Dajmy Iwonie życie

Kiedy była zdrowa, pracowała w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Była radosną osobą, jeżdżącą rowerem po malowniczych dolinach Chodla. Teraz całe dnie spędza w pokoju przykuta do kroplówki. Na nieznaną chorobę zachorowała ponad trzy lata temu. Odkryła ją przypadkiem, podczas wizyty u ginekologa. - Myślałam, że to zwykły guz na jajniku. Wytną i na tym się skończy - mówi Iwona. - A to był dopiero początek mojego koszmaru.
Wciąż odradzające się guzy zaczęły niszczyć jej układ trawienny i inne narządy. Cudem uniknęła usunięcia nerek, moczowodów i pęcherza. Schudła do 37 kg. W szpitalach spędziła już kilkanaście miesięcy. Niestety, bez żadnego rezultatu. - Kiedy po raz siódmy trafiłam na stół operacyjny, lekarze rozłożyli ręce. Mówili, że mogą mnie tylko rozciąć i zaszyć, bo i tak nie wiedzą, jak mnie leczyć - wspomina. - Tym razem przeżyłam, ale nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam.
O normalnym jedzeniu już dawno zapomniała. Marzy jej się coś słodkiego: robione przez mamę ciastka czy czekolada. Teraz żywi się kroplówkami. - Wezmę czasami kawałek chleba czy bułki. Tak, aby przynajmniej przypomnieć sobie ich smak - mówi ze łzami w oczach. - Ale mój organizm i tak tego nie może strawić.
Każdego dnia mama Iwony przygotowuje miksturę, która przez rurki wlewana jest do organizmu córki. - Zakładam maseczkę i robię jej całodniowy "posiłek”. Trwa to ok. 1,5 godziny - mówi pani Janina, mama Iwony. - Wszystko musi być w sterylnej czystości. Dlatego wykorzystuję do tego hektolitry spirytusu. Oprócz tego osiem półlitrowych płynów i 16 ampułek substancji odżywczych. I nie mogę się pomylić, bo to mogłoby wywołać tragedię.
Jedynym ratunkiem dla Iwony jest leczenie w klinice w Bostonie w Stanach Zjednoczonych. Tylko tamtejsi lekarze mogą postawić diagnozę. Wyjazd i leczenie są jednak bardzo drogie. Koszty mogą sięgnąć nawet 200 tys. dolarów. - Nieznaczną część pieniędzy wyłoży Ministerstwo Zdrowia. A skąd wziąć resztę, nie mamy pojęcia - martwi się mama chorej. - Dlatego Iwonka napisała apel o pomoc i rozesłała go wśród znajomych z uczelni.
Jej prośba zaczęła krążyć po Internecie. Przyjaciele z uczelni zorganizowali zbiórkę pieniędzy. - Nie mogliśmy patrzeć, jak umiera. Musieliśmy coś zrobić - mówi Wanda Rumińska z KUL. - Ale to, co zebraliśmy, to tylko kropla w morzu.
Nadzieja nie opuszcza Iwony. - O czym marzę na urodziny? - zastanawia się. - Nie o torcie, nie o prezentach. Tylko o życiu. •