do wypełnienia i zostałam sama w pokoju. Bezmyślnie kreśląc co mi przyszło do głowy po płachtach z pytaniami pomyślałam, że podziwiam ludzi tu przychodzących (trzeba mieć niemało w sobie siły i chęci). Doszłam do przekonania, że ludzie z prawdziwymi problemami, przeżywają je w samotności, w czterech ścianach swojego domu, a ci szwędający się po gabinetach robią to z nudy, lub z ciekawości tak jak ja. Została ona jednak (moja ciekawość) w dużym stopniu zaspokojona, na tyle dużym, że uciekałam z gabinetu bez zamiaru powrotu w najbliższym czasie. Swoje skołatane nerwy spróbuję podleczyć w pubie z przyjaciółmi. Wszystkim mającym zamiar wybrać się do psychologa radzę uzbroić się w optymizm, dużo silnej woli i wyrozumiałość dla wszelakich przejawów biurokracji. Dla bezpieczeństwa swojego, a zwłaszcza innych nie podaje nazwisk, imion, nazw ulic, sama także najchętniej zachowałabym anonimowość, ale co zrobić, takie są wymagania redakcji.