Praca w Niemczech. "Jak chcesz zarobić, to im daj albo zapłać"

Dziś publikujemy wstrząsającą historię opisaną przez naszą Czytelniczkę. Jeśli Wy też macie niemiłe lub - wręcz odwrotnie - pozytywne doświadczenia związane z praca za granicą, opowiedzcie je nam. Czekamy na Wasze e-maile redakcja@dziennikwschodni.pl

Chcieliśmy dorobić do skromnego domowego budżetu. Zwróciliśmy się do pośrednika, którego polecił nam znajomy. Wskazał nam niemiecki numer telefonu do pana Daniela. Zgłosiliśmy swoje dane, a po przyjeździe, przy rozliczeniu trzeba zapłacić 50 euro.

Na miejscu zostaliśmy poinformowani o warunkach zamieszkania i pracy. Wszystkie wykonywane prace są opłacane w systemie akordowym: rzodkiewka, cebulka, marchewka oraz płukanie na hali.

Już pierwszego dnia mogliśmy zobaczyć ciemne strony firmy. Rozkrzyczany pan Henio wykrzykiwał: "Je... rasa, wasze pęczki mają być piękne, mi na tych chwastach nie zależy! Jak wasze skrzynki trafią pod koła ciągnika to się nauczycie robić! A jak nie to spadać mi z pola!”

Za skrzynką liczącą 40 pęczków rzodkiewki firma płaci 1.64 euro. Niestety nasze nie zostały zaliczone ponieważ nie sprostały wymaganiom firmy, a tak naprawdę to obie z koleżanka nie wpadłyśmy w gust pana Prezesa (to pseudonim polowego, który jest kontrolerem jakości).

Ale wspomnę jeszcze jak dojechaliśmy na ogromną plantację rzodkiewki. Pracowników, Polaków i Rumunów dowożą w pole dwie budy, czyli oplandekowane przyczepy z ławkami, zwane łajdaczkami, gdzie wciska się na siłę, bo tak trzeba by się wszyscy pomieścili. Gdy wszyscy się załadują, zamykają się drzwi i jedziemy w ciemnościach w pole.

Po dotarciu na miejsce kierowca uchyla drzwi i rozpoczyna się wyścig, oby jak najszybciej zarezerwować sobie rajkę rzodkiewki. To jednak jest trudne, ponieważ – jak uważali polowi – my i tak nie mamy zbyt dużych szans, jesteśmy niezaradni, ponieważ nie biegliśmy z Rumunami. Zostało kilka metrów.
Następnie pada hasło ,,Start” i tłum rusza, rozpychając się między sobą, każdy metr to skrzynka.

My zrobiliśmy bardzo mało. Stoimy pokornie i czekamy na zaliczenie skrzynek. Jak wspomniałam nasze trafiły pod koła. Inne, nieco starszych pracowników, przeszły bez oglądania i kontroli. Na tym etapie nie wiedziałyśmy jeszcze o co chodzi. Pan prezes tylko wykrzykiwał do mnie obym się nie martwiła, "jakoś to powoli załatwimy”.

Po dwunastu godzinach pracy powrót łajdaczką i mamy po 15 euro. I tak mijają pierwsze dni. Bardzo ważny jest czwartek. To jedyny dzień, w którym można zarobić zakupy, bo wtedy autobus wozi ludzi do sklepu. Jeżeli nie zaopatrzymy się na cały tydzień, nikogo to nie obchodzi. "Nie przyjechaliście tu na bankiet tylko zap…”. Taką reprymendę wykrzykuje polowy " Szybciej! Jak nie zrobicie tyle, ile potrzeba do zamówienia to pojedziecie aż za tydzień, je… rasa!”

Jednak do mnie uśmiechnął się p. prezes. "Ja mam samochód, pojedź ze mną dziecinko, nie będziesz się cisnęła z tym bydłem. A w razie potrzeby, tańsze papierosy kupisz u mnie”. Bo on ma handelek, dorabia do skromnej pensji polowego.

W tym momencie zrozumiałam o co tu chodzi. Wspomniany pan mnie od tego dnia nachodził, w polu, w pokoju, dając mi wprost do zrozumienia, jak się załatwia zaliczanie skrzynek. Inny polowy, pan Piotr, bez problemu mi wszystko chipował, ale przez Prezesa byłam wzywana do ,,korekty” do busa.

Nie da się opisać upokorzenia, poniewierania i bluźnierstw z ust polowych nawet za niewielkie niedociągnięcie. To jest praca na akord, jednak jak powiedział mi polowy, "za pierwszym razem nic nie zarobił, więc i nam nie da”.

Tak samo było przy zrywaniu cebulki i marchewki. Na tej ostatniej plantacji postrachem jest Generał, ponoć były wojskowy. Mówi, że ma nerwy zniszczone na misji w Iraku, a my mu je jeszcze bardziej szarpiemy.

– Tylko co Pan robi w marchewce? – zapytałam grzecznie. – Twoje pęczki są jak dla Kozy, a i ona by ich nie zżarła. Ja cię nauczę dobrej pracy – usłyszałam.

I chyba najgorsze stało się faktem. Wyraźne propozycje, albo randka z emocjami u prezesa, albo kasa. Można też zapłacić u Piotra aby mieć spokój na polu. Tak robią Rumuni, Polacy.
– Chcesz zarobić, to daj albo zapłać – powiedziała mi żona jednego z polowych.

Finałem mojej przygody w tej firmie stała się praca na hali, przy płukaniu marchwi. Średnio ok. 16-18 godzin. To, co zwiozą z pola musi być wypłukane. Nie ma litości, tylko dwie, trzy godziny spania i dalej. Zimna woda i praca prawie bez żadnej przerwy.

Ja nie uległam presji pana Prezesa, pana Piotra i Generała. To co przeżyłam ja, moi koledzy i koleżanki z rąk polskich poganiaczy to koszmar. Pośrednik nie jest winien, tam można zarobić. Ale kosztem wartości moralnych, poniżenia oraz poniewierania, i to przez Polaków. U nas to wzorowi mężowie, ojcowie, dobrzy sąsiedzi. Gdzie mieści się granica polskości i człowieczeństwa?

Wiadomo, że to jest praca w polu, harówka ponad siły. Ale najbardziej rujnuje załamanie psychiczne, co sprawia taką przyjemność polskim przełożonym. Teraz, gdy patrzę na ciężko zarobione kilka euro, widzę przed oczami łzy, które wylałam oby zarobić chociaż na koszty poniesione z wyjazdem. Chciałabym ostrzec wszystkich myślących o łatwym zarobku w Niemczech. To nie jest tak, jak myślicie!

Wszyscy Polacy to nie jest jedna rodzina. Uważajcie, bo zanim zarobicie, poczujecie gorycz.

Ja, moja koleżanka i reszta kolegów liczymy na to, że list ten przeczytają to ci panowie, którzy bez skrupułów poniewierają ludźmi. Jakby byli śmieciami.