Szanowny Czytelniku!
Dzięki reklamom czytasz za darmo. Prosimy o wyłączenie programu służącego do blokowania reklam (np. AdBlock).
Dziękujemy, redakcja Dziennika Wschodniego.
Po sprzedaży własnych łez można było sprzedawać osobiste przedmioty i historie. - Nawet niewielkie sumy są dla ludzi wabikiem - mówią autorzy kolejnego społecznego projektu artystycznego
Czerwony dywan na Dzierżawnej. Chodzi się przyjemnie, ale co jak spadnie deszcz?
Muzeum z zakurzonego pudełka. Jakie wspomnienia sprzedali mieszkańcy Kaliny?
W Lublinie działa Skup Łez: 3 ml za 100 zł. Chętnych jest sporo (zdjęcia, wideo)
100 zł za 3 ml wypłakanych łez. Punkt Skupu Łez przy ul. 1 Maja w Lublinie
Masz coś osobistego, ale niepotrzebnego? A może chcesz pożegnać się ze starym żelazkiem lub brzydką zastawą stołową? Skupujemy przedmioty codziennego użytku, które już trafiły do lamusa: łyżki, długopisy, ubrania, fotografie, obrazki, stary sprzęt RTV czy AGD - zachęcali organizatorzy akcji, Paweł Laufer i Szymon Pietrasiewicz.
Przed dwa dni czekali na osoby, które odpowiedzą na ich apel. Mieli do wydania kilka tysięcy złotych. Jedynym warunkiem było to, że osoba sprzedająca musiała być z Kalinowszczyzny lub przedmioty musiały mieć jakiś związek z tą dzielnicą. Osoba sprzedająca podawała jedynie imię i nazwę ulicy. No, ale jak tu pod nazwiskiem oferować PRL-owskie medale męża czy po-rozwodowe sztućce…
- Najwięcej, około 300 złotych wydaliśmy kupując projektor filmowy, ekrany, kamerę, filmy i parasol na dodatek. Jeden z mieszkańców okazał się fotoamatorem, kręcił rodzinne uroczystości i dzielnicę. W projektorze już spaliliśmy lampę, ale nie będzie problemów ze znalezieniem dobrej. Pokaz będzie hitem wernisażu - dodaje Szymon Pietrasiewicz. Bo przedmioty staną się częścią ekspozycji w przestrzeni publicznej Lublina. Jej otwarcie w przyszłym miesiącu.
- W sumie było kilkadziesiąt osób ale tak naprawdę to jedna miała parcie na pieniądze. Reszta przychodziła i akceptowała nasze ceny. Ciuchlandowe. Mówili, że zwróci im się podróż. Przynosili rzeczy, które głupio wyrzucić a sprzedać do muzeum to, co innego. W niedzielę była pani z Lwowskiej, która przyniosła rzeczy swoich zmarłych braci - grzebień, ołówek… A druga kosmetyczkę i osobiste przedmioty po mamie, która była regionalistką, przewodnikiem miejskim i oprowadzała po Kalinowszczyźnie wycieczki. Kupiliśmy sukienkę w której inna kobieta była na studniówce. Studniówka była specjalna, bo dzień wcześniej zostawił tą panią narzeczony i poszła z kuzynem - opowiadają autorzy projektu.
Pietrasiewicz nie chce porównywać Muzeum Powszechnego do skupu łez, który był organizowany w lipcu przez rezydentów jego Rewirów/Pracowni Sztuki Zaangażowanej Społecznie. - Z doświadczenia wiem, że prośba o podarowanie czegoś nie skutkuje, sytuacja skupowania jest wabikiem - dodaje Pietrasiewicz.
Na razie efekty kupowania przedmiotów nie wyglądają porywająco, bo każda "osoba-ofiarodawca” to oddzielny czarny foliowy worek. Ale po rozwiązaniu jest co opowiadać. Bo tak naprawdę chodziło o opowieści.
Przed dwa dni czekali na osoby, które odpowiedzą na ich apel. Mieli do wydania kilka tysięcy złotych. Jedynym warunkiem było to, że osoba sprzedająca musiała być z Kalinowszczyzny lub przedmioty musiały mieć jakiś związek z tą dzielnicą. Osoba sprzedająca podawała jedynie imię i nazwę ulicy. No, ale jak tu pod nazwiskiem oferować PRL-owskie medale męża czy po-rozwodowe sztućce…
- Najwięcej, około 300 złotych wydaliśmy kupując projektor filmowy, ekrany, kamerę, filmy i parasol na dodatek. Jeden z mieszkańców okazał się fotoamatorem, kręcił rodzinne uroczystości i dzielnicę. W projektorze już spaliliśmy lampę, ale nie będzie problemów ze znalezieniem dobrej. Pokaz będzie hitem wernisażu - dodaje Szymon Pietrasiewicz. Bo przedmioty staną się częścią ekspozycji w przestrzeni publicznej Lublina. Jej otwarcie w przyszłym miesiącu.
- W sumie było kilkadziesiąt osób ale tak naprawdę to jedna miała parcie na pieniądze. Reszta przychodziła i akceptowała nasze ceny. Ciuchlandowe. Mówili, że zwróci im się podróż. Przynosili rzeczy, które głupio wyrzucić a sprzedać do muzeum to, co innego. W niedzielę była pani z Lwowskiej, która przyniosła rzeczy swoich zmarłych braci - grzebień, ołówek… A druga kosmetyczkę i osobiste przedmioty po mamie, która była regionalistką, przewodnikiem miejskim i oprowadzała po Kalinowszczyźnie wycieczki. Kupiliśmy sukienkę w której inna kobieta była na studniówce. Studniówka była specjalna, bo dzień wcześniej zostawił tą panią narzeczony i poszła z kuzynem - opowiadają autorzy projektu.
Pietrasiewicz nie chce porównywać Muzeum Powszechnego do skupu łez, który był organizowany w lipcu przez rezydentów jego Rewirów/Pracowni Sztuki Zaangażowanej Społecznie. - Z doświadczenia wiem, że prośba o podarowanie czegoś nie skutkuje, sytuacja skupowania jest wabikiem - dodaje Pietrasiewicz.
Na razie efekty kupowania przedmiotów nie wyglądają porywająco, bo każda "osoba-ofiarodawca” to oddzielny czarny foliowy worek. Ale po rozwiązaniu jest co opowiadać. Bo tak naprawdę chodziło o opowieści.
Płacili za łzy
Wcześniejszą akcję artystyczna polegającą na płaceniu za oddane do skupu łzy zorganizowali Alicja Rogalska i Łukasz Surowiec. O projekcie rozpisywały się media ogólnopolskie, w tym niektóre krytycznie ("Rząd płaci za łzy bezrobotnych, zamiast dać im pracę” - napisała gazeta "Fakt”). Jak mówili sami artyści, projekt dotyczył właśnie zagadnienia braku pracy i związanego z tym wykluczenia społeczno-ekonomicznego. Teraz przygotowują podsumowanie projektu.
